De voorbije dagen zijn door toedoen van mijn facebook-reacties op berichten en artikels m.b.t. de zoveelste heropflakkering van het conflict waarin Israël en de Palestijnen nu reeds meer dan zeventig jaar onontwarbaar in verstrikt zitten, reeds heel wat van mijn, niet alleen radicaal-linkse, maar eveneens gematigd-progressieve  fB-vrienden de gordijnen ingejaagd. Zo niet ontgoocheling, dan toch verbazing, viel hen ten deel bij de vaststelling dat iemand zoals ik, gekend als een fervent voorvechter van de gelijkwaardigheid, opkomend voor de zwakken, en  vurig verdediger van de radicaal-linkse sociaaleconomische ideologie, i.p.v. onvoorwaardelijk de kant van de Palestijnse zaak te kiezen, begrip kon opbrengen voor de beweegredenen van de huidige Israëlische actie in de Palestijnse Gazastrook.

Ik heb nooit begrepen waarom standpunten en/of beoordelingen m.b.t. sociaal-etische –morele en –filosofische onderwerpen zo nodig als ‘links’ of ‘rechts’  moeten worden gecatalogeerd. Evenmin waarom (vooral in deze tijd) links als ‘vooruitstrevend’, en rechts als ‘behoudsgezind’ wordt geëtiketteerd. Als ‘redelijk’ denkend persoon, eigen ik mezelf het recht toe om de inhoud van mijn ‘gedachtegoed’ zelf te bepalen, i.p.v. van mij door andere individuen of groepen in een bepaalde ‘kaste’ laten in te delen.

Zo is mijn redicaal-linkse sociaaleconomische instelling niet onvoorwaardelijk en doctrinair. Elke ideologie, religie en/of maatschappelijke levensbeschouwing  is, afgezien van zijn betrekkelijkheid omdat ze door één of meerdere personen is ontstaan en/of bewerkt, tijdsgebonden en dus noodzakelijkerwijs aan evolutie onderhevig. Bovendien komen en gaan er in de loop der tijd steeds ‘richtinggevende’ personen die dan een eigen interpretatie geven aan de bedoeling van de ontwerper.  

Tot zover, de verantwoording, waarom ik niet slaafs mee ga in de (overigens terechte) verontwaardiging over het leed dat de Palestijnse bevolking, dat er zelfs in perioden van relatieve rust is, vandaag in de Gazastrook weer eens moet ondergaan.

En neen, het conflict en zijn gevolgen is geenszins hun eigen fout. En ja De Palestijnse bevolking in de Gazastrook zit met meer dan anderhalf miljoen opgesloten in een gebied van gemiddeld  10km breedte en ongeveer 40km lengte. Wegens het isolement met een werkloosheid van om en bij de 50%. De oorzaak en al dan niet verantwoording daarvoor, zou hier een tekst van ettelijke bladzijden vergen, en is trouwens tot op vandaag onderwerp van ellenlange en oeverloze discussies. Dus laten wij ons beperken tot de huidige escalatie in het conflict.

Elke rechtgeaarde gewone Palestijn wil in vrede leven. De Ene samen met-, en de andere, naast elkaar. Voor zover hij de joden geen warm hart toedraagt, of nog erger haat, heeft dat met zijn ellende-ervaring en/of zijn door de Palestijnse overheid geïndoctrineerde anti-Israëlische opvoeding te maken. Dus dat kan hemzelf moeilijk aangerekend worden.

En neen, ook de Israëlische bevolking, in het algemeen, heeft daar geen schuld aan. Ook zij willen in vrede (liefst naast) de Palestijnen leven. Dat niet alleen hun geschiedenis, maar ook de Arabische bedreiging en de jarenlange bom- en zelfmoordaanslagen van Palestijnse terroristenorganisaties bij velen voor onuitwisbare trauma’s zorgen, kan hen evenmin kwalijk worden genomen. Dat de ‘nederzettingen’ van de Joods-orthodoxen op de ‘westbank’ een cruciaal probleem vormen om tot een definitieve vredesregeling te kunnen komen,  is één van de vele moeilijk te ontwarren knopen, waar ik, zoals hierboven aangegeven niet verder op in wil gaan.

Zoals in de meeste conflicten, zowel in de geschiedenis als tot op de dag van vandaag, ligt de oorzaak, en meestal ook het gevolg van gewelddadige conflicten tussen volkeren en/of naties aan, ofwel de onmacht,  onwil, onkunde,  ofwel aan het opportunisme, machtshonger, of zelfs het gebrek aan macht, van de leider(s) van één of beide partijen.

Het Israëlisch-Palestijns conflict is daar geen uitzondering op. Maar de reden waarom dit het langstdurend conflict in de moderne geschiedenis is, waar tot op heden nog steeds geen oplossing voor gevonden is, ligt aan de opeenstapeling van fouten, oorzaken en gevolgen, gemaakt en veroorzaakt door een veelvoud van leiders, niet alleen van de conflictpartijen, maar voornamelijk van heel wat Arabische en Westerse leiders van landen die er in de loop van de geschiedenis rechtstreeks en onrechtstreeks bij betrokken zijn geweest, en nog zijn.

Het propleem heeft nu een zodanig complexe inhoud en structuur, dat iemand die de mening is toegedaan dat het gewoon een zaak van goede wil van beide kanten is om tot een oplossing te komen, blijk geeft van een totaal gebrek aan kennis van het probleem.

Vandaag wordt weer eens aangetoond hoe moeilijk de zaken liggen. Israël is het bombarderen van Palestijnse militaire doelen en huizen van hamas-leiders in Gaza begonnen als gevolg van de aanhoudende raketbeschietingen van zuid-Israëlische dorpen door Hamas van in Gaza. Uiteraard vallen daarbij heel wat burgerslachtoffers aan Palestijnse kant omdat Hamas zijn wapenopslagplaatsen en –installaties bij voorkeur in en/of naast burgerhuizen, zelfs scholen en hospitale, in de stad lokalissert. Naar eigen zeggen van Hamas-vertegenwoordigers “als ‘menselijk schild’  om de wapens te beveiligen”.

Vanaf dag twee van de bombardementen heeft de Israëlische president gesteld dat de bombardementen, eventueel gevolgd door een grondoffensief, zouden duren tot dat de beschietingen vanuit gaza gestopt worden. Een aanbod tot een staakt het vuren dat Hamas tot heden naast zich neerlegt, integendeel het voert de raketbeschietingen zelfs nog op, en daagt Israël verder uit door zelfd de hoofdstad Tel Aviv te bestoken.  Dat deze beschietingen, welke in tegenstelling tot de Israelische bombardementen, uitsluiten naar burgerdoelen gericht zijn, schijnen de Hamas-aanhangers niet te deren. Maar dat men tot heden er nog niet in geslaagd is om hun doelstelling te bereiken, is daar geen verantwoording voor.

Van uit dat oogpunt bekeken kan ik niet anders dan het antwoord op de vraag over  wie verantwoordelijk is voor het verder oplopen van het aantal Palestijnse doden en zwaar gewonden, enigszins anders in te vullen dan dat mijn ‘linkse’ broeders dat doen. Ook al‘schop ik daarmee tegen hun ‘progressieve’ benen…