De opsplitsing tussen het lijsttrekkerschap voor de Federale Kamer, het Vlaams Parlement en de lokale ambitie om aan het gemeentelijk bestuur deel te nemen, is een daad van politieke verantwoordelijkheid/vernieuwing: elk niveau verdient professionele fulltime mandatarissen.
De vergoeding van de mandatarissen laat een fulltime mandaat toe.
En de inwoners verdienen een fulltime burgemeester (van Antwerpen) of parlementslid (voor de Antwerpenaren).

Geen enkele meerderheid zou in de mogelijkheid mogen zijn om verkiesbare mandaten op de verschillende lijsten aan één persoon toe te kennen. Daartoe is een wettelijk cumulverbod noodzakelijk.
Dat de cumul van verschillende professioneel vergoede mandaten een onbehoorlijk hoog loon (met publieke middelen) oplevert voor de mandataris is gortig. Het gaat dan over de persoonlijke geloofwaardigheid van de mandataris, net zoals dat in het bedrijfsleven ook een probleem kan zijn …
Maar er is meer : op basis van het sacrosancte principe van de ‘scheiding van functies’ in elke professionele omgeving kan je geen lid zijn van een vergadering die voorwaarden kiest of middelen verdeelt aan dezelfde mandataris in een andere functie. Dus zelfs als de cumulerende mandataris in een goed bedoelde geste afstand zou doen van één van zijn of haar vergoedingen, blijft de ‘collusie’ bestaan.
Voor wie mee aan de wieg stond van federalisme, zou dit principe prioritair moeten zijn.

Als Kathleen Van Brempt niet langer Europees parlementslid is, kan ze zoals iedereen een mandaat in ‘t Stad ambiëren. De polemieken die daarmee gepaard gaan zijn voer voor politicologen. Als die dan maar niet de basisprincipes van ‘public governance’ over het hoofd zien in hun gespin.