“Henk Hoeks is dood. Leg de persen stil, uitgeverswereld van de lage landen! Leg de pennen neer, filosofen. Henk Hoeks is dood”. Dat ging door me heen toen ik het bericht vernam dat hij is gestorven. Ik zal hem nooit vergeten. We mogen hem niet vergeten. Eén van de drijvende krachten achter het legendarische SUN-fonds, die na zijn pensioen, tot zijn laatste ademtocht, de filosofische reeks ‘Kristalpaleis’ verzorgde bij uitgeverij Vantilt; die Benjamin voorbeeldig vertaalde en in verschillende boekdelen uitgaf; die de kritische theorie mee uitdroeg, maar ook het Franse denken en de nouvelle histoire; die lokale, Nederlandse maar ook en vooral Vlaamse filosofen uitgaf (Rudi Visker, Frank van de Veire, Paul Moyaert, en ondergetekende). Ik schrijf dit alles met diep verdriet en uit eeuwig durende dankbaarheid – een beetje in naam van ons allen, durf ik hopen.
Ik hoop ook dat er vele auteurs en medewerkers in hun pen klimmen om hem te eren en te gedenken. Alleen al voor de uitgave van de unieke reeks memoires van Eric de Kuyper, van De hoed van tante Jeannot tot Applaus, eerst bij SUN later bij Vantilt, in dezelfde fraaie vorm – alleen al daarvoor verdient hij een klein standbeeld.
Wat een man. Voorbeeldig door een vreemde mengeling van christendom en sociaal-politieke gedrevenheid (pro memorie voor de jeugd: SUN stond voor Socialistische Uitgeverij Nijmegen), daardoor, door die mengeling, ook een brug tussen het hoge Noorden (Amsterdam) en het verstoken van uitgeverijen voor ‘moeilijke boeken’ Zuiden (Vlaanderen). Natuurlijk het hele SUN team verdient een pluim, en hetzelfde geldt voor Vantilt, die hem een unieke kans gaf zijn werk verder te zetten. Maar ik heb vandaag geen zin om objectief te zijn: hij was alles voor mij. Mentor, strenge maar rechtvaardige rechter, vriend, vader, wapenbroeder in de heilige strijd voor het bestaansrecht van ‘moeilijke boeken’,… Hij geloofde in zijn auteurs als bijna niemand anders van hun lezers. En hem ontmoeten was altijd een belevenis omdat er naast de grote ernst (hij hield van gedegen, voldragen, moeilijke teksten, en dus had hij het moeilijk met mijn schalkse columns in parlando, en mijn polemieken) ook altijd iets schalks in hem was, een kwajongens-humor, een vrolijke ergernis bijna. Werkplezier hadden wij bij elk boek met hopen (ook hier hoort telkens ook een bloemetje naar zijn team dat hem over de jaren heen trouw bleef – hij was ongetwijfeld niet altijd gemakkelijk, perfectie was zijn streefdoel, ook in de vormgeving, een heel hoofdstuk op zich…). Ik kan niet zeggen hoe ik hem zal missen.
Op mijn boekvoorstelling van Metamoderniteit voor beginners (het derde en helaas laatste boek dat we samen maakten) in het Brusselse literatuurhuis Passa Porta, brachten we hem via Skype hulde. We eindigden met een staande ovatie van het hele aanwezige publiek (gaat dat zien: het staat online). Te vroeg geveld, laat hij een rijkdom aan boeken na die ik hier ternauwernood kon beginnen oproepen. Daarom roep ik anderen op om mij in een veelstemmig koor aan te vullen. Een staande ovatie voor deze boom van een vent, een eeuwig brommende kwajongen van een intellectueel, die, zoals hijzelf voorspelde, gestorven is ‘in het harnas’, een warm langdurig applaus voor deze eeuwige man achter de schermen. En ook wijding: “Henk Hoeks is dood. Leg de persen stil, uitgeverswereld van de lage landen! Leg de pennen neer, filosofen. Henk Hoeks is dood”.
Hier de Passa-Porta-hulde aan Henk hoeks en SUN (!) (vanaf minuut 120: http://www.passaporta.be/agenda/lieven-de-cauter-metamoderniteit-voor-beginners)
