België gebruikt buitensporig geweld bij het uitwijzen van asielzoekers. Het geweld grijpt plaats in gesloten asielcentra en tijdens de uitwijzing. De slachtoffers kunnen omwille van hun statuut als illegaal moeilijk klacht indienen. Bovendien worden de klachten te vaak afgedaan als ongegrond: de slachtoffers worden beschuldigd van weerspannigheid of er kan onvoldoende bewijslast verzameld worden doordat de betrokkenen het land werden uitgezet.
Het Mensenrechtencomité eist dat geweld bij de uitwijzing van asielzoekers wordt bestreden en dat mensen klachten kunnen indienen tegen behandelingen die kunnen leiden tot de vervolging en bestraffing van verantwoordelijken.
België verleent te weinig bijstand aan de slachtoffers van mensenhandel. Verblijfsvergunningen worden enkel verleend aan slachtoffers die meewerken met de gerechtelijke autoriteiten. Bovendien investeert België te weinig middelen in de aanpak van mensenhandel. Hiermee schendt het land het verbod op slavernij en dwangarbeid (art. 8 BUPO). Verblijfsvergunningen moeten zonder de voorwaarde van gerechtelijke medewerking worden toegekend aan slachtoffers van mensenhandel en de staat moet de bijstand aan deze personen verbeteren. Ook moet er geïnvesteerd worden in de strijd tegen mensenhandel.
De Belgische gevangenissen zijn overbevolkt, de gebouwen zijn verouderd en de gevangenen worden niet gescheiden volgens strafmaat. Bovendien zijn de bepalingen van de Wet Dupont nog niet in werking getreden. Het verbod op foltering (art. 7 BUPO) en de waardige behandeling van gevangenen (art. 10 BUPO) worden zo geschonden. Het Mensenrechtencomité eist dat deze problemen en in het bijzonder de overbevolking worden aangepakt. Het zegt ook hoe: niet louter door het bouwen van nieuwe gevangenissen, maar door alternatieve straffen zoals elekronisch toezicht en door voorwaardelijke vrijlatingen. Ook de uitvoering van de Dupont Wet en het scheiden van gevangenen moet worden bewerkstelligd.
Minderjarigen tussen 16 en 18 jaar kunnen nog steeds als volwassenen berecht worden. Dit is een schending van de gelijkheid voor de rechter (art. 14 BUPO), bescherming van minderjarigen (art. 24 BUPO) en gelijkheid voor de wet (art. 26 BUPO). De staat moet deze wetgeving herzien zodat minderjarigen niet meer als meerderjarigen kunnen worden berecht.
Het Comité klaagt het gebruik van geweld en het inzetten van vuurwapens door de politiediensten aan. Bovendien leiden klachten hierover niet tot sancties tegen de politie. Het Comité is in het bijzonder ongerust over het gebruik van buitensporig geweld tegen en het preventief aanhouden van betogers op 29 september en 1 oktober 2010. Hiermee wordt rechtstreeks verwezen naar het politie-optreden tegen deelnemers van het No Border Camp in Brussel. Het verbod op foltering (art.7 BUPO) en het verbod op willekeurige arrestatie (art.9 BUPO) werden geschonden.
De Belgische staat moet er voortaan op toezien dat het politie-optreden in overeenstemming gebeurt met de basisprincipes van de Verenigde Naties. In geval van klachten moet de staat een onderzoek naar de gebeurtenissen voeren en de daders van de mensenrechtenschendingen bestraffen. Het Mensenrechtencomité moet geïnformeerd worden over de het vervolg dat gegeven zal worden aan de klachten naar aanleiding van de betogingen op 29 september en 1 oktober 2010.
Het Comité heeft vragen bij de rekrutering van leden van het Vast Comité P. De onafhankelijkheid, objectiviteit en transparantie komen zo in het gedrang bij het behandelen van klachten tegen politiefunctionarissen. België schendt hierdoor het verbod op foltering (art. 7 BUPO) en de gelijkheid voor de rechter (art. 14 BUPO). De staat moet streven naar een volledig onafhankelijke samenstelling van dit toezichtsorgaan op de politiediensten.
De taser kan felle pijnen veroorzaken en zelfs dodelijke gevolgen hebben. Het gebruik ervan is een schending van het recht op leven (art. 6 BUPO) en het verbod op foltering (art. 7 BUPO). De overheid moet streven naar het stopzetten van het gebruik van het stroomstootwapen. Wanneer dit wapen wordt ingezet, moet de overheid erop toezien dat de gebruiksvoorschriften worden gerespecteerd door de politie. De overheid moet tevens de gevolgen van het gebruik van de taser evalueren.
Vlaamse gemeenten stellen taalvereisten voor het aankopen van gronden, toegang tot huisvesting, recht op sociale uitkeringen en het uitoefenen van een verkozen mandaat. Het comité vreest dat dit beleid de deur openzet voor discriminaties en vraagt dat de inwoners geïnformeerd worden over hun recht tot het indienen van klachten tegen dergelijke beslissingen.
België grijpt onvoldoende in tegen huiselijk geweld. De wetgeving hieromtrent schiet tekort. De verdragsstaat moet de inspanningen tegen huiselijk geweld opdrijven door het aannemen van een sluitende wetgeving en het garanderen van bescherming aan slachtoffers.
Het Mensenrechtencomité stelt een opwelling van racistische, antisemitische en islamofobe uitingen vast. De media en in het bijzonder het internet dragen hiertoe bij. Bovendien worden politieke partijen met een islamofoob discours gefinancierd. Het Comité betreurt dat het wetsvoorstel tot het verbieden van betogingen van neo-nazi’s niet gestemd werd door de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Het verbod op propoganda voor racistisch geweld of discriminatie (art. 20 BUPO) wordt door de verdragsstaat geschonden.
Verder vraagt het Comité aan België om de toekenning van een compensatie aan Nabil Sayadi en Patricia Vinck te onderzoeken, een mechanisme op te richten voor de uitvoering van zijn aanbevelingen, de voorbehouden bij artikels van het BUPO-verdrag in te trekken, een nationale instelling voor mensenrechten op te richten, de toegang van gehandicapte personen tot de werkvloer te vergemakkelijken, de genderongelijkheid aan te pakken, het het recht op een advocaat en dokter bij beroving van de vrijheid te respecteren, geesteszieken niet langer in gevangenissen op te sluiten en onafhankelijke organen te creëren die moeten toezien op de uitzetting van buitenlanders.
