De Amerikaanse NGO erkent met tegenzin een van de oorlogsmisdaden van Kiev, maar niet zonder daarbij ook Rusland te besmeuren.
Door Eva Bartlett, 28 maart 2023
Sinds Oekraïne in juli begonnen is met duizenden mijnen uit te strooien boven de Volksrepubliek Donetsk (DPR), zijn 104 mensen het slachtoffer geworden van de internationaal verboden PFM-1 antipersoons- of vlindermijnen. Negen van hen zijn kinderen. Drie ervan stierven.
een PFM-1 antipersoonsmijn in een veld, nabij de stad Artyomovsk (gekend als Bakhmut in Oekraïne), Volksrepubliek Donetsk © Viktor Antonyuk / Sputnik
Onder de burgers die recentelijk, op 19 maart, gewond raakten, bevonden zich twee 60-jarige mannen. Op 26 februari raakte een vrouw van in de zestig gewond in haar buurt. Op 14 februari stapte een tiener op een vlindermijn in de buurt van een school. Dit zijn slechts enkele gedocumenteerde voorbeelden van de voorbije weken.
De eerste golf van meer dan 40 slachtoffers viel in de eerste paar weken nadat oekraïense troepen in juli 2022 massaal mijnen boven Donetsk hadden uitgestrooid, en het aantal is sindsdien meer dan verdubbeld. Sindsdien heb ik, samen met andere verslaggevers ter plaatse, hun voortdurende aanwezigheid en de burgerslachtoffers gedocumenteerd.
selectieve NGO-rapporten
Na de ondertekening in 1999 van het verdrag van Ottawa over het uitbannen van landmijnen van 1997, was Kiev verplicht zijn voorraad van 6 miljoen PFM-1’s te vernietigen. Kiev ontkent het gebruik ervan, maar er is overvloedig bewijs om Kiev van deze specifieke oorlogsmisdaad te beschuldigen. Terwijl het Westen nog aandacht moet besteden aan de slachtoffers van de vlindermijnen in de Donbass, zijn er berichten opgedoken dat Oekraïne ze elders gebruikt.
NPR-artikel over HRW bevestigt eindelijk het gebruik door Oekraïne van verboden “vlindermijnen” die burgers doden, waaronder kinderen – wat ECHTE journalisten zoals @EvaKBartlett al maanden melden. pic.twitter.com/TjyJ6MqewG
— Brian Berletic (@BrianJBerletic) 3 februari 2023
In zijn rapport van januari 2023 over verboden landmijnen merkt de NGO Human Rights Watch op: “In 2021 rapporteerde Oekraïne aan de secretaris-generaal van de VN dat er nog steeds 3,3 miljoen opgeslagen PFM-mijnen vernietigd moeten worden.” HRW adviseerde Oekraïne vervolgens om zelf een onderzoek in te stellen naar het gebruik van de verboden mijnen.
Het rapport is getiteld “Ukraine: Banned Landmines Harm Civilians. Ukraine Should Investigate Forces’ Apparent Use; Russian Use Continues“, (‘Oekraïne: verboden landmijnen verwonden burgers. Oekraïne moet het klaarblijkelijke gebruik ervan door de strijdkrachten onderzoeken; Russisch gebruik gaat door’), waarmee wordt gesuggereerd dat niet alleen Rusland de vlindermijnen inzet, maar dat het gebruik ervan door Rusland buiten kijf staat, terwijl het gebruik van Kiev ter discussie staat.
Maar net als in 2020, toen de VN Rusland beschuldigde van oorlogsmisdaden in Syrië met als argument “omdat wij het zeggen” en niet nader genoemde bronnen, zul je in het HRW-rapport geen bewijs vinden van het russisch gebruik van vlindermijnen. In feite ligt er diep in het verslag een verklaring van HRW begraven dat het “beweringen dat Russische troepen PFM-mijnen gebruiken in het gewapende conflict niet heeft geverifieerd“. Dit is een standaard mediatactiek: schrijf in vette letters één ding in de kop en geef dan stilletjes het tegenovergestelde aan in de tekst van het artikel, wat de meeste mensen niet zullen lezen.
Aan de andere kant beweert HRW dat het meer dan 100 mensen heeft geïnterviewd, “waaronder getuigen van het gebruik van landmijnen, slachtoffers van landmijnen, eerstehulpverleners, doktoren en oekraïense ontmijners“, met betrekking tot het gebruik door Oekraïne van de mijnen in Izium (een stad in de Kharkov-regio, ten noorden van Donetsk) terwijl ze korte tijd onder controle van Moskou stond. Het HRW-team trok de stad binnen nadat de Russische troepen zich in september hadden teruggetrokken. Iedereen die werd geïnterviewd, zo merkte het rapport op, “zeiden dat ze mijnen op de grond hadden gezien, iemand kenden die erdoor gewond raakte, of gewaarschuwd waren voor hun aanwezigheid tijdens de Russische bezetting van Izium.”
De getuigenis vermeldt dat de gebieden allemaal “dicht bij de plaats waren waar de russische strijdkrachten op dat moment waren opgesteld, wat suggereert dat zij het doelwit waren“, en dat inwoners van Izium zeiden dat raketaanvallen “vaak voorkwamen tijdens de russische bezetting“.
Het rapport noemde 11 burgerslachtoffers van mijnen en merkte op dat HRW “fysiek bewijs van het gebruik van PFM-antipersoonsmijnen” had gezien, waaronder “niet-ontplofte mijnen, overblijfselen van mijnen en de metalen cassettes waarin de mijnen in de raketten opgeslagen zijn“.
Opgemerkt moet worden dat HRW sinds april 2022 in Rusland verboden is, waardoor het voor de organisatie onmogelijk is om ter plaatse bewijsmateriaal te verzamelen in door Russische troepen gecontroleerde gebieden. Het gebrek aan rechtstreeks toegang tot bewijs heeft HRW er echter niet van weerhouden om in zijn rapport beschuldigingen tegen Rusland te uiten, daarbij verwijzend naar de bewering van de voormalige procureur-generaal van Oekraïne, Irina Venediktova, dat “Russische troepen al op 26 februari PFM-mijnen in de Kharkivska-regio gebruikten“. De talrijke geloofwaardige rapporten over Kiev’s gebruik van vlindermijnen in Donetsk, beschikbaar via open bronnen, ontbreken daarentegen in het rapport.
HRW’s geschiedenis van gerichte veroordelingen
Human Rights Watch is één van de vele door het Westen gefinancierde NGO’s met een geschiedenis van het witwassen van de misdaden van de NAVO en haar bondgenoten terwijl ze zich voordoen als een neutrale waarnemer. In de loop der jaren heb ik gewezen op de hypocrisie van Ken Roth, die van 1993 tot 2022 uitvoerend directeur was van deze door George Soros gefinancierde NGO. In maart 2021 verspreidde hij de propaganda van Washington dat Rusland Syrië zou uithongeren. Meer in het oog springend was dat Roth in 2015 beelden gebruikte van een wijk in het oosten van Gaza (Shuja’iyya) die door Israël met de grond gelijk was gemaakt, om te beweren dat de beelden uit het Syrische Aleppo afkomstig waren. Hij ging ook door met het promoten van het verhaal van de ‘chemische’ aanval in Ghouta uit 2013, die al lange tijd door journalisten en door de zogenaamde ‘rebellen‘ zelf in twijfel was getrokken.
Als de bedenkelijke beweringen van HRW of zijn vertegenwoordigers niet volstaan als indicatie zijn van hun loyaliteit aan het westerse narratief, dan zouden hun banden met de Amerikaanse regering dat wel moeten zijn. De vice-voorzitter van de raad van bestuur, Susan Manilow, beschrijft zichzelf volgens dit artikel uit 2014 als “een oude vriend van Bill Clinton“, die hielp bij het beheren van zijn campagnekas. Bruce Rabb, ook lid van het bestuur, vermeldt in zijn biografie dat hij “stafmedewerker van president Richard Nixon was” van 1969 tot 1970 – de periode waarin diens regering in het geheim en illegaal met tapijtbombardementen Cambodja en Laos terroriseerde.
Het artikel merkt verder op dat de adviescommissie voor de afdeling “Americas” van HRW zelfs prat gaat op de aanwezigheid van een voormalig medewerker van de Central Intelligence Agency, Miguel Díaz. Volgens zijn biografie bij het ministerie van Buitenlandse Zaken diende Díaz als CIA-analist en gaf hij ook “overzicht op Amerikaanse inlichtingenactiviteiten in Latijns-Amerika” voor de parlementaire commissie “House Permanent Select Committee on Intelligence“.
Dus toen HRW onlangs besloot om eindelijk de inzet van de verraderlijke vlindermijnen door Oekraïne ter sprake te brengen (waarvan er in de loop van het afgelopen jaar tienduizenden door Oekraïne op de Donbass zijn afgevuurd), is dat niet omdat de organisatie plotseling neutraal en onpartijdig is geworden, maar het is eerder een poging om een schijn van geloofwaardigheid aan te houden: rapporteren wat algemeen bekend is – dat Oekraïne, in strijd met het internationaal recht, vlindermijnen heeft gebruikt – maar tevens bewust vermijden het hele verhaal te vertellen.
