‘Voor wie werken die mensen? Zij verdienen geld door aan rijke mensen uit te leggen hoe ze nog minder belastingen moeten betalen.’ Staatssecretaris John Crombez (SP.A) was in ‘De Ochtend’ niet mals voor fiscale advocaten en experten. Volgens Crombez is het hun job om rijke mensen te adviseren en constructies te bedenken om geen belastingen te betalen. Zo verdienen fiscale experten hun brood.’

De regering heeft een aantal antimisbruikbepalingen aangescherpt. De wet daarover is bijna 20 jaar oud. Er waren te veel grijze zones, zo vertelde staatssecretaris voor Fraudebestrijding John Crombez (SP.A).

Reactie Eric Goeman, woordvoerder Attac Vlaanderen: “Het responsabiliseren van belastingconsulenten, strijd tegen fiscale spitstechnologie en tegen frauduleuze constructies moet zwaar ondersteund worden en het is een belangrijk signaal dat John Crombez een aantal medeplichtigen aanwijst die zelf goed geld verdienen met het opzetten van constructies om de overheid en dus de gemeenschap op te lichten (zelfs legaal) en meehelpen aan de afbraak van de publieke dienstverlening, het speerpunt van een sociale welvaartsstaat. Wanneer iets positiefs is dan moet het ook gezegd worden en mag het soms herhaald worden: de nieuwe staatssecretaris voor de bestrijding van de fraude vliegt erin als een wervelwind en klopt herhaaldelijk op dezelfde koppen van dezelfde (fiscale) onrechtvaardigheden.

De verwachtingen zijn dus hooggespannen en na decennia verwaarlozing (zeker onder het twaalfjarige non-beleid van ex-Minister van Financiën Didier Reynders) van de strijd tegen de fraude moeten onze verwachtingen hooggespannen zijn. En de aanval tegen de immoraliteit van de fiscale experten is zeker en vast het ondersteunen waard, want zij zijn de steunpilaren van de grote fiscale belastingontwijking en dus tevens “ontduiking”, hetgeen eigenlijk een misdaad tegen de gemeenschap is, waardoor zij misdaden tegen het algemeen belang begeleiden en ondersteunen.

Maar we blijven ook waakzaam tegenover stoere taal en grote verklaringen, want te vroeg victorie kraaien zou in deze ongepast zijn.
Het ontbreekt de nieuwe staatssecretaris niet aan plannen en zelfs idealen maar toch ook opnieuw aan de noodzakelijke tools om die strijd positief te kunnen beslechten: hoe ga je de grote fraude aanpakken wanneer je als overheid niet beschikt over instrumenten zoals een volledig opgeheven bankgeheim, automatische uitwisseling van gegevens en last but not least een volledig vermogenskadaster, zowel voor roerende als onroerende goederen? Hier zijn dus diegenen die veel te verbergen hebben nog steeds in het voordeel, daarbij nog eens ondersteund door hun fiscale experten.

In Frankrijk bv. hebben de belastingdiensten toegang tot het FICOBA-bestand, dat alle (bank-, post-, spaar- en andere) rekeningen van individuen en vennootschappen inventariseert en er informatie over verstrekt. Dit bestand werkt ontradend: de belastingplichtigen (ondernemingen en particulieren) aarzelen om te frauderen uit schrik gemakkelijk bij de kraag te worden gevat.

De keizer heeft dus zeker en vast goede bedoelingen en is op zoek naar een rechtvaardiger fiscaliteit, maar hij heeft nauwelijks kleren.
Een dag eerder had de staatssecretaris voor de bestrijding van de fraude op Radio 1 een debat met Pieter Timmermans, vertegenwoordiger VBO (Verbond Belgische Ondernemingen).

In dit debat probeert de vertegenwoordiger van de werkgevers de voorstellen van de staatssecretaris als een aanval te beschrijven op vooral kapitaal en vennootschappen, terwijl de sociale fraude ongemoeid zou word gelaten en de fiscale dans ontspringen.

Het antwoord van de staatssecretaris was: we zullen fifty-fifty sociale en fiscale fraude aanpakken!
Dat lijkt op het eerste zicht een rechtvaardige stelling, maar is dat ook zo?

In de strikte zin is fraude; zowel sociale als fiscale, het bewust en vrijwillig verwerven van voordelen waarop men geen recht heeft en het onthouden van inkomsten aan de overheid.

Laten we wel wezen: elke fraude is verkeerd en laakbaar en moet gestopt worden. Maar het blijft een feit dat het bedrag van de fiscale fraude vele malen hoger is dan de sociale fraude. De sociale fraude is een potje peanuts temidden een groot casino.

Los van die vaststelling, die door alle onderzoeken bewezen worden, alhoewel in een land met bankgeheim en geen vermogenskadaster, de exacte cijfers nauwelijks te verzamelen zijn, is het sowieso door het inzetten van meer middelen en meer fiscale controles veel gemakkelijker sociale fraude op te sporen dan de fiscale fraude.
Daarbovenop is het bestraffen van sociale fraude, zoals het schorsen van werklozen of zwartwerkers, veel eenvoudiger dan het volbrengen van de fiscale onderzoeken tegen de grote fraudeurs, die dan ook nog eens gebruik maken van die “fiscale advocaten”, wat de meeste sociale fraudeurs, zoals werklozen en zwartwerkers, zich niet kunnen permitteren.

Wanneer men in de strijd tussen David en Goliath beiden 50/50 aanpakt zonder de noodzakelijke politieke instrumenten, is de eindwinnaar op voorhand gekend.”

België is een fiscaal paradijs voor het financiewezen, maar niet voor de werknemers, werkloze werknemers en wie op de grens van de armoede leeft.(Ons land telt momenteel 1 op 7 inwoners die onder de armoededrempel moet overleven)

Ons land is zelf een “belastingparadijs voor vermogens”: dat verklaart de vele vermogende Franse fiscale immigranten,die in België op zoek zijn naar allerlei fiscale privilegies: het bankgeheim, meerwaarde op beurseffecten wordt hier zo goed als niet belast, er is geen vermogensbelasting en de pakkans bij allerlei creatieve vermogensplanning is minimaal.

De meest mobiele inkomens, deze uit kapitaalbezit dus, kunnen steeds beter – legaal of illegaal – aan de belastingen ontsnappen. In twintig jaar tijd zijn over de hele wereld de fiscale paradijzen, vluchtheuvels voor fraude en zwart geld, van een dertigtal toegenomen tot bijna 80. Een kwart van het Belgisch financiële patrimonium zou zich zelfs in het buitenland bevinden: daar zullen de lonen van zwartwerkers of sociale uitkeringen van werkloze werknemers wel niet te vinden zijn.

De sociale fraudeurs proberen, alhoewel met een laakbare praktijk, vooral tekorten aan te vullen en financiële noden te lenigen, terwijl intussen de rijksten die de belastingen tillen nog rijker worden.

Terwijl zij zich overgeven aan belastingontduiking en fiscale fraude, strijken de rijksten sinds meer dan twintig jaar de aanzienlijke interesten op van hun gewaarborgde beleggingen op de markt van effecten van de overheidsschuld. En de terugbetaling van de interesten

op de overheidsschuld ten voordele van de rijksten (de tweede grootste uitgave van de staat) gebeurt ten koste van de openbare diensten. De fiscale fraude van de rijksten is dus een vetpot.

De belastingfraude betekent een gemiste kans om veel geld te verdienen voor de financiering van gemeenschapsdiensten. De (grote) fraudeurs verplichten de (kleine) belastingbetalers om in hun plaats “langs de fiscale kassa te passeren”

Jozef Pacolet, professor HIVA, KULEUVEN: “De belastingmoraal is een van de drie punten van de driehoek belastingdruk-belastingmoraal-handhavingsbeleid die men moet hanteren bij het uittekenen van een optimaal beleid om de fraude te bestrijden”.(Uit “de strijd tegen de fiscale fraude in België”; Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB)Het ontwikkelen van een nieuwe belastingmoraal is zeker noodzakelijk om een sociaal rechtvaardige verzorgingsstaat in stand te houden, maar dan zullen beleidsmakers en overheden moeten tonen aan de meerderheid van de gewone mensen dat niet alleen eindelijk de sterkste schouders de zwaarste bijdragen moeten leveren, maar ook dat de achterpoortjes waarvan grote vermogens, kapitaal en bedrijven, zich kunnen bedienen, vergrendeld worden.

Het tonen van fiscale daden zal de belastingmoraal bevorderen, niet omgekeerd.

Het wordt dringend tijd dat de sterkste schouders het grootste aandeel in de prijs voor de beschaving betalen. Zo kunnen ook lage inkomens hun energiefactuur en stijgende

levensduurte betalen. Zo kan de welvaart en het welzijn beter en rechtvaardiger verdeeld worden.

Het terugdringen van de grote fiscale fraude zou dan ook kunnen leiden tot minder nood aan sociale fraude.

Want uiteindelijk zijn belastingen inderdaad de noodzakelijke prijs voor de beschaving, de verzorgingsstaat, die we met zijn allen willen.

Hopelijk wil de nieuwe staatssecretaris voor fraudebestrijding na zijn “vliegende start” ook met deze elementen rekening houden en laat hij in naam van meer sociale rechtvaardigheid en inspanningen in de strijd tegen fraude niet opnieuw het grote geld ontsnappen.