Als we in de huidige politieke situatie zitten, is dat in belangrijke mate omdat de N-VA bewust alles in het werk heeft gesteld om het land politiek onbestuurbaar te maken (het land draait gewoon voort dankzij de burgers). Deze partij ontvangt ondertussen zoveel van ons belastinggeld dat ze alle kanonnen kan inzetten om haar propaganda op de mensen los te laten.

Het gaat om een bewuste ‘politiek van de verschroeide aarde’ om de eigen minderheidsvisie, separatisme, op te dringen aan de verpletterende meerderheid. De ‘toppers’ van de N-VA maakten daar zelfs geen geheim van. Hun partijsoldaten en cabinettards verklaarden in de kranten onomwonden dat ze mikten en hoopten op onbestuurbaarheid! Als cynisme kan dat tellen. Maar het spreekt ook boekdelen. Eén van de soldaten sprak onlangs de innige hoop uit geen Belgische verkiezingen meer te moeten meemaken. Ook dat zegt alles over een partij die altijd bij hoog en bij laag volhield dat ze ‘niet separatistisch is’. Terwijl de N-VA natuurlijk wel separatistisch is, tot in zijn diepste vezels, zoals haar statuten trouwens bevestigen. En ook al willen veel van de N-VA-kiezers helemaal géén separatisme. Zij worden misleid, en vooral verleid met het discours over andere thema’s en door de propagandamachine, gefinancierd met belastinggeld.

De N-VA krijgt al te lang hulp van weinig bedachtzame politici die – niet vanuit idealisme maar vanuit platte, politieke berekening – bleven eisen dat de N-VA mee in de nationale regering moest komen. Het moest en het zou. Waarom? Daarom …

De socialisten van PS en sp.a en de christendemocraten van CD&V en cdH wilden wat graag tot de geplande nieuwe coalitie toetreden, zolang zij maar hun deel van de koek konden krijgen. Maar gelukkig ging dat feest niet door omdat groenen en liberalen het been stijf hielden. Het is nu aan de socialisten én de christendemocraten om te weten wat ze willen: blijven ze aansturen op opportunistische scenario’s in het nadeel van ons land, of worden ze wijzer en komen ze tot het inzicht dat een duidelijke meerderheid van alle Belgen geen verdere regionaliseringen wil, en al helemaal geen splitsing? Integendeel, er is een sterke en groeiende vraag naar meer cohesie, meer verbinding, herfederalisering van bevoegdheden, meer efficiëntie en geen ondoelmatige en dure splitsingen. Die vraag is ook te horen bij heel wat gewone socialisten en christendemocraten, niet noodzakelijk altijd bij diegenen die de partijtop uitmaken.

Vochten vorige generaties voor niets?

We herinneren met name de socialisten en de christendemocraten voor alle zekerheid aan hun eigen verleden, en aan keuzes die de generaties voor hen maakten in de respectieve partijen. Hun voorgangers dus in de diverse partijen of bewegingen.

Voor Sp.a en PS stelt zich de cruciale vraag of ze keuzes willen maken in de geest van hun oude boegbeeld Hendrik De Man dan wel in de lijn van de vele socialisten die in de Tweede Wereldoorlog in het verzet gingen en België verdedigden, tegen de nazibezetter en de plaatselijke handlangers van deze bezetter, de collaborateurs. De vroegere collaborateurs zagen na de oorlog soms in dat ze zich zwaar hadden vergist, maar er waren anderen die hun afkeer tegen België niet opgaven. Bien au contraire, ze organiseerden en verenigden zich om alsnog de strijd voort te zetten tegen het land dat ze zo verafschuwden en waar ze geen goed woord konden over zeggen.

In de oorlogsjaren distantieerden de vele socialisten, actief in het Verzet, zich van de zeer trieste collaboratiepolitiek van hun voorman Hendrik de Man, die had gekozen voor de collaboratie met de bezetter, en dus voor die figuren in België die de voorouders waren van de personen die nu de separatistische partijen N-VA en VB runnen.

