De vijfde editie van Music for Life zit er op. Alle media berichten over het groot succes, er werd immers meer dan 5 miljoen euro verzameld.

Waar zijn de allochtonen?

Een discussiepunt dit jaar was het aandeel van de ‘allochtone’ gemeenschap in MFL. De Morgen, die een rijke traditie heeft in artikelen met als kop: ‘Waar zijn de allochtonen?’ bond de kat de bel aan met het artikel: ‘Music for Life puur Vlaams’. Ze hadden er zelfs een ware enquête voor over. Het is te zeggen, ze baseren zich op één dag, namelijk woensdag 22 december.

Meyrem Almaci, federaal parlementslid werd door De Morgen gevraagd een opiniestuk te wijden aan het non-issue. De Vlaamse politica wenste niet in te gaan op de vraag of ze nu wel of niet meedoen aan Music for Life, maar trok het open. Ze refereerde naar onderzoeken van onder meer de Koning Boudewijnstichting waaruit blijkt dat mensen met een migratieachtergrond meer doneren dan de autochtone bevolking.

Almaci verwees in haar bijdrage ook naar een groep meisjes die ’s anderdaags aan het glazen huis zouden gaan doneren. Die actie was het initiatief van Souhaila, een geëngageerde jonge dame uit Antwerpen.

Positief reageren

Souhaila is al jaren fan van Music For Life. Zij en haar club, zijn alvast een sterk tegenvoorbeeld op de negatieve berichten rond de afwezigheid van ‘allochtone’ jongeren op Music For Life. De scholier zit in haar laatste jaar Latijn-wiskunde in Antwerpen. Omdat ze wil aantonen dat jongeren met een migratieachtergrond wel degelijk engagement en interesse hebben voor minderbedeelden, besluit ze om zelf in actie te komen.

Op maandag 21 december 2010 verzendt ze sms’en naar haar vriendenkring om geld in te zamelen voor Music For Life. Ook neemt ze spontaan contact op met lokale organisaties als ‘Samen op Straat’, de afdeling Antwerpen-Noord van Kids vzw en meisjes van de zaalvoetbalploeg ‘Dames van Chase’.

Ondertussen informeert ze via het 070-nummer van Music For Life over de procedure om een verzoeknummer op de ether te krijgen. Ze vraagt de plaat ‘Akich Akich’ van Laila Chakir aan. Vermits Studio Brussel de plaat niet liggen heeft, wordt haar voorgesteld dat ze zelf de CD meeneemt.

Op dinsdag 21 december 2010 begeeft ze zich op eigen houtje richting het Glazen Huis om de actie van donderdag voor te bereiden. Donderdag 23 december, Souhaila gaat met een 30-tal meisjes en een 10-tal jongens van ‘Samen op Straat’ naar het Glazen Huis om hun bijdragen te doneren. Daar blijkt het, in tegenstelling tot wat haar voordien was medegedeeld, onmogelijk te zijn om haar plaat af te spelen.

Niet Vlaams genoeg

Wat een plezante uitstap van enkele geëngageerde dames moest worden, is uitgedraaid op een enorme teleurstelling. Het verzoeknummer wordt geweigerd omdat het niet gekend is bij het Vlaams publiek. Wanneer de meisjes voorstellen om het nummer via een iPod af te spelen wordt het nummer plots kwalitatief onvoldoende bevonden.

Voor Souhaila is dit een regelrechte ramp. “Het is jammer, want Music For Life is een open minded-actie actie. Maar toch hebben sommige mensen schrik van ‘echte’ Antwerpse jongeren”.

Ook bij Kids vzw afdeling Noord is de teleurstelling groot. “Wij hebben ‘allochtone’ meisjes kunnen mobiliseren voor deze actie, maar wat de meisjes hebben meegemaakt is schandalig. Het is gewoonweg onaanvaardbaar. Ik heb spijt dat we er zijn geweest”, klinkt het bij een Kids-medewerker.

