De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Hongkong protests. Photo: Studio Incendo / Wikiledia Commons

De politieke agenda van Human Rights Watch

Human Rights Watch (HRW) probeert in Hongkong de volksopstand aan te wakkeren. Het veroordeelt het Chinese politieke systeem en waarschuwt voor het existentiële gevaar van de groeiende politieke invloed van China in de wereld. Daarmee voert HRW een politieke agenda uit en schiet het in eigen voet.

woensdag 15 januari 2020 15:34
Spread the love

De Amerikaanse mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch (HRW) spreekt in haar jaarverslag een vernietigend oordeel uit over de Chinese regering, en roept de internationale gemeenschap op om zich te verzetten tegen “de wrede, alomtegenwoordige onderdrukking van China”. In niet mis te verstane woorden veroordeelt HRW de behandeling van de Oeigoerse moslims, en waarschuwt dat de groeiende politieke invloed van China in de wereld een “existentiële bedreiging voor het internationale mensenrechtenstelsel” vormt. De politie van Hongkong gebruikt “buitensporig geweld” en beperkt “de vrijheid van vergadering steeds meer”, aldus het rapport, dat ook Hongkong’s pro-Beijing leider Carrie Lam fel bekritiseert voor het weigeren van een onafhankelijk onderzoek naar politiemisbruiken.

Het lijkt erop dat HRW zich voor het karretje van Washington laat spannen. Het moet niet verwonderen dat het hoofd van de organisatie, Kenneth Roth, zondag de toegang werd geweigerd tot Hongkong, waar hij ongetwijfeld met veel tamtam het rapport zou lanceren. China kondigde vorige maand sancties aan tegen HRW en andere Amerikaanse ngo’s. Dat was een tegenmaatregel tegen de Amerikaanse Hongkong Human Rights and Democracy Act, die anti-regeringsprotesten in Hongkong ondersteunt en China bedreigt met sancties voor mensenrechtenschendingen. Volgens Beijing sponsoren de ngo’s de anti-regeringsprotesten in Hongkong die de stad al ruim een half jaar teisteren, en moedigen zij het geweld daarbij aan.

Over het politieke systeem in China kunnen we kort zijn. De Communistische Partij regeert het land sinds 1949 met ijzeren hand. China is nooit een democratie geweest, en onder president Xi Jinping vertoont de overheid totalitaire trekken. Mensenrechten hebben er een lage prioriteit. Het land eigent zich de Zuid-Chinese Zee toe, maakt via het Zijderouteproject tientallen landen in belangrijke mate economisch afhankelijk, en legt elke kritiek van het Westen naast zich neer. China bouwt hard aan een toekomst als moreel, politiek en economisch centrum van de wereld. Het moet dan niet verwonderen dat bestaande grootmachten als de VS en de EU zich zorgen maken. Maar mensenrechtenorganisaties die zich zo doorzichtig als HRW door grootmachten laten gebruiken schieten zichzelf in de voet.

Ook bij de kwaliteit van de democratie in Europa kunnen we kanttekeningen maken. De EU-lidstaten staan steeds meer van hun soevereiniteit af aan onverkozen bureaucraten in Brussel die worden gecontroleerd door Europarlementariërs die luisteren naar hun nationale partijvoorzitters. En over de berichtgeving moeten we ons ook niet teveel illusies maken. De concentratie in de mediawereld zorgt ervoor dat nog maar heel weinig mensen het nieuws maken en commentaar schrijven. Het is net nog geen monopolie, maar toch wel een oligopolie van mediamensen die elkaar kennen en de violen op elkaar afstemmen. Van de vierde macht ziet men nog maar heel weinig kritiek op het overheidsbeleid.

In Amerika is van een democratische samenleving al helemaal geen sprake meer. Het is een land waar bij verkiezingen uitgekookte lieden de grenzen tussen kiesdistricten verschuiven, hele groepen kiezers worden uitgesloten, een dubieus figuur als Trump zonder de popular vote te winnen president kon worden, en zijn tegenstrever op slinkse wijze de voorverkiezingen naar haar hand kon zetten. Terzijde: met Clinton als president zal menig wereldburger evenmin gelukkig zijn geweest. Amerika onder Trump is ook het land dat zich het recht voorbehoudt om overal ter wereld tegenstanders per drone standrechtelijk te liquideren, het Internationaal Strafhof niet erkent, het internationale recht naast zich neerlegt en een potje maakt van internationale instellingen als de Verenigde Naties.

De Amerikaanse historicus Mike Lofgren, die na een carrière van 30 jaar als stafmedewerker bij de Republikeinse partij zijn buik vol had en ontslag nam, schetste in 2011 in een geruchtmakend artikel een scherp en ontluisterend beeld van de Amerikaanse politieke verhoudingen. Het politieke systeem wordt verziekt door financiële bijdragen van ondernemingen. Een kandidaat moet meer dan een miljard dollar bijeenbrengen om te kunnen dingen naar het presidentschap. Om dan in de communicatie naar potentiële kiezers afhankelijk te zijn van media die in handen zijn van een heel beperkt aantal machtige lieden die als groep ook wel als de Deep State worden aangemerkt.

Het zijn niet langer vooral Republikeinen die andere landen de les spellen over democratie. Ook de democraten maken zich daar schuldig aan. Dat de VS democratie moest brengen in het Midden-Oosten was de hypocrisie ten top. In de VS mogen dit soort deplorables niet eens gaan stemmen. De minderheidsgroepen in Amerika zijn geen “echte Amerikanen”. Het zijn raciale minderheden, immigranten, moslims, holebi’s, soms ook intellectuelen. De gekleurde Obama werd als presidentskandidaat niet serieus genomen. Het is reactionaire en paranoïde kletspraat die de laagste instincten van het kiezerspubliek voedt. Het is het kiezerspubliek dat Trump door dik en dun blijft steunen, wat hij ook uithaalt.

Toegegeven, China wordt niet democratisch bestuurd en er schort in dat land heel wat aan de mensenrechten. Maar HRW-voorman Kenneth Roth moet niet denken dat hij in China of Hongkong indruk maakt met een mantra dat zijn oorsprong vindt in de door de Deep State opgestelde agenda van het Amerikaanse Witte Huis, Pentagon en CIA.

 

Dit artikel verscheen eerder op Geopolitiek in context.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!