Vanuit een diepmenselijke goedheid, een oprecht geloof in de democratie, met het nodige geduld en acht jaar presidentschap heeft één van de hoofdspelers van het wereld-machtsspel getracht zijn medespelers tot inzicht te brengen, helaas zonder enig resultaat. Wanneer de emoties de overhand nemen, wanneer er té hard geruzied wordt gelden redelijkheid en verstand niet meer. Wanneer eigenbelang boven het gezamenlijk plezier en geluk gesteld wordt in een te druk bevolkte wereld, is er maar één oplossing: time-out!
Het valt immers niet meer te ontkennen: willen we levend uit deze terreur-impasse, uit botsingen tussen fundamenteel verschillende culturen en uit de economische versnellende rollercoaster komen, zullen we allemaal even terug naar onze ‘biotoop’ moeten; om tot rust te komen. Kinderen die hevig ruzie maken en niet meer samen kunnen spelen, haal je als goede huisvader uit elkaar en stuur je met strenge autoriteit naar hun eigen kamer tot de emoties bedaard zijn en er terug gepraat kan worden. Respect, redelijkheid en inzicht kunnen niet groeien uit een oververhitte emotie. Zeker niet als deze emotie woede of angst is.
Het Turkije van Erdogan, Groot Brittanië met Brexit, het eenvoudige boerenverstand van Donald Trump in de VS en vermoedelijk zal Frankrijk weldra volgen met haar eigen versie: ze maken alvast een eind aan al het emotionele geruzie in een overbevolkte en met angst overladen wereld die politiek en economisch dol draait. Het is een héél kort-door-de-bocht reactie, maar ze is daarom juist misschien niet minder noodzakelijk en efficiënt? Integratie en globalisering zijn heel mooie, moeilijke oefeningen, maar de mensheid blijkt er (nog) niet toe in staat.
Trouwens, waartegen betogen plots al die miljoenen burgers? Waarom pas nu, als de stappen gezet zijn? Wat helpt het om in een stoet te lopen? Het is als het kind dat even op zijn kamer gezet wordt om af te koelen en hevig huilend op de deur rammelt omdat het zich onrechtvaardig gestraft voelt?
Neen, in de afzondering en stilte die (hopelijk niet onder té veel dwang) zal gecreëerd worden kunnen we beter wat gaan nadenken. Elk individu heeft recht op zijn eigen waardestelsel en geloof. Er is geen allesomvattende waarheid, er is geen hiërarchie of competitie wanneer we het hebben over samenlevingsvormen. Onze verschillen zijn onze rijkdom. Laten we ophouden met te beweren dat wij in onze Westerse vooruitstrevende maatschappij gelukkiger zijn dan mensen die in een ander regime leven? Wat wij onderdrukking noemen is misschien voor de andere een natuurlijke vorm van hiërarchie? Is het tenslotte wel zo wijs om over die ‘clown’ te oordelen die wél het lef heeft om verandering te brengen? Is het niet beter even een serieuze stap terug te zetten en in eigen boezem te kijken? Te stoppen met andersdenkenden via de (sociale) media te veroordelen voor hun geloof, culturele tradities of domheid? Is het huidige populisme beter dan de middeleeuwse feodaliteit?
Veel zal afhangen van wat er nà de ‘cleaning-up’ zal gebeuren: zal de mensheid in staat zijn om zijn fouten te erkennen? Zal hij gezichtsverlies kunnen lijden en verantwoordelijkheid opnemen om te strijden tegen het trans-humanisme, zijn enige echte, zelfgemaakte vijand? Zal hij de kracht hebben om terug op te staan na de val vanop de veel te hoge welvaartstoren? Zullen de regeringsleiders het bestuur terug aan het volk willen geven wanneer het er klaar voor is? Zullen de oude macht en de daaraan verbonden instanties en systemen kunnen verdwijnen en plaatsmaken voor een nieuwe frisse wereld waarvan het hoofddoel geluk en letterlijke samenleving zal zijn?