Love you all XXX

Na het voorval heeft Souhaila via het 070-nummer Studio Brussel trachten te contacteren, maar niemand was in staat haar te helpen. Daarnaast stuurde ze ook nog volgend bericht via het mailsysteem van de website van Studio Brussel:

“Beste MFL’ers. Ben erg begaan met jullie actie. Zelf heb ik als steun een actie op poten gezet. Een korte uitleg: heb actief via sms en facebook meisjes opgetrommeld van allochtone origine om deel te nemen aan MFL. Hiermee wil ik ook onze solidaire stem laten horen. Ik heb de meisjes kunnen motiveren omdat we een speciale plaat wilden horen op StuBru. (Een Berbers liedje van Laila Chakir). Dit vonden ze geweldig. Maar nu blijkt dat de radio dit niet kan draaien omdat het ongekend is bij hen. dan had ik een oplossing: we deponeren een cd in jullie brievenbus. Ook dit idee werd van de tafel geveegd. Nog een idee: Via een i-pod met luidspreker door de micro van het Glazen Huis. Weer geen optie voor StuBru wegens weinig kwalitatief. Dan stel ik me de vraag: was die fanfare of de janetten van deze nacht dan wel kwalitatief genoeg voor StuBru? Ik vind dit erg jammer. Zo’n open minded project als dat van jullie schrikt toch nog af van Marokkaanse muziek. Ik vind dit in deze kerstsfeer van broederlijkheid en solidariteit ongepast. Langs deze weg hoop ik toch nog het liedje afgespeeld te krijgen op MFL. Veel meisjes verwachten dit. Tenslotte zijn we toch allemaal Belgen ongeacht de muziekvoorkeur, niet? Love you all! XXX”

Top op heden blijven haar vragen onbeantwoord.

… en het bleef maar komen

We schrijven Antwerpen anno 2010. Ondanks aanhoudende pogingen om het wij/zij-denken te minimaliseren is de republiek Allochtonië nog steeds niet afgeschaft. Dit verhaal is het zoveelste incident in een rij. De allochtone gemeenschap werd reeds ter verantwoording geroepen omdat ze zich niet openlijk genoeg distantieerde van de aanslagen van 11 september 2001 in New York en die van 11 maart 2004 in Madrid.

Ook na de 0110-concerten viel het vlijmscherpe besluit dat allochtonen onvoldoende hadden deelgenomen aan het evenement, ondanks de aanwezigheid van honderden allochtonen op het evenement. Het concert viel bovendien tijdens de ramadan.

Nu was het de beurt aan De Morgen om zich vragen te stellen over de participatiegraad van allochtonen aan MFL. Spijtig genoeg staan diezelfde mensen er niet bij stil dat de allochtonen op individuele basis meer doneren dan België investeert in ontwikkelingshulp.

Better save this sorry, be ready

Wat Souhaila en haar vrienden is overkomen is anno 2010 onaanvaardbaar. Enerzijds krijgen ‘ze’ te horen dat ze niet voldoende participeren. Anderzijds, als ze dan toch participeren, wordt hun participatie niet erkend, er is geen plaats voor ‘hun’ participatie. Het is onaanvaardbaar dat jongens en meisjes niet als Vlaming erkend worden vanwege een hoofddoek, een muzikale voorkeur of hun meertaligheid omdat het niet past in een imaginair Vlaams kader.

Het is mij ondertussen duidelijk dat Vlaanderen de echte uitdagingen van de interculturele samenleving niet wil of kan aangaan. De zin “Vlaanderen is er nog niet klaar voor” of “Er is geen draagvlak” is een leidmotief van teveel beslissingsnemers. Vlaanderen is niet klaar voor een Vlaamse versie van ‘de meiden van halal’, Vlaanderen is nog niet klaar voor topmanagers met een kleur.

Ik heb alvast een boodschap voor dat Vlaanderen: klaar of niet, het is niet aan geïntegreerde Vlaams-Marokkanen, Vlaams-Turken of Vlaams-Ghanezen om zich te assimileren.