In de jaren ’70 werd er soms wat lacherig gedaan over The Beach Boys, zeker door rockers. Surf- en popmuziek was echt niet cool volgens hen en de Stones waren véél beter. Op de een of andere wijze is er in de afgelopen decennia echter een heuse ommekeer gekomen wat betreft de waardering voor Brian Wilson en zijn bandgenoten. In die mate zelfs dat heel wat alternatieve bands die het mooi weer maakten in het voorbije decennium (Animal Collective, Fleet Foxes, Grizzly Bear…) duidelijk naar Wilsons Teenage Symphonies For God verwijzen in hun sound.
Maar ondertussen blijft de tijd niet stilstaan. The Beach Boys mogen dan hele horden nostalgici en een compleet nieuw publiek aanspreken, het is ook duidelijk dat ze zelf de kaap van de 70 rond(d)en. Het is nog al gezegd: The sixties lopen langzaam op hun einde. Pop- en rocksterren die toen hun beste tijden beleefden, zijn nu allemaal rijp voor de serviceflat. Eufemistisch gezegd lijkt 70 ons ook een behoorlijk tijdje voorbij de houdbaarheidsdatum in het genre. Dat nadeel hebben folkies en jazzartiesten dan weer niet, we denken maar aan Leonard Cohen of B.B. King.
Voor de laatste sixtiesact echt verdwijnt, laten velen geen kans liggen om nog een glimp van de oude glorie op te vangen. Gelijk hadden ze, want we hebben zwaar genoten van het optreden op de Grote Kaai. Daarbij waren kosten noch moeite gespaard om de beproefde oude sound opnieuw te creëren.
Het lukte wonderwel met pakweg 14 man op het podium waaronder vijf originele Beach Boys (Brian Wilson, Mike Love, Al Jardine, David Marks en Bruce Johnston). De ruggensteun van Brians begeleiders The Wondermints bleek een gouden zet, want de roedel jongere begeleiders hield het geluid fris en levendig. Dat mocht best, want de strandknaapjes zijn ondertussen krasse knarren geworden. Het zal u dan ook niet verwonderen dat er bijvoorbeeld op Brian Wilson wat sleet zit sinds zijn solopassage op de Lokerse Feesten in 2004. Ook de anderen oogden een heel pak ouder en strammer.
Tegelijk is het natuurlijk heel grappig dat een groep van gemiddeld 70 jaar luid staat te kwelen over tienergevoelens. Tijdloos zullen we maar zeggen. Er werd begonnen met ‘Do It Again’ waarna de meeste Beach Boys-hits de revue passeerden, denk maar aan ‘Good Vibrations’, ‘God Only Knows’, ‘Surfin’ USA’…. Al was het bij voorbeeld vruchteloos zoeken naar ‘Surf’s Up’, maar dat monument was waarschijnlijk te donker voor deze zonnige set.
Brian Wilson bracht een aantal songs en het viel op dat hij tijdens de set qua timing een pak verbeterde. Mike Love zong het leeuwendeel en Al Jardine nam slechts een paar nummers voor zijn rekening. De echte hoge partijen werden overigens gezongen door Jeffrey Foskett, al jaren Brian Wilsons rechterhand en essentieel in het maken van het nieuwste Beach Boysalbum That’s Why God Made the Radio. Van die plaat speelde de band trouwens het titelnummer. Net als de rest klonk dat magisch en boven alles: aanstekelijk. Meteen ook de perfecte omschrijving van deze avond.
Oja, hebben we u al verteld dat het niet heeft geregend? Ook de weergoden keken dus mee en gelijk hadden ze.
