Daar gaat zijn commentaar echter niet over. Volgens Hertogen moest alles gebleven zijn zoals het was, moest de Commissie-Adriaenssens ongestoord zijn werk hebben moeten verder zetten. Daardoor betreedt Hertogen als socioloog een terrein waarin hij duidelijk niet thuis is.
Het emotionele heeft bij hem de overhand. Dat bleek al toen de politie moest optreden toen hij probeerde te verhinderen dat meesters Van Steenbrugge en Christine Mussche de dossiers van de operatie Kelk gingen inkijken. Een dergelijke fysieke tussenkomst is toch niet wat je van een academisch geschoold socioloog mag verwachten.
Erger zijn de gemiste kansen om een op kennis en ervaring in de strafrechtelijke sfeer gesteund artikel waar te maken. Onderzoeksrechter De Troy deed niets anders dan wat de wet hem oplegt: het nemen van maatregelen die de rechtscolleges moeten in staat stellen met kennis van zaken te oordelen.
Het gaat hem hierbij ook niet over de slachtoffers maar over de hiërarchie binnen de kerk, die verdacht wordt van schuldig verzuim. Aan welke kant staat de auteur? Dat blijkt ook uit zijn verdediging van de Commissie-Adriaenssens. Dat was geen onafhankelijke commissie maar een commissie van de kerk.
Bovendien matigde die commissie zich een onwettelijke bevoegdheid aan. In samenspraak met toenmalig justitieminister Stefaan De Clerck (CD&V) verkreeg die commissie de bevoegdheid om te oordelen wat strafbaar was en wat niet, wat echter de uitsluitende bevoegdheid van de gerechtelijke overheden is.
Dat het Hof van Cassatie de operatie Kelk naar de prullenmand heeft verwezen is gewoonweg onjuist. Het Hof oordeelde dat de in beslag genomen stukken op de griffie moesten worden bewaard. Daarin zit juist de onverklaarbare beslissing van het Hof van Beroep dat hiermee geen rekening hield en toch tot de teruggave besliste.
Wat nog het meest tot twijfel brengt is de vraag naar de echte beweegreden van Jan herotgen. In Knack van 19 oktober 2010 verklaarde hij: “Natuurlijk werd het seksueel misbruik toegedekt door de kerk. Zeker kardinaal Danneels moet voor altijd uit de publieke sfeer verdwijnen”.
Was het dat wat hij van de commissie Adriaenssens verwachte? En gaat de operatie Kelk juist niet over dit schuldig verzuim? Het had ook anders gekund.
Dat de gehele kerkelijke gemeenschap gedurende vele jaren dergelijke misdrijven onder de radar heeft kunnen houden is een fenomeen dat heel wat stof oplevert voor een academische en sociologische benadering. Waarom doet Jan Hertogen dat dan niet?
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
