Het is vandaag 3 maart 2016, en overmorgen, vertrek ik samen met mijn ega naar Turkije. Neen, niet om de Syrische vluchtelingen aan de Turks-Syrische grens te helpen, noch om de Koerden in hun strijd tegen Erdogans wandaden bij te staan. Daarentegen zullen wij, ver van het strijdgewoel en de miserie, na gedurende een achtdaagse rondreis geproefd te hebben van de positieve elementen, die ook de Turkse cultuur niet vreemd zijn, ons nog een week laten verwennen in een gloednieuw vijfsterrenhotel aan de zuidkust. 

Door dit hier zonder enige schaamte en schuldgevoel naar voor te brengen, zullen misschien heel wat van mijn linkse broeders, zoals verschillende van hen reeds eerder deden, de neiging hebben om mij hier te ‘ontvrienden’.

 Begrijpelijk. Want wie in deze tijden, waarin men blijkbaar geen weg weet met de miljoenen oorlogsvluchtelingen, in plaats van fysiek te manifesteren tegen zoveel onrecht, en daadwerkelijke hulp aan noodlijdende vluchtelingen te bieden, kiest voor luxueuze vakantie, dan nog in de regio van het gebeuren zelf, moet wellicht onmens, en rechts-extremistische, ja, zelfs misschien nazi-genen bezitten.

 Voor mezelf meen ik dat te mogen ontkennen. Dat de huidige vluchtelingencrisis mede een gevolg zijn van de westerse tussenkomsten in de Midden-Oosten-regio gedurende de voorbije decennia, welke op hun beurt de gevolgen waren van de voorafgaande geschiedenis, welke voortvloeide uit de kolonisatieperiode na de val van het Ottomaanse Rijk, bevat heel wat waarheid. Maar het stelselmatig focussen op die medeverantwoordelijkheid van West-Europa, draagt geenszins bij tot oplossingen daarvoor. Juist zoals geen zinnig mens de huidige Duitse generatie verantwoordelijk acht voor tot wat hun grootouders zich lieten verleiden, zo ook laat ik mij geen schuldgevoel aanpraten voor de oorzakelijke verbanden van de huidige ellende en zijn gevolgen in het Midden-Oosten. 

Dat neemt uiteraard niet weg dat, wie daartoe de mogelijkheid heeft, behulpzaam kan zijn aan het lenigen van de directe nood van de vluchtelingen. Maar als sociaal mens ben ik van oordeel dat in dit geval, gezien de omvang van het probleem, de gemeenschap, en daarmee bedoel ik de wereldgemeenschap, zowel de directe, als de hulp op langere termijn dient te verlenen. Men kan zich afvragen waarom internationale instellingen zoals ‘Het Hoog Commissariaat Voor De Vluchtelingen’ van de UNO bestaan?  

  Waarom sturen die geen schepen naar de Griekse eilanden waar de vluchtelingen opeengepakt zitten, om ze naar zogenaamde ‘welwillende opvanglanden’ te verschepen? Waarom, wat reeds een jaar geleden beloofd werd, zijn er in de buurlanden van de oorlogsgebieden nog steeds niet VOLDOENDE opvangkampen, mèt de nodige voorzieningen én internationale werkingshulp, opgericht?  

In plaats van zinloze ‘solidariteitsbetogingen’, zou men beter massaal dergelijke internationale organisaties, welk juist voor deze situaties zijn opgericht, ter verantwoording roepen!

  Dus, neen, ik heb geen schaamte, noch schuldgevoel. Want…In tegenstelling tot menig emotioneel huilende Facebooker, draag ik sinds 1982 (dus reeds 33 jaar) mijn beperkt steentje bij tot de financiering van UNICEF, de UNO-organisatie voornamelijk gericht op kinderarmoede en -ellende. Sinds dàt jaar schrijf ik ELKE MAAND automatisch een bedrag ter waarde van 25 euro over op de rekening van deze instelling.(BE31 0000 0000 5555) Dat maakt dat ik tot op dit ogenblik een totaal van bijna 10.000 euro heb bijgedragen. Behalve wie met een gelijkaardig inkomen een gelijkaardige (of grotere) bijdrage levert, heeft dan ook niemand het recht om mij van te weinig, laat staan volledig gebrek aan solidariteit aan te wrijven.

  Dus Turkije, Here we come …

Typ of plak de tekst in dit veld…