De laatste tijd moet men vaststellen dat meer en meer burgers die de pensioengerechtigde leeftijd bereiken, beginnen na te denken over de periode na hen. Er wordt dan gedacht aan de nalatenschap.

Vandaag zijn heel wat mei 68’ers reeds prille zeventigers. Trouw aan hun jeugdideaal van meer rechtvaardigheid en meer gelijkheid, willen deze trotskisten, mao’isten, leninisten, RAL’isten en Amadezen in deze context handelen. Ze brengen hun te verdelen erfenis onder in een legaat als hulp aan sociale organisaties.

Op zich is dat zeer humaan en lovenswaardig als persoonlijk initiatief. Dat ouders aan hun kinderen” iets” willen achterlaten, is zeer menselijk en daar kan men niks tegen hebben.

Grote erfenissen zijn bedragen die men toegestopt krijgt zonder enige tegenprestatie, de ontvanger heeft daar geen enkele verdienste aan. Meer nog: 45% van de bevolking ontvangt nooit een erfenis, terwijl zij die in het juiste bed geboren zijn voor de rest van hun leven kunnen rentenieren.

Het bestaande systeem is een gegeven, dat doet terugdenken aan een voorbijgestreefde feodale maatschappij-ordening .

Soms wordt er met deze bedragen geïnvesteerd. Dat komt de economie ten goede. Soms wordt het ook gebruikt voor verwerpelijke speculatieve activiteiten, maar veelal wordt het een slapend kapitaal zonder maatschappelijke meerwaarde.

Een belasting op grote vermogens die sterk progressief is, zou voor meer rechtvaardigheid kunnen zorgen. De lasten op arbeid zouden kunnen verminderen door deze belasting te laten doorstromen naar de sociale zekerheid. De loonkost kan dan dalen en toch kan de werknemer netto meer overhouden.

Vooral jonge gezinnen zouden hiervan kunnen profiteren. Een hoger nettoloon op het ogenblik dat men met een gezin start, is mooi meegenomen. En de sociale zekerheid blijft een ”zekerheid”.