‘België in de Tweede Wereldoorlog’

We citeren uit het werk ‘België in de Tweede Wereldoorlog’, uitgegeven bij Pelckmans:

“De verwarring van vele socialistische militanten sloeg over in verbijstering toen ze bij hun terugkeer vaststelden dat de eens zo bewonderde Hendrik De Man op 28 juni 1940 zijn geruchtmakend manifest gepubliceerd had. Hierin verklaarde de BWP-voorzitter – tegen de statuten in – dat de Belgische Werkliedenpartij niet langer meer een politieke rol te vervullen had. Wel zouden de socialistische mutualiteiten en coöperatieven hun taak verderzetten. De vakbond zou eveneens blijven bestaan, maar dan op een nieuwe basis. Voorts riep De Man alle gewezen BWP-leden op zich in te zetten voor een eenheidsbeweging rond de koning”.

“Hendrik De Man had het iedereen gemakkelijk gemaakt: ‘Als hij een meer voorzichtige houding had aangenomen, zouden misschien meer mensen erin gelopen zijn. Maar hij heeft zich daar zo bloot gegeven.’

In het socialistische sluikblad ‘Morgenrood’ van 15 maart 1941 had socialist Nic Bal zich – in de geest van de tijd – veel heftiger uitgedrukt: ‘Wij hebben het steeds geweten dat zij bij de eerste storm als ratten die ze zijn, overboord zouden springen, alleen bedacht op eigen behoud en eigen voordeel. Toch heeft de omvang van het verraad ons verbaasd. Voor onze verbaasde ogen tonen ettelijke bonzen zich eindelijk in hun ware gedaante. Deze heerschappen die aan de arbeidersklasse hun sociale rang danken, hebben geen last van een slecht geweten, zij hebben eenvoudig geen geweten.’”

“Louis Major voegde zich onmiddellijk bij andere oud-leden van het Bureau van het Belgisch Vakverbond (BVV) zoals Joseph Bondas, Henri Füss, directeur-generaal bij het Ministerie van Arbeid en Léon Delsinne, directeur van de Arbeidershogeschool. Op 1 november 1940 publiceerden ze een eerste syndicaal vlugschrift tegen de collaboratiepolitiek van de Nieuwe Orde. In de loop van 1941 brokkelde door hun toedoen, de Unie (de vakbond van de collaboratie) verder af. Zo verliet in september 1941 de Kleding- en Textielcentrale de Unie. Eveneens in september 1941 werd het ‘Verbond van Vrije Vakverenigingen’ opgericht. In Vlaanderen werd de oppositie tegen de Unie vooral gevoerd door de Antwerpse Transportarbeidersbond. Ook hier speelde Major een grote rol samen met zijn rechterhand Ward Coens”.

“Op politiek vlak waren de eerste socialistische verzetskernen ontstaan in Luik en Brussel. In Luik was het de volksvertegenwoordiger en advocaat René Delbrouck, die samen met SJW-secretaris Charles Rahier in juni 1940 al een eerste manifest liet verschijnen, nl. ‘Résurrection’”

(…)

“En in hetzelfde blad (Morgenrood) deed Homonovus – het pseudoniem Jos Van Eynde – vier maanden later (juli 1941) onder de titel ‘Niet terug naar het verleden’ aan een scherpe zelfkritiek: ‘Wij pleiten schuldig. Wij aanvaarden de kritiek. Wij wensen de toestand van vóór 10 mei niet terug. De nieuwe partij, die we stilaan wensen op te bouwen moet er niet uitzien zoals de oude BWP die we tot aan de oorlog hebben gekend. Zij moet veeleer beantwoorden aan de voorstelling die we ons van een grote revolutionaire beweging maakten. We willen een partij die vooral haar politiek doel voor ogen houdt: de macht in de staat te veroveren…’ Blijkbaar had Jos Van Eynde zich hier nogal sterk gedistantieerd van de brief die hij op 24 augustus 1940 geschreven had aan Hendrik De Man”.

Geschiedenis christendemocraten

Voor de huidige christendemocraten is het ook nuttig om hun geschiedenis en hun illustere voorgangers onder ogen te zien.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog lieten sommige katholieken zich eveneens verleiden tot de collaboratie met de nazibezetter. Zo maakten ze deel uit van organisaties en bewegingen die anti-Belgisch waren. Maar er waren ook zeer véél katholieken, gelovigen, christendemocraten die een andere, positieve keuze maakten en die zich engageerden voor België en tegen de bezetter en zijn collaborateurs. Vaak belandden zij in de nazikampen en ondergingen ze vreselijke mishandelingen en vernederingen of werden vermoord.

