Griekenland heeft geen probleem van liquiditeit dat opgelost kan worden  met meer leningen, maar wel van kredietwaardigheid, zeggen de Argentijnse  experts. Daarom moet er snel opgetreden worden om ‘s lands schulden weer  betaalbaar te maken, en dat moet gebeuren met internationale hulp.

“Als een schuld onbetaalbaar is, halen bezuinigingsplannen niets meer  uit”, zegt Fausto Spotorno, hoofdeconoom van het consultancybedrijf Orlando  Ferreres y Asociados. “In Spanje kunnen economische aanpassingen wel helpen:  dat land bevindt zich in een nog vroeger stadium.”

Herschikking  onvermijdelijk

De herschikking van de Griekse schuld – niet de  volledige bedragen terugbetalen, de looptijd van Griekse obligaties verlengen  of Griekse papieren met een korting omzetten in obligaties met een Europese  waarborg – zou Griekenland als wanbetaler brandmerken en ook de speculatie  tegen andere zwakke eurolanden kunnen aanwakkeren. Maar volgens Spotorno is  een herschikking “onvermijdelijk”. Om ervoor te zorgen dat de operatie minder  traumatisch wordt en efficiënter verloopt dan in Argentinië, mag er volgens  de Argentijnse expert geen tijd verloren worden en is de steun van de  schuldeisers nodig.

Ook Ramiro Castiñeira, een econoom van het  adviesbedrijf Econométrica ziet het zo. “Griekenland is bankroet. Nu  proberen financiële wanverhoudingen te corrigeren, is alleen goed om tijd te  winnen voor de schuldeisers.” Zowel Castiñeira als Spotorno zijn van mening  dat de Europese Unie met dat tijdrekken probeert “de banken te redden, niet  de Grieken.” De hulp dient niet om de economie opnieuw op te starten, maar  wel om het wegtrekken van kapitaal te financieren.

IMF zit fout

De Argentijnse opinies zijn opvallend gelijkluidend. “Een systematisch  verlies van concurrentiekracht van een economie kan je niet ombuigen met meer  leningen”, zegt Roberto Lavagna, een voormalige Argentijnse minister van  Financiën. Onder het bewind van president Néstor Kirchner (2003-2007) was  hij verantwoordelijk voor de eerste Argentijnse schuldherschikking, maar dan  wel na een pijnlijk faillissement. Lavagna vindt dat Griekenland zijn  schulden moet herstructureren, maar “zonder de terugbetaling te verminderen  en met methodes die minder duur en efficiënter zijn” dan de geïmproviseerde  oplossingen die Argentinië uit zijn mouw moest schudden.

Nu gaat het  met Griekenland de verkeerde kant uit, waarschuwt Lavagna. “Het  Internationaal Monetair Fonds (IMF), Duitsland en de Europese Centrale Bank  verwarren de kredietwaardigheidscrisis met een liquiditeitscrisis.”

Argentinië groeit weer

Het Argentijnse voorbeeld is heel  interessant, al was het maar omdat het land het negen jaar na de crash weer  heel goed doet. Argentinië moest in december 2001 erkennen dat het zijn  schulden niet meer kon terugbetalen, na drie jaren van recessie, oplopende  werkloosheidscijfers, toenemende armoede en een almaar groter  begrotingstekort dat de staat dwong steeds meer te lenen. Het IMF stelde  Argentinië steeds meer geld ter beschikking, maar dat hielp niets. Na het  faillissement koppelde de regering de peso los van de Amerikaanse dollar. De  Argentijnse munt viel als een baksteen, maar dat was wel het begin van het  herstel van de Argentijnse concurrentiekracht. In 2002 kromp het Argentijnse  bruto binnenlands product nog met 11 procent, maar daarna ging de Argentijnse  economie er tot 2008 weer met gemiddeld 8 procent per jaar op vooruit. De  armoede, die in 2002 de helft van de toen 38 miljoen Argentijnen trof, nam  snel af.

2009 en 2010 waren moeilijk door de internationale  crisis, maar voor dit jaar voorspellen de VN weer een groei van 8,3 procent.  Argentinië, een landbouwgrootmacht, profiteert van de hoge prijzen voor  levensmiddelen die op de wereldmarkt worden betaald.

Argentijnse  fouten

Toch heeft Argentinië fouten gemaakt, zeggen de experts. Na  het faillissement duurde het vier jaar voor een eerste deel van de schuld  herschikt was en de schuldeisers een deel van hun geld konden terugzien. Ook  nu zijn er nog altijd oude schulden waarvoor geen regeling is. “Dat duurde  allemaal te lang, en bovendien deed het land het zonder de steun van het  IMF”, zegt Spotorno. Argentinië kan daardoor nog altijd niet opnieuw  internationale obligatieleningen uitgeven zoals andere landen dat doen.

Er zijn wel verschillen tussen Argentinië en Griekenland, geven de  Argentijnse experts toe. De Argentijnse schuld bedroeg in 2001 maar 60  procent van het bruto binnenlands product van het land, terwijl de Griekse  staatsschuld de grens van de 150 procent al voorbij is. Bovendien kon  Argentinië zijn munt devalueren, terwijl Griekenland dat met de euro niet  kan. Naar de drachme terugkeren, vindt Spotorno geen goed idee. “Dat zou  enorme kosten met zich mee kunnen brengen.”

–  –  –  –  –  –  –  –     
Auteur: Marcela Valente