Magazines met kritiek op het regeringsbeleid moeten “financieel uitgehongerd” worden. Dat is de strategie van het Britse bedrijf GDI, Global Disinformation Index. De firma bewaakt het internet op zoek naar desinformatie, en plaatst desinformerend geachte bedrijven op een “dynamische uitsluitingslijst”. Die leidt ertoe dat die bedrijven, zonder dat ze het zelf weten, minder of geen reclame-inkomsten krijgen, zodat ze dus financieel afgeknepen worden. Maar wat is desinformatie, en wie bepaalt dat? En beperkt GDI zich tot de Engelstalige media?

Dat laatste niet. Het bedrijf zegt zelf ook Duitse media te onderzoeken. Dus andere media dan Engels zijn geen probleem, en andere taalgebieden worden ook gevolgd of kunnen in de toekomst gevolgd worden. GDI werkt grotendeels met AI, aangevuld met een team van specialisten.

Het bedrijf haalt zijn inkomsten uit licenties voor het gebruik van zijn uitsluitingslijst en uit overheidssteun. Groot-Brittannië betaalde 2.6 miljoen in de periode van 2019-2023, de EU geeft ook geld, net als het Duitse ministerie van buitenlandse zaken. Vroeger vermeldde de firma ook sponsoring vanuit een platform van het Amerikaanse ministerie voor buitenlandse zaken. GDI werd gesticht door Daniel Rogers, die eerder voor geheime diensten in de VS gewerkt had, en door Clare Melford, die gewerkt had voor de European Council on Foreign Relations, gefinancierd door Westerse regeringen en door stichtingen van multimiljardairs zoals George Soros.

Strijd voor de vrijheid en de democratie

Het Duitse ministerie heeft nog niet gelost hoeveel geld het aan GDI stort. Wel een motivering:  desinformatie is “een aanval op de basiswaarden van onze op vrijheid gebaseerde democratieën”.  Het ministerie, geleid door Annalena Baerbock (Groen) zei ook in dialoog te zijn met de experten van GDI.

Het gaat bij “desinformatie” dus niet om zaken als het aanprijzen van “geneesmiddelen”  die niet werken of waarvan de efficiëntie niet bewezen is, of foutieve statistieken, maar om ongewenste politieke informatie. En het is niet de bedoeling “desinformerende” media te wijzen op fouten in hun berichtgeving, maar ze als politieke vijand te behandelen en uit te schakelen.

De onthullingen over GDI kwamen er doordat een kritisch Engels medium, UnHerd, merkte dat het heel weinig reclame-inkomsten binnenhaalde, namelijk maar 2 à 6 % van wat verwacht werd. UnHerd kwam er achter dat het op de uitsluitingslijst van GDI stond, en vroeg een verantwoording. GDI antwoordde dat het kwam doordat UnHerd “anti-LSBTIQ-narratieven” verspreidt. Als voorbeeld werd naar een stellingname van de omstreden filosofieprofessor Kathleen Stock verwezen, die gewaarschuwd had voor het gebruik van puberteitblokkeerders bij kinderen en die het idee om biologisch mannelijke personen als vrouwen te behandelen, afwees – geen ongewone gedachte in Engeland.

Desinformatie: een gepolitiseerd begrip om repressie te legitimeren

De hoofdredacteur van UnHerd, Freddie Sayers, informeerde op 16 april jl. het Hogerhuis van het parlement over de zaak. Dat heeft een commissie voor communicatie en digitale aangelegenheden, en die onderzoekt wat adequate reacties zijn op desinformatie. Het gesprek ging ook over de vraag of het concept “desinformatie” niet gepolitiseerd is en gebruikt wordt om alternatieve ideeën te onderdrukken.

Die politisering is inmiddels wel heel duidelijk, en het gaat dan niet om standpunten over maatschappelijke evoluties zoals de transkwestie. De EU, die zoals gezegd GDI financieel steunt, heeft een Task Force over desinformatiegevallen met zo’n 16.800 casussen, en die gaat vooral over vermoede Russische propaganda en de meeste bestanden zijn van RT, Duitse versie. Maar een voorbeeld van een bekende krant, de Frankfurter Allgemeine Zeitung, toont wat er aan de hand is. De databank bevat een zinnetje dat in de krant  stond over de oorlog in Oekraïne “Het gaat om een proxy-oorlog en het Westen is bezig die te verliezen.” Volgens de StratCom Task Force is dit een typisch Russisch narratief, want “Rusland is het enige land dat verantwoordelijk is voor het conflict in Oekraïne.”

Dat zinnetje is fout (en simplistisch) en op zich al desinformatie, maar het maakt duidelijk waar het om gaat. De strijd tegen “desinformatie” is een strijd voor de Westerse propaganda, hier de oorlogspropaganda. Het gaat helemaal niet om degelijke informatie, en ook niet om democratische waarden zoals vrije meningsuiting en persvrijheid. Integendeel, die moeten met het argument “desinformatie” gefnuikt worden en herleid tot de alleenheerschappij van de propaganda van de overheden.

Een Media Freedom (??????) ACT

Dit alles moet je zien tegen de achtergrond van de mediawet die de EU in maart heeft goedgekeurd, de Media Freedom Act. Die wordt gepresenteerd als een verdediging van de journalisten en van de democratie, maar de tendens daarachter is precies het omgekeerde. Maar daarover later meer.

Bronnen:

“Britisches Unternehmen bestimmt über Werbeeinnahmen von Online-Medien, in: Multipolar, 23 april 2024

   https://multipolar-magazin.de/meldungen/0045

Helge Buttkereit, “Über Behördenkontrolle zur ‘Medienfreiheit’ “, in: Multipolar, 23 april 2024

https://multipolar-magazin.de/artikel/medienfreiheitsgesetz

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier