De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Stef Hublou Solfrian

Militaire episodes komen ook met bonus. De houding naar gezag, moed en expertise

dinsdag 7 mei 2024 18:29

Spread the love

Ter info mijn beschouwing van 7 mei, daags voor de verjaardag van VE-Day 1945 (overwinning op de Asmogendheden in Europa). Update citaat W. Churchill 20:39 u

Moet niet ieder man m/v zijn plaats kennen? Op sociale media lees je de meningen van medemensen. Sommigen doen niets anders dan “zwanskes” schriftelijk uitdrukken in de publieke ruimte. God vergeve hen, ze weten niet wat ze doen.

Zo schreef iemand onlangs in reactie op een nieuwsbericht van de VRT

“Macron pleit voor Westerse (Franse ?) boots on the ground in Ukraïne.
Dat hij dan maar vlug zijn soldatenplunje aantrekt en in de loopgraven van het oostfront duikt om zelf onze “Westerse Waarden”

te gaan verdedigen, zijn kiespubliek zal hem wel niet volgen.”

Dat zijn interessante “meningen” om te overdenken. Sinds de man, de mens in hoofdzaak een Consument is geworden die met zijn gat in de boter is gevallen, kent hij kennelijk zijn plaats en status niet meer. Hij weet niet meer waar zijn hoofd staat. Wie hij is. Zulke slapzwanzen zou je bijna wensen dat het snel en hard oorlog wordt.

Want wellicht komt het gebrek aan respect voor gezag, aan eerbied voor Autoriteit, moed en expertise, zo kenmerkend sinds enkele jaren, ook juist voort uit het ontbreken van oorlog sinds een nooit geziene periode van tachtig jaar. & Zo zijn er wellicht nog duizend kleine en grote kwalen op te sommen die aan al te langdurige vredestijd te wijten zijn.

Als er oorlog kwam zouden stoere betweters wellicht weer de hiërarchie begrijpen waarin ze thuis horen.

Zijzelf bij de ouden van dagen. Anderen, mannen of vrouwen, zijn officier, onderofficier, gewone soldaat of generaal.

Misschien is de tijd rijp om de volgorde der graden in herinnering te brengen. Van Veldmaarschalk tot generaal, luitenant-generaal ( 3 sterren), generaal-majoor (2 sterren), brigadegeneraal