De aandacht van de EU-leiders gaat nu in de eerste plaats uit naar het beschermen van de Palestijnse bevolking. Alle opties worden daartoe bestudeerd.

Netanyahu is persona non grata voor de Europese Unie. “Premier Netanyahu moet de macht onmiddellijk afstaan. Zijn regime heeft alle legitimiteit verloren en is niet langer een gesprekspartner voor de Europese Unie”.

Zo staat in de verklaring die de staatshoofden en regeringsleiders hebben goedgekeurd op een speciale bijeenkomst in Brussel. Het gebeurt zelden dat de EU-lidstaten eisen dat een buitenlands staatshoofd opstapt. “Het probleem heeft een naam: Netanyahu. Hij moet vertrekken”, zo vertolkte Europees Commissievoorzitter José Manuel Barroso het standpunt.

Burgerbevolking beschermen

De lidstaten van de Europese Unie zullen ook “alle noodzakelijke opties” bestuderen om de burgerbevolking in Palestina te beschermen.

De Europese leiders zijn volgens de slotverklaring “diep bezorgd over aanvallen op burgers, inclusief vanuit de lucht”. “Om de burgerbevolking te beschermen, zullen de lidstaten alle noodzakelijke opties bestuderen, op voorwaarde dat er een aantoonbare noodzaak is, een duidelijke juridische basis en steun van de regio”.

Het impliceert onder meer dat de Verenigde Naties en regionale organisaties moeten instemmen. De Europese leiders lanceerden alvast een oproep voor de organisatie van een top met de Arabische Liga en de Afrikaanse Unie.

Frankrijk en Groot-Brittannië bereid tot aanval

De beraadslagingen over Israël duurden uren langer dan gepland omdat de Franse president Nicolas Sarkozy en de Britse premier David Cameron een krachtig signaal aan het adres van het regime van Netanyahu eisten. Zo verklaarde Sarkozy voor aanvang van de vergadering dat Parijs en Londen bereid waren om onder bepaalde voorwaarden gerichte luchtaanvallen uit te voeren op Israëlische doelwitten.

De bondskanselier toonde zich “fundamenteel sceptisch” over een militaire interventie op dit moment. Premier Leterme sprak achteraf van “een stevig debat” en stelde dat de voorwaarden voor een militaire optie momenteel niet ingevuld zijn.

Doelstelling, risico en intensiteit afwegen

Merkel voegde toe dat de situatie op het terrein elke dag verandert en dat op een bepaald moment een interventie ter sprake kan komen. Het blijft hoedanook een precaire beslissing. Volgens Leterme moet in ieder geval steeds “een evenwicht worden gevonden tussen de doelstelling om de bevolking te beschermen en het risico en de intensiteit van een eventuele militaire actie”.

Frankrijk verklaarde gisteren al de Palestijnse Autoriteit, zowel in de Westbank als in Gaza, officieel te erkennen. Zover wil de voltallige Europese Raad echter niet gaan. “We moeten een gesprekspartner hebben in Palestina en de Palestijnse Autoriteit vinden we betrouwbaar”, verklaarde Van Rompuy. Maar, zei hij, “the proof of the pudding is in the eating”.

Wrevel

Gisteren was er nog wrevel toen Frankrijk alleen besliste om de Palestijnse Autoriteit als enige gesprekspartner in Israël te erkennen. Toen steunden de verschillende Europese ministers van Buitenlandse Zaken deze beslissing niet. Dat meldde Steven Vanackere, onze minister van Buitenlandse Zaken, na informeel overleg met zijn collega’s van de andere Europese landen.

Van Rompuy meent dat de vertegenwoordigers van de Palestijnse Autoriteit een moedige beslissing hebben genomen om te breken met het regime van Netanyahu. “Sommigen riskeren zelfs hun leven.”

Over het al dan niet instellen van een no-flyzone in Israël, zodat Netanyahu de Palestijnen niet meer vanuit de lucht kan bestoken, spreken de EU-leiders zich nog niet uit. Ze wachten overleg in de VN en de NAVO hierover af. (anp/belga/tvl/adha)

Naschrift

De artikel is geen fake maar wel fictie. Het is geen fake omdat op het eerste deel van de inleiding na, woord voor woord een artikel is uit De Morgen van 11 maart.[1] Daarbij kwam de naam Netanyahu in de plaats van Khaddafi, Israël i.p.v. het Khaddafi-regime en Palestina in de plaats van het verzet in Libië.

Het is fictie omdat Israël al meer dan een halve eeuw ongestraft zijn gang kan gaan met steun en erkenning van het Westen, en wellicht op die steun zal kunnen blijven rekenen.

Elke vergelijking loopt mank. Het is ook niet de bedoeling om beide landen of situaties met elkaar te vergelijken. Het gaat gewoon om een denkoefening om de houdingen van het Westen te belichten en te bevragen, meer niet.

Er zijn wel degelijk gelijkenissen tussen de twee landen.
Tot een maand geleden waren beide landen belangrijke zakenpartners van het Westen. In de gevangenissen van beide landen zitten veel mensen omwille van politieke redenen. Sommigen daarvan worden gefolterd. Beide landen zetten luchtmacht in tegen de eigen bevolking en schieten zo nodig met scherp.

Maar er zijn vooral grote verschillen tussen beide landen.
Zowel Netanyahu, de Palestijnse Autoriteit, inclusief Hamas, zijn democratisch verkozen, wat niet het geval is met de beide partijen in Libië.

Khaddafi heeft geen miljoenen mensen van zijn land verdreven en naar andere landen verbannen, wat wel gebeurd is in Israël. Ook heeft hij geen muur gebouwd rondom zijn tegenstanders. Hij heeft die ook niet samengepropt in één groot concentratiekamp en ze ontzegd van elk goederen- en personenverkeer. Ook voert hij niet met de regelmaat van de klok standrechtelijke executies uit (meestal met raketten).

Het aantal doden in Israël is ook vele malen hoger dan nu het geval is in Libië. Alleen al de inval in Gaza was veel bloederiger (aantal doden per dag) dan wat tot op heden het geval is in Libië. Maar het grootste verschil is dat het Westen Israël, net zoals Saoedi-Arabië, Jemen of Bahrein als een stevige bondgenoot beschouwt en Khaddafi niet (meer). En misschien nog belangrijker: het feit dat in Libië in de ondergrond fel gegeerde olie zit. Olie drijft altijd boven.

Noten:

[1] ‘EU-leiders breken met Kadhafi’, De Morgen, 11 maart 2011, http://www.demorgen.be/dm/nl/9616/Onrust-in-het-Midden-Oosten/article/detail/1234742/2011/03/11/EU-leiders-breken-met-Kadhafi.dhtml.