Geloof en ongeloof hebben in onze contreien de werkende klasse dikwijls verdeeld. Dikwijls betekent hier: decennia lang.

Er waren twee grote zuilen, de christelijke en de socialistische daarnaast een heel beperkte liberale.

De leden werden begeleid binnen hun zuil van de wieg tot het graf. Men had een eigen vakbond, ziekenkas, krant, turnvereniging, al of niet kerks, fanfares , een eigen spaarbank enz….

De maatschappij en zeker de werkende klasse was sterk verdeeld.

De uitspraak : godsdienst is  opium van het volk was een belangrijke richtsnoer.

Uitspraken uit een ver verleden moeten we altijd in hun context zien.

Bij het ontstaan van koninkrijken en prinsendommen was er een zeer sterke band tussen kerk en het wereldgezag. De kerk plooide zich naar de machthebbers om invloed te hebben in de kerstening van de samenleving.

De machthebbers zagen hierin een mogelijkheid om ook hun macht te bestendigen of zelf uit te breiden.

De kerkelijke overheid liet niet na om te prediken dat niet het aardse leven maar wel het leven hierna belangijker is. Want een eeuwig leven weegt niet op tegen het aardse dat in het beste geval maar één eeuw duurt.

Het is nogal evident dat het marxisme zich afzette tegen de kerk. Hoe kan je revolte plegen als dat hier op aarde geen zin heeft? Meer nog ,zij die lijden krijgen later zeker hun verdiende loon.

Deze geschetste dualiteit heeft zeker in België de arbeidersbeweging parten gespeeld.

Enerzijds werden socialisten afgezet als goddelozen zonder normen en waarden.

Anderzijds waren de christenen volgelingen van pastoors die de mensen dom hielden in het voordeel van het kapitaal.

De secularisatie heeft het grote voordeel dat de vooroordelen tussen de beide zuilen, als ze nog bestaan, vervagen . Jongeren vandaag kennen er het bestaan niet van. De jongeren veranderen vandaag van ziekenkas om de ene meer voordelen beidt dan de andere, in vroegere tijden ondenkbaar.

Meer nog de secularisatie is een katalysator tot samenwerking tussen de vakbonden. Samenwerken wil niet zeggen dat die vakorganisaties hun eigenheid moeten opgeven.

Als gelovige spiegel ik mij aan het voorbeeld van de eerste christenen en de sociale boodschap van de paus:

• Zij hadden alles gemeenschappelijk, staat in de bijbel beschreven.
• Paus Franciscus zegt dat de zo moeten leven opdat de medemens ons zou zien als zijn naaste.
• Als ik de parabel van de barmhartige Samaritaan lees dan kan ik niet in een boog om hem heen gaan.

Ik stel vast dat gelovigen met een sterke sociale reflex hetzelfde nastreven als niet gelovigen met een sterk gevoel voor solidariteit. We moeten dat gemeenschappelijk streven koesteren.

Samen staan we sterk in de strijd voor een betere wereld, daar geloof ik echt in. GROEN en ROOD één strijd.

Socialisten streven voor een rechtvaardige samenleving van gelijkheid. Christen die hun geloof beleven kunnen niet anders dan zich scharen achter dit rechtvaardig streven.

Als christen schaar ik me achter Jeanne Devos , nl als christen doen wat moet gedaan worden, of godsdienst kan ook de kracht voor sociaal engagement zijn