Stop met klagen, zo heet de one-man show van Steven Vromman, ook bekend als the low impact man. ‘Eco-comedy’ belooft hij ons om de oren te smijten als we de affiche mogen geloven. De eerste drie van deze shows speelde Steven einde september in ‘bij de vieze gasten’ in de Gentse Brugse Poort. Ik hou van dat zaaltje, ik ben ecologist, ik lach wel eens graag en ik ben een buurtbewoner van Steven. Motivatie genoeg om mijn kat, mijn zalig boek en mijn al even (te) zalige zetel te laten voor wat ze zijn en naar de gezellige Brugse Poort te trekken, met de fiets.

Nu wil ik een verslag geven van deze voorstelling zonder al te veel prijs te geven voor de mensen die de ‘stop met klagen’-show nog gaan zien.

Nog voor je aan de kassa was geraakt, werd het al duidelijk dat je de wereld der groene medemens was binnengedrongen. Infostands vanwege Groenfront en Ethisch Vegetarisch Alternatief probeerden onze aandacht op te eisen. Mij zijn deze al bekend, dus op een hapje na, aangeboden door de laatste liet ik ze voor wat ze waren.

Een zowat volledig blank publiek, ongeveer evenveel vrouwen als mannen en mensen vanuit alle leeftijdscategorieën was komen plaatsvatten op de tribune van ‘bij de vieze gasten’. Steven betreedt het podium, een voorzichtig applaus volgt. Zo een applaus dat niet helemaal op gang komt, alsof het publiek niet goed weet of het al dan niet wil applaudisseren. Op het randje van gênant. De artiest van de avond draagt maatpak zonder das. Iets wat me opvalt voor zulke groene heer die later in de show kritiek heeft op de competitie tussen de mensen. Ik verbind een maatpak immers altijd met competitieve, stijve zakenmensen en politiekers die te veel belang hechten aan het uiterlijke en te weinig aan het innerlijke. Mensen in maatpak willen iets van je, hetzij je geld, hetzij je stem. Ze doen zich fatsoenlijk voor maar laten ook scheten en kijken ook zo onopvallend mogelijk naar de boezem van de vrouwmensen denk ik dan.  

Maar op elke regel zijn uitzonderingen natuurlijk. Het viel me ook op dat naast dat semi-strakke pak, Steven schoenen droeg vanuit de eerste de beste kringloopwinkel. Een moeilijke, doch doenbare, ja zelfs bijna sympathieke combinatie. 

We krijgen een afwisselende voorstelling met verhalen, een streepje leuke muziek en tips omtrent ecologisch en sociaal leven, met daar op zeer regelmatige basis degelijke humor tussen. Ik miste mijn kat, noch mijn boek op geen moment. Alleen mijn zetel tegen het einde aan toen mijn rug ongemakkelijk werd van die tribune zonder leuning. Ik ben bijna 30 hé.  

Leuke show! Zo lauw het applaus was toen Steven het podium betrad, zo warm was het aan het einde. Als je het niet voor de eco-tips doet, doe het dan voor de humor en als je het niet voor de humor doet doe het dan voor de liedjes. 

Geen technische hoogstandjes, geen tranen in de ogen van het lachen, maar wel de pure stand-up. In de tijd van voor de televisie waren er ongetwijfeld veel meer van zulke voorstellingen. Van mensen die verhalen, muziek en humor brengen zonder bij de grootste talenten van hun taalgebied te behoren maar des te meer bij de grootste talenten van de straat, de familie of de vriendenkring. Let’s get together and feel allright.

Steven heeft een positieve boodschap, Steven brengt mensen met dezelfde interesses samen, Steven geeft het geld dat hij daarmee verdient aan goede (groene) doelen. Goe bezig.

Steven speelt nog op diverse plekken komende maanden, een overzicht vind je hier: http://lowimpactman.wordpress.com/lezingen/