Voor x-aantal keer uitgesteld te zijn – oorspronkelijk was deze cd voorzien voor november 2010 – verwacht je een plaat die boven het maaiveld uittorent. dEUS heeft nu eenmaal de reputatie van één van de meest inventieve en meeslepende bands uit de vaderlandse rockgeschiedenis te zijn en daar kunnen ze niet aan ontsnappen.
Maar kan dEUS nog alles en iedereen van de sokken blazen? Nee, net als bij alle muziek van ouder wordende artiesten horen we hun output namelijk met voorkennis. De bewering bij voorbeeld dat deze cd anders is dan vroeger werk, omdat ze meer een groepsgebeuren is, klopt niet.
Als Keep You Close al anders is, dan is dat voor héél andere redenen. Zo ver wij ons immers kunnen herinneren was trouwens ook het bejubelde debuut een heus groepsgebeuren, met een enorme bijdrage van de producers Pierre Vervloesem en Peter Vermeersch. Tom Barman zelf is niet veel veranderd op de meeste vlakken, behalve één en daarover verderop meer. Hij is wel nog steeds de man die alles organiseert en een grenzeloze bewonderenswaardige ambitie heeft. Iemand die véél voor mekaar krijgt en ervoor zorgt dat zijn band telkens met de best mogelijke plaat uitkomt.
En die ‘ja, maar’ uit de intro? Wel, heel simpel: de songs zijn vaak uiterst knap, maar niet allemaal even sterk. De plaat geeft wel het gevoel van één geheel te zijn. Een tocht langs de liedjes toont dat direct aan.
wolken strijkers
De heerlijke opener ‘Keep You Close’ heeft veel weg van het geluid van The Walkabouts. Een band van ongeveer dezelfde leeftijd, maar dan afkomstig uit Seattle. Niets verkeerd mee, mooi die rocksound met volle wolken strijkers (die trouwens geregeld op vinkenslag liggen), maar wel gekend.
De tweede song ‘The Final Blast’ ontpopt zich tot een standaarddEUSsong met een donkere onderbuik. Ook ‘Dark Sets In’, jachtig en bijtend, is het soort liedje dat je van dEUS verwacht. ‘Twice’ (We Survive)’ is wel verrassend. Het begint als een broeierige, jazzy ballad met het gevoel van ‘Riders On The Storm’ tot de sound ineens uit de voegen barst met stadiumachtige proporties.
‘Ghosts’ bevat pop pur sang en ‘de single ‘Constant Now’ is het soort van tintelend liedje dat na één keer niet meer uit het hoofd weg te etsen valt. Verder valt het grauwe ‘The End Of Romance’, dat de krakende geest van Tom Waits uitademt, op en krijg je aan het einde van afsluiter ‘Easy’ een breed uitwaaiende typische rockfinale die zo uit de seventies van voor de punkexplosie stamt. Alles samen is dit dus wel degelijk een andere dEUS.
43 minuten
Ook nieuw zijn de teksten van Tom Barman die deze keer een stuk persoonlijker uit de hoek komt en dat doet goed. Anderzijds was er dan weer zijn opmerking tijdens één van de vele interviews dat de lengte van Keep You Close met opzet op 43 minuten gehouden is, omdat dat voor luisteraars de ideale duur is.
Bij een korter werkstuk – volgens onderzoek – voelen de mensen zich bekocht en langer zorgt voor een zekere moeheid. Wel, zo’n uitspraak is ons net iets te beredeneerd voor een rockmuzikant die als spontaan te boek wil staan.
En zo worden we eveneens bij de beluistering van deze op auriculair vlak vrij eensluidende plaat toch heen en weer geslingerd tussen allerlei gevoelens. Slecht is dat niet, want een cd moet op het eerste gehoor niet te gemakkelijk zijn, maar groeien. Op dat laatste blijft het voorlopig nog een beetje hopen.
Beoordeling: +++1/2
(Universal)