Door Kiev’s wijdverbreide gebruik van vlindermijnen in de DPR te minimaliseren en te negeren, minimaliseert HRW opzettelijk oorlogsmisdaden, net zoals de hele westerse institutionele media dat doen.
De westerse supporters van Kiev zullen aan het eind van het verhaal misschien zelfs op eigen kosten moeten opdraaien voor het gebruik van de vlindermijnen: de Canadese premier Justin Trudeau heeft onlangs aangekondigd dat zijn land 2,2 miljoen dollar zou vrijmaken voor het ontmijnen van Oekraïne. Natuurlijk werd er hierbij geen melding gemaakt van de door het Verdrag van Ottawa verboden munitie die moet worden opgeruimd.
Kiev’s dodelijke pakjes
Er was één incident dat ik zelf meemaakte: op 30 juli 2022 vond er een aanval plaats net na 21:00 uur. Oekraïne vuurde raketten af, elk gevuld met meer dan 300 mijnen, op Donetsk, z’n voorsteden en andere steden, waaronder Yasinovataya, Makeevka en Gorlovka. De raketten explodeerden in de lucht om te zorgen voor een bredere verspreiding van de lading op de grond. De aanval was gelijkaardig aan eerdere ‘leveringen’ aan de zwaar getroffen Donetsk-districten Kievskiy, Kirovsky en Kuibyshevkiy.
De ochtend erna liep ik uiterst voorzichtig door de centrale straten van Donetsk, op mijn hoede voor elk blad of stuk karton dat een vlindermijn zou kunnen verbergen of bedekken, zo moeilijk zijn ze te onderscheiden van de omgeving. Ze kunnen militaire voertuigen niet ernstig beschadigen, wat betekent dat de verspreiding ervan over Donetsk maar één doel heeft: burgers treffen en verminken. Sommige modellen van de vlindermijnen hebben een zelfvernietigingstimer. Anderen, waaronder die gebruikt door Kiev, kunnen jaren actief op de grond blijven slingeren.
De onschuldige slachtoffers van Donbass
Sinds ik verslag deed van het eerste bombardement eind juli, volg ik de methodische vernietiging van deze mijnen door Russische geniesoldaten, evenals de burgers die gewond zijn geraakt door deze illegale munitie. Een van de meer recente slachtoffers was de 14-jarige Nikita. Zijn voet werd weggeblazen toen hij begin november 2022 op een mijn in een speeltuin stapte terwijl hij op weg was naar zijn grootmoeder.
RT-journalist Roman Kosarev sprak onlangs met een ander recent tienerslachtoffer, dat op een vlindermijn trad toen hij in een auto wilde stappen.
Kosarev sprak ook met de directeur van het traumacentrum van de Republiek Donetsk, Andrey Boryak, die zei: “De verwonding door zo’n mijn is zeer ernstig en leidt onmiddellijk tot een handicap. Het is bijna onmogelijk om de voet en het onderste deel van het been te redden.”
Dit is wat ik rapporteer sinds eind juli, toen Oekraïne raketten afvuurde met vlindermijnen (300+/raket) in heel Donetsk en andere steden: ze zijn vaak onmogelijk te zien, zelfs als je gewaarschuwd bent voor hun aanwezigheid. https://t.co/DMab8myVnd
— Eva Karene Bartlett (@EvaKBartlett) 24 januari 2023
HRW heeft meer dan zes maanden de tijd gehad om te onderzoeken dat Oekraïne de DPR bezaait met antipersoons-/PFM-1-mijnen… maar dat heeft het niet gedaan en dat zal het ook niet doen. Het is eens te meer zo dat de levens van Donbass-burgers er niet toe doen, niet alleen als het gaat om berichtgeving in de westerse media, maar ook om zogenaamd neutrale mensenrechteninstanties. Erger nog is de wetenschap dat ondanks de dappere inspanningen van de geniesoldaten in de DPR, de mijnen onvermijdelijk meer onschuldige burgers als slachtoffer zullen blijven eisen.
Bron: “Here’s why Human Rights Watch deliberately only scratched the surface in exploring Ukraine’s use of banned ‘petal’ mines”
Delen via Sociale media toegelaten.
Eva Bartlett
is een Canadese onafhankelijke journalist. Ze heeft jarenlang verbleven in en verslag uitgebracht uit conflictgebieden in het Midden-Oosten, vooral in Syrië en Palestina (waar ze bijna vier jaar heeft gewoond).
Tips: Lees in dit verband ook:
– De politieke agenda van Human Rights Watch van Paul Lookman (ook gepubliceerd op DWM)
– De verslaggeving van NAVO-propagandamachine VRT over dit HRW-rapport, die uitblinkt door een oppervlakkigheid zoals die hierboven aangeklaagd wordt.