We citeren opnieuw uit ‘België in de Tweede Wereldoorlog’:

“De meeste katholieken konden begrip opbrengen voor de moeilijke positie van de Kerk tijdens de bezetting. Niet alle geestelijken en gelovigen legden evenwel dezelfde behoedzaamheid aan de dag als het episcopaat. Vélen stonden in het Verzet. Een opvallend voorbeeld van katholiek verzet vinden wij op het terrein van de sluikpers. Onder de eerste clandestiene kranten waren er naast het socialistische ‘Le Monde du Travail’, twee katholieke bladen, ‘Chut’ en ‘La Libre Belgique’. ‘Chut’ verscheen voor het eerst op 15 juni 1940 in Brussel. De uitgever was de 75-jarige Albert Van de Kerkhove, de Fidelis van de ‘Libre Belgique’ uit 1914-1918”.

“De katholieke gemeenschap in ons land heeft zich vooral verdienstelijk gemaakt in het weerbaar maken van de bevolking. Ze gaven tegenwerk om het besmettingsgevaar van de nazi-ideologie in te dammen. Rex en VNV waren door de kerkelijke tegenkantingen duidelijk geïsoleerd. Daarnaast waren vele gelovigen, priesters en leken actief in het verzet. Ze maakten zich verdienstelijk in de inlichtingsdiensten, de vluchtroutes voor geallieerde piloten (bv. Comète), de sluikpers en de hulp aan de ondergedokenen. Dankzij de hele kerkelijke infrastructuur konden duizenden werkweigeraars en voortvluchtige joden aan de nazi-vervolgingen ontkomen. Meer dan 500 geestelijken werden aangehouden. Vijfentachtig onder hen bekochten hun inzet met hun leven.

Erfgenamen van de collaboratie

Het dient gezegd dat het vooroorlogse VNV één van de onmiskenbare voorlopers is van de politieke partijen die nu het separatisme in ons land preken, N-VA en VB. De symboliek van het groepje ‘Schild & Vrienden’ liegt er ook niet om en herinnert duidelijk aan symbolen van de collaboratie tijdens de oorlogsjaren.

Eén van de boegbeelden van de N-VA, iemand die graag twittert en nooit vies is van extreme uitspraken over vreemdelingen en migranten, maakte zelfs een vriendenclub die hij de naam ‘VNV’ (in zijn geval: Vlaams-nationalistische vrienden) meegaf. Dat is géén toeval. Veel prima donna’s van N-VA en VB komen uit families met roots in de collaboratie, die altijd zeer anti-Belgisch zijn gebleven. Tot op de dag van vandaag. Zij zijn tot alles in staat om ons land te vernielen. Dat mogen de velen met een hart voor België niet laten gebeuren. Overigens, N-VA en VB komen allebei voort uit de Volksunie, die in 1954 werd opgericht, in grote mate door figuren die actief hadden deelgenomen aan de anti-Belgische collaboratie in de oorlog. Op een gegeven moment ontwikkelde de VU een gematigder en soms zelfs progressief discours, maar daar is niks meer van te merken bij de figuren die de N-VA nu leiden. Zij laten zich inspireren door zeer conservatieve denkbeelden en filosofen waar moderne democraten met een sociale reflex de kriebels van krijgen. Om nog maar te zwijgen van het VB, het meest prominente voorbeeld van alles wat conservatief en extreemrechts is in dit land.

Veelzijdig verzet

Het Belgische verzet in Wereldoorlog was zeer veelzijdig, met katholieken, socialisten, communisten, liberalen, koningsgezinden en vele anderen die weigerden zich te onderwerpen aan de nazibezetter en zijn barbaarsheid. Hun geest en hun diversiteit moet ons ook nu inspireren in het verzet tegen de separatisten. Hun leiders komen voornamelijk uit families met roots in de collaboratie die zich vastbeten in de rancune tegen België.

Uiteraard mogen we de separatisten niet laten winnen, in het nadeel van heel België en van alle Belgen. Zoveel mogelijk democratische partijen, ook sp.a, PS, CD&V en cdH, moeten alles doen om een sterk en positief toekomstmodel voor ons land uit te werken waarbij alles wat naar separatisme neigt resoluut wordt vermeden en afgeblokt. Zij moeten kiezen: handelen ze zeer opportunistisch, zoals Hendrik De Man en anderen die ooit kozen voor de collaboratie, of willen ze ernstige politici zijn. En het landsbelang op de eerste plaats zetten, de (politieke) verdeeldheid afzweren én het opnemen voor België en alle Belgen?

Nood aan structuren die verbinden

De huidige federale structuren van België zijn van die aard dat ze veel te vaak de bevolking verdelen en uiteentrekken. Een publiek geheim, en een dagelijkse vaststelling voor iedereen die ons politieke leven met kennis van zaken volgt. Een situatie die sommige partijen ongetwijfeld goed uitkomt, maar die niet in het belang is van de bevolking. Als ‘federalisme’ een land niet verbindt maar verdeelt, is het een kwalijk federalisme, en moet het plaats maken voor iets beters, dat wel verenigt.

Praat met 100 willekeurige Belgen, tussen Aarlen en Oostende, tussen Moeskroen en Maaseik, en het merendeel zal zijn beklag doen over de nodeloze versnippering, de fragmentatie, de verspilling van veel geld, de inflatie aan ministers en parlementaire mandaten, het labyrint van structuren. Ooit allemaal beklonkentijdens notoire kasteelconclaven, al dan niet ‘s nachts. Akkoord, op vraag van een deel van de politieke klasse. Maar héél ver van de gewone bevolking.

Heeft u ooit de gewone Belgen, de belastingbetalers, de burgers massaal en luid horen vragen om de opeenvolgende staatshervormingen? Ik niet. Herinnert u zich grote volksraadplegingen over de opeenvolgende staatshervormingen? Ik niet. En neen, verkiezingen kunnen niet als legitimatie worden ingeroepen voor al die staatshervormingen. Verkiezingen zijn een (zeer belangrijk) democratisch ritueel, maar geen forum dat ooit is gebruikt om over staatshervormingen te ‘beslissen’. Ook de verkiezingen van mei 2019 gingen in essentie helemaal niet over communautaire thema’s, ‘confederalisme’ of staatshervormingen, al hadden N-VA en VB dat wel graag gewild natuurlijk. De werkelijkheid is dat partijen aan verkiezingen deelnemen, mandaten veroveren en daarna al te vaak het ‘primaat van de politiek’ uitspelen. Versta: u heeft ons verkozen, wij weten het beter en wij zullen nu wel (alles) voor jullie beslissen. Zo werkt dat natuurlijk niet in een gezonde, volwassen democratie. Onze democratie vertoont mankementen, en die dringend geremedieerd moeten worden.

Een ander België is perfect haalbaar

Er is een veel beter alternatief: nadenken over een nieuw, modern, toekomstig België waar het hebben van diverse landstalen geen ‘gesel’ meer is maar een geweldige troef, een verrijking, een kracht, een voorbeeld voor Europa. Een nieuw België met nieuwe structuren, niet om de bevolking te verdelen maar om ze te verenigen, te laten uitwisselen, te laten samenleven, te laten creëren, produceren en vooruitgaan. Ziedaar een positief toekomstbeeld. Onmogelijk? Neen. Perfect haalbaar. Belangrijke voorwaarde: dit vergt een andere ‘state of mind’ bij een deel van onze politieke klasse. En de bereidheid om een hoop (overbodige) politieke mandaten op te geven, zoals de bevolking al lang vraagt en wenst. Niet simpel voor partijstructuren. En toch zal dat moeten, in het belang van ons land en zijn bestuur.

De 11,5 miljoen Belgen zijn in het geheel niet gebaat bij eeuwig communautair gekibbel, aangewakkerd door die partijen die daar het volste belang bij hebben. Ze zijn wel gebaat bij het ontwikkelen van een politieke klasse die te midden van de mensen leeft, die hoort en luistert, en niet alleen naar wat ze graag wil horen. Een politieke klasse die op alle vlakken en met groot engagement werk maakt van goed en geloofwaardig bestuur voor héél België, ten voordele van alle Belgen en alle inwoners van dit land. En die rekening houdt met de fundamentele onderstroom bij de bevolking, en die is zeker niet separatistisch, wel integendeel. Dàt is wat de meerderheid van onze bevolking vraagt. Geen politiek circus, maar daadkracht en een positieve aanpak voor alle Belgen.

Bron:

“België in de Tweede Wereldoorlog”, Uitgeverij Pelckmans

Foto: Hendrik Dacquin, Flickr / CC BY 2.0