De herdenking van Auschwitz, partnergeweld, terrorisme, de
oorlog in Oekraïne, … In een journaal vol oud en nieuw geweld is er
plots de glimlach van Evelien. Ontwapenend en optimistisch. Zoals we kinderen
graag zien. Evelien (9) is al twee jaar ziek thuis. Ze wordt behandeld voor een
tumor in het hoofd. Het is een vechter en een doorbijter. Dat zie je. Ze
vertelt enthousiast over haar klas en de lessen die ze kan volgen dankzij
Bednet, pionier in het afstandsleren via internet. Het gewone (klas)leven sijpelt
de woonkamer van Evelien binnen. Prachtig! Goed dat dit onderwijs vanaf volgend
schooljaar voor elk kind dat langdurig ziek is, een recht is.

Pakweg drieduizend kilometer verder woont Eveliens Oekraïense
buurjongen Radost. Zo noem ik hem, want in de nieuwsbeelden krijgt hij geen naam.
Duizenden kinderen gaan er niet naar school door het oorlogsgeweld
rond hun huizen en scholen. De leerkrachten sturen de lessen en het huiswerk
door via e-mail en houden zoveel mogelijk contact via internet. “Het is niet
hetzelfde als naar school gaan,” zucht Radost voor zijn pc. Hij is gelukkig nog
thuis, in Donetsk wonen 1.000 kinderen in schuilkelders.

TerZake neemt ons mee in
een kelder waar dertig kinderen al maanden wonen. Een kapoen van zes (?) jaar, met
karbonkels van ogen, spreekt in de micro als een echte live verslaggever: “We
zijn hier om onszelf te beschermen tegen de bombardementen. Zodat niemand ons
iets aan kan doen. De ruiten van ons huis zijn kapot en er zat een scheur in
het plafond. Ons huis leed omdat we niet wilden luisteren.” Ze huppelt weg en in
een donkere hoek lacht ze wijzend op ‘hun’ zelfgemaakt bed. De kinderlijke
onschuld ver voorbij.

Op de VN-lijst ‘list of
shame’ staan meer dan twintig landen waar een aanslepend gewapend
conflict een verwoestende impact heeft op kinderen. Wereldwijd zijn er 230 miljoen
kinderen, zegt Unicef, die hierdoor trauma’s
oplopen en getekend zijn voor het leven. Zeg maar: hun leven is kapotgemaakt. Volgens
Unicef
horen, zien en lezen we te veel over die miserie zodat we steeds minder
gevoelig zijn voor beelden van lijdende kinderen. Het went, zeggen ze.

Went het bij jou? Ik kan
maar moeilijk in die kinderogen kijken. Oorlogsvoerders met camouflagepak en
zonnebril hebben daar gruwelijk geen moeite mee. Zij zijn de schaamte ver
voorbij. De leiders die hen steunen of die wegkijken zijn medeplichtig. Ik
weiger dat te zijn.

Caroline Vanpoucke

www.bednet.be – www.deredactie.be –https://childrenandarmedconflict.un.org/.