Schaliegas is een onconventionele vorm van aardgas die opgeslagen is in gesteente, modder of klei. Om het gas te exploiteren, wordt meestal gebruik gemaakt van “hydraulic fracturing” of fraccen: eerst worden gaten geboord in de bodem, om vervolgens water, zand en chemicaliën onder hoge druk in de grond te pompen en zo het gas los te maken.

De cijfers in het rapport van de United States Geological Survey (USGS) zijn zonder meer indrukwekkend: in Alaska kan 2265 miljard kubieke meter gas commercieel opgepompt worden en nog eens tot twee miljard vaten schalieolie. Dat is meteen de vierde grootste reserve in de Verenigde Staten wat schaliegas betreft en de tweede grootste wat schalieolie betreft.

Controverse

Milieuverenigingen zetten zich al schrap nu het relatief ongerepte Alaska in het vizier komt van de schaliegasindustrie. Fraccen is immers erg controversieel: de chemicaliën die gebruikt worden, waaronder tolueen en het kankerverwekkende benzeen, kunnen in het grondwater terechtkomen, met potentieel desastreuze gevolgen voor de volksgezondheid.

De voorstanders zien in de nieuwe vondst in Alaska echter een zegen voor het milieu en de volksgezondheid: Alaska is dunbevolkt, waardoor er minder snel problemen met de volksgezondheid kunnen optreden. Bovendien liggen de ontdekte velden voornamelijk buiten de grenzen van het Arctic National Wildlife Refuge. Het is dus beter om schaliegas te winnen buiten het natuurreservaat dan om naar conventionele olie te boren binnen het waardevolle natuurpark, klinkt het.

Tegenstanders wijzen er dan weer op dat het gebied erg verafgelegen is en dat het gas dus in vloeibare toestand gebracht zal moeten worden om het te kunnen verschepen. Dat kost zoveel energie, dat de klimaatimpact van de productie nog hoger oploopt.