De nieuwe Wilco, we leven er al een hele week mee. We hadden meteen gemerkt dat het een plaat is die dat soort zorg en aandacht verdient. De groep staat nu commercieel op eigen benen en die nieuwe vrijheid laat zich afhoren aan de muziek die de Amerikanen maken. Wilco vertoont op deze plaat namelijk een hele rist van de gezichten die de groep in de loop der jaren reeds toonde en voegt er – en passant – nog een paar bij. De diversiteit van de toegankelijke songs en de avontuurlijke arrangementen zorgen ervoor dat de luisteraar zich geen ogenblik verveelt. Om kort door de bocht te gaan: The Whole Love lijkt wel een iPodafspeelllijst met nieuwe nummers van één en dezelfde band, maar toch telkens weer anders. Bij Wilco kunnen we van dit soort avontuur best genieten, zeker door de kwaliteit van het overgrote deel van de songs, maar we kunnen ons voorstellen dat sommigen deze plaat liever wat eenvormiger hadden gezien.

De opener ‘Art Of Almost’ begint Radioheadachtig om daarna een zwerm strijkers te laten opduiken en te eindigen met een alles verschroeiende gitaarsolo van Nels Cline. De reeds gekende single ‘I Might’ is dan plots een uptempo popsong met een orgeltje dat zo lijkt weggeplukt uit de This Year’s Model-sessies van Elvis Costello and The Attractions. Die referentie komt niet zomaar uit de lucht gevallen, want Wilco coverde op de b-kant van die single Nick Lowes’ I Love My Label’ en Lowe was – inderdaad – de producer van This Year’s Model.
Maar Wilco bestaat uit meer dan referenties aan andere bands, dat blijkt uit het derde nummer ‘Sunloathe’, een ballad die ergens vertrekt in een vochtig keldertje en dan de zon laat doorbreken in onvervalst psychedelische stijl. ‘Dawned On Me’ is dan weer pop waarin de gitaar als een breekmes dwars door het nummer snijdt. Verderop duikt er grillige elektronica op die het nummer nog meer gravitas meegeeft. En om alles nog meer open te trekken zijn er de pure americanasongs ‘Open Mind’, ‘Rising Red Lung’ en ‘Black Moon’ met hun hemelse wendingen. Voor fans van de vroege Wilco is dit manna, maar de kwaliteit van de andere liedjes zorgt ervoor dat ze geen eenzame hoogtepunten vormen.

Bijzonder geliefd hier is verder het rockende ‘Standing’, naast de huppelende titelsong en de indrukwekkende afsluiter ‘One Sunday Morning’ die twaalf minuten lang de aandacht weet vast te houden. Kabbelend subtiel en met hints van een heel onderhuids universum. Kan zo bij het beste van Neil Young. En dat laatste geeft net aan hoe goed Wilco nog steeds is. The Whole Love mag dan geen radicale breuk met het verleden zijn, het is wel een meesterstuk van een topband.

Beoordeling: ++++
(dBpm Records)