Eye on Palestine, dat in Gent en Brussel doorgaat,  is een
samenwerking tussen een resem vredesbewegingen en culturele
organisaties: Pianofabriek, KVS, vzw Vrede, Victoria Deluxe, Masereelfonds, Oxfam, Menarg, al.arte.magazine en De Centrale.
Sigrid Vertommen, assistente aan de Menarg: “We zijn begonnen als een
filmfestival. In de loop der jaren hebben we het aanbod uitgebreid met
gesprekken met filmmakers, muziekoptredens, theater, lezingen,
masterclasses en video-art- en fotografietentoonstellingen.”

“We willen het oudbakken beeld van Palestina als getormenteerd door
oorlog en terrorisme doorbreken”, legt Vertommen uit. “Palestina is veel
meer dan dat. Het heeft heel wat interessante kunstenaars, muzikanten
en theatermakers. Ons doel Palestijnse kunst en cultuur in de Belgische
scene te introduceren op een positieve manier. We bieden hen een
platform aan in België zonder hen louter te bestempelen als Palestijnen.
We verliezen het conflict daarbij niet uit het oog, maar willen het
niet daartoe verengen. Uiteraard is het ook ons doel om te
sensibiliseren. We kiezen bewust om dit niet heel expliciet te doen,
maar door de ogen en verhalen van Palestijnen zelf.”

Op de goedgevulde openingsavond kon je een bezoek brengen aan een vernissage van Disarming Design,
een Europees-Palestijnse samenwerkingsverband van ontwerpers. Zij
verkochten een aantal Palestijnse producten. Daarnaast kon je de
video-installaties Al-Jisser en This Mined Land of Ours bezichtigen. Er
was ook een screening van de documentaire Apples of the Golan.

Toot ard

Blikvanger van de avond was Toot Ard
(Arabisch voor aardbeien), een reggae/ska-band uit Majdal Shams in de
betwiste Golanhoogvlakte. In 1967 veroverde Israël het grootste deel van
de Golan op Syrië. In 1981 annexeerde Israël het gebied. De band
bestaat uit de broers Rami (drummer) en Hasan (zanger en toetsenist)
Nakhleh, Shady Awidet (gitarist), Amr Mdah (saxofonist) en bassist Yezan
Abrahim. Hasan steldt dat zij, in tegenstelling tot andere artiesten in
Israël/Palestina, niet erg activistisch zijn. ”Wij delen onze
persoonlijke ervaringen. Soms hebben die natuurlijk achterliggende
politieke oorzaken, maar wij zingen niet op directe wijze over de
politieke situatie.”

“Ik ben meer anarchistisch,” vervolgt Nakhleh, ”in die zin dat ik
niet strijd voor een staat en dergelijke. Ik wil noch een Palestijnse,
noch een Israëlische staat. Politici langs beide kanten doen weinig
goeds. Wat voor mij telt zijn mensenrechten. Ik weiger zowel uit
principe als door sociale druk het Israëlische burgerschap te
aanvaarden, net als de meeste inwoners van de Golan. Hierdoor heb ik
dezelfde plichten, maar niet dezelfde rechten als Israëli’s. Ik moet
bijvoorbeeld belastingen betalen, maar heb veel minder
bewegingsvrijheid.”

“Missing identity”

“Ze wissen eigenlijk je identiteit. Wij hebben een permanente
verblijfskaart, maar geen nationaliteit”, legt Nakhleh uit. “Daarom
hebben we een gevoel van missing identity, van behoren tot een
thuisland. Wij kregen nooit de toestemming om Syrië te bezoeken. Ik weet
niet of ik me Syrisch, Palestijns of Arabisch moet voelen. Het hangt af
van welke dag het is”, lacht Nakhleh.

Welke moeilijkheden ze hierdoor ondervinden op muzikaal vlak? “Het is
erg moeilijk om optredens te organiseren”, stelt Nakhleh vast. “We
weigeren deel te nemen aan concerten die gefinancierd worden door de
Israëlische autoriteiten. We moeten veel energie steken in de creatie
van een eigen netwerk van artiesten. We moeten locaties voor optredens
zoeken of inrichten en een publiek aanwerven. Bovendien kunnen we niet
reizen naar onze buurlanden behalve Egypte en Jordanië. Dat verhindert
mogelijke samenwerkingsprojecten en buitenlandse concerten. Zo blijven
we in kleine zalen voor een klein publiek spelen. Dat maakt het erg
moeilijk om ons verder te ontwikkelen.”

© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Seppe Malfait