Op dag tien van zijn gevangenschap in Italië schreef K. een open brief. Bahar Kimyongür werd ooit beschuldigd een ‘leider te zijn van een terroristische organisatie’(DHKP-C) maar werd (na processen in Brugge, Gent en Antwerpen) in Brussel beroep over de hele lijn vrijgesproken. Een poging van de Belgische staat om hem via Nederland uitleveren aan Turkije mislukte omdat de Nederlandse rechtbank het internationaal aanhoudingsmandaat ongegrond vond en politiek gemotiveerd.

Het aanhoudingsbevel kwam er omdat hij met een vlag heeft gezwaaid in het Europees parlement toen de Turkse minister daar op bezoek was en luidkeels protesteerde tegen de ontkenning van de Armeense genocide en, o ja natuurlijk, omdat hij lid zou zijn van een terroristische organisatie, de DHKP-C, maar de lijst van terroristische organisaties is een manier om activisten monddood te maken: terrorist is wie terrorist wordt genoemd, of wie er mee kan geassocieerd worden. (Dat is ook zo in het geval van activiste Ayse Berktay, die al meer dan twee jaar in de gevangenis zit in Turkije, zie daarover ‘Het ware gelaat van de Turkse Staat’, in De Standaard, link onderaan.) 

Sindsdien blijft K. onverdroten martelingen van politieke gevangenen aanklagen en schreeuwt hij de vuile rol van Turkije in de Syrische burgeroorlog van de daken. In Juni werd hij aangehouden in Spanje maar kwam op borgtocht vrij. Het is wachten op de uitspraak. Op 21 november werd Kimyongür opnieuw aangehouden, dit keer in Italië, nog steeds op basis van dat ongegronde arrestatiebevel. Nu zit hij nog steeds vast in Italië, weliswaar niet meer in de gevangenis (hij werd na 15 dagen ontslagen) maar mag het Toscaanse stadje Marina di Massa niet verlaten. Dit op vraag van de Turkse advocaat die 40 dagen tijd vroeg voor bijkomende argumenten…  

Hij kan er voor maanden vast zitten. Tot nog toe werd daar in de Vlaamse media met geen woord over gerept. Een kort item op radio 1 in het nieuws van 18u op 1 december en een Belgaberichtje op de website van De Standaard over het protest aan de Italiaanse ambassade die dag niet te na gesproken.  Vanuit Italië laat Kimyongür intussen weten dat zijn Turkse advocaten gemarteld worden (zie hieronder). Maar ook dat is geen nieuws voor de Vlaamse (en Franstalige) media. Hoe lang zal deze muur van stilte overeind blijven?

Nochtans gaat het hier om een Belgisch staatsburger die op politieke gronden wordt opgejaagd in heel Europa door een autoritaire staat die zijn politieke gevangenen martelt. En de Belgische staat zit mee in het complot, want de eerste poging tot uitlevering van Bahar (als zoenoffer voor de ontsnapping van Ferye Erdal?) is door de diepe staat beslist ( dat wil zeggen: de staatsveiligheid, politie in samenspraak met vertegenwoordigers van de ministers van justitie, buitenlandse en binnenlandse zaken, dus een totale aanfluiting van de scheiding der machten). (zie daarover: Zwijgplicht? Open brief aan de Vlaamse media). Met elke dag dat ze blijven zwijgen worden de media een beetje meer medeplichtig. Ik wacht met spanning op de uitspraak van de raad voor journalistiek over mijn aanklacht in deze.

De grootste angst blijft natuurlijk dat Bahar toch ooit uitgeleverd wordt en in Turkse gevangenissen wordt gemarteld. Zijn moeder en familie zijn er als de dood voor, maar ook Bahar zelf maakt zich in zijn mail over de marteling van zijn advocaten ongerust. De verantwoordelijk van onze media zou verpletterend zijn.

Maar tegelijk gaat het over veel meer dan het lot van die ene persoon: namelijk de rechtstaat in België en een soort van uitzonderingstoestand na Nine-eleven. Daarom is de case Kimyongür zo belangrijk. Kafkaiaans als het proces van K. Het is een woekerend symptoom van de criminalisering van activisme en het monddood maken van kritische stemmen door heksenjacht sinds Nine-eleven. Hier in België staat in deze zaak de scheiding van de machten, de rechtstaat, en de vrijheid van meningsuiting op het spel. Over zijn gevangen en gemartelde Turkse advocaten schrijft Kimyongur: ‘Hun vrijheid is de mijne’. Ik zou dat willen parafraseren en veralgemenen: ‘Zijn vrijheid is de onze!’

Lieven De Cauter

Lieven De Cauter is cultuurfilosoof, gasthoogleraar aan de KU Leuven en docent RITS (VUB), waarnemend voorzitter van het platform voor vrije meningsuiting.

—–

Brief uit de gevangenis van Bergamo

Daar gaan we weer… Na Nederland, België en Spanje, is Italië aan de beurt voor het openstellen van haar ijzeren hekken en ze onmiddellijk te sluiten; ditzelfde Italië waar ik veertig keer verbleef zonder de minste zorg ondanks het internationale arrestatiebevel dat 10 jaar geleden uitgevaardigd door een rechtbank in Ankara.

In Nederland werd ik gearresteerd terwijl ik op de snelweg reed aan de rand van Den Haag.
In België, waar ik een onnodige en duur reeks strafzaken  onderging en die vier jaar van mijn leven vergiftigden, was de routine meer conventioneel: van de rechtbank van Gent naar de gevangenis van Gent en terug. In Spanje, met een duidelijk meer geïnspireerde politie, werd ik gearresteerd  in de kathedraal van Cordoba in aanwezigheid van mijn vrouw en twee kinderen. In Italië hebben de Digo-eenheden me opgehaald in de luchthaven Orio al Serio enkele minuten na de landing van mijn vliegtuig vanuit Charleroi. Italiaanse officieren namen me vervolgens naar de gevangenis Bergamo waar ik nu al voor 10 dagen vastzit in onmenselijke omstandigheden.
 
Oorzaak van deze ketting van arrestaties: de Turkse autoriteiten die hopen mij te intimideren, mij te ontmoedigen en financieel te verzwakken en te doen twijfelen aan de vele vrienden en collega’s die me steunen. Het is algemeen bekend dat vrijheidsberoving een straf is van extreem geweld waarvan de eerste slachtoffers zijn: de families, vooral kinderen.

3 en 5 jaar oud, mijn begrijpen kinderen veel dingen. Maar ze kunnen niet begrijpen of accepteren dat hun vader die hen de regels van het leven in de maatschappij moet bijbrengen, menselijke waarden zoals eerlijkheid, rechtvaardigheid, liefde en solidariteit, voortdurend wordt gestraft omwille van zijn geschriften. Zelfs volwassenen kunnen het niet begrijpen.
 Het gevoel van onrechtvaardigheid dat woekert in het hart van mijn kinderen vanwege het  krankzinnige en irrationele lot, kan alleen leiden tot een ernstig psychisch letsel .
 
Het zou te gemakkelijk zijn om de steen alleen te werpen naar het Turkse regime en de Europese staten voor te stellen als slachtoffers van stupide administratieve fouten. De wereld heeft de wreedheid van Erdogans politie gezien tijdens de opstand van het Taksimplein afgelopen zomer. Heel Europa was verontwaardigd. Dit belet blijkbaar niet dat de Europese overheden de huurlingen spelen van Sultan Erdogan.
 
Wat baat het te worden vrijgesproken door Europese rechtbanken als de Europese politiekorpsen handelen op bestelling van het neo-ottomaanse regime en daardoor de beslissingen van diezelfde rechtbanken met de voeten treden? Waarom verhindert een Italiaanse rechter me te reizen, terwijl een Spaanse rechter me toestemming gaf? Hoe is het mogelijk dat een organisatie als Interpol zichzelf boven de wet kan plaatsen en ontsnapt aan elke controle? Met welk recht kan Interpol een willekeurig en oneerlijk internationaal aanhoudingsbevel gebruiken als eeuwige straf? Hoe komt het dat een regime dat elke dag hele bataljons van terroristen verwelkomt voor het uitmoorden van het Syrische volk, wordt beschouwd als een partner van Europa in de strijd tegen het terrorisme?  
 

Mijn hachelijke avonturen hebben minstens de verdienste licht te werpen op een aantal donkere kanten van onze democratieën. Wachtend mijn vrijlating, dank ik met heel mijn hart de duizenden vrienden op wie ik altijd kan rekenen in goede tijden en in moeilijke tijden en die opnieuw gemobiliseerd hebben om mijn gezin te onderhouden en het vaandel van onze gemeenschappelijke idealen hoog te houden. 
 

Bahar Kimyongür – Casa Circondariale di Bergamo, 1 december 2013, 10de dag van detentie

—-

Mijn Turkse advocaten werden gemarteld (mail uit Italië)

Afgelopen januari werden mijn Turkse advocaten, meester Selcuk en meester Taylan Tanay Kozagaçli, gearresteerd door de politie in Istanbul op grond van het behoren tot een illegale politieke beweging, dezelfde vage aanklacht die mij vandaag achtervolgt in Europa.

Taylan Tanay werd gearresteerd in de lokalen van de Vereniging van Progressieve Juristen (CHD ), waar hij voorzitter van de sectie Istanbul, terwijl de directeur van deze vereniging, Selçuk Kozagaçli, werd gearresteerd op de luchthaven van Istanbul bij zijn terugkeer uit een fact-finding missie in Syrië over terroristische misdaden begaan door gewapende jihadistische groeperingen beschermd door het regime in Ankara. Uiteraard stellen de Turkse autoriteiten niet op prijs stellen dat we hun buitenlands beleid en nog minder hun steun aan het internationale terrorisme, dat verwoestend is voor Syrië, beoordelen. 

Vorige week gepubliceerde de site van alternatieve informatie Bianet foto’s die erop wijzen dat de heer Selçuk Kozagaçli is misbruikt of gemarteld door de politie. Als advocaten, namelijk de mijne, worden gemarteld in Turkije, wat zijn de risico’s voor mij als de Italiaanse autoriteiten waren om mij uit te leveren aan dit land? 

Op 24 december begint het proces tegen Kozagaçli en Tanay en zeven andere advocaten, opgebracht in dezelfde zaak en opgesloten voor nu al bijna een jaar. Ik vraag u om de campagne voor hun vrijlating, onder anderen te ondersteunen door het ondertekenen van de onderstaande petitie. Hun vrijheid is de mijne.

Bahar Kimyongür, mail van 11 december 2013

(vertaling LDC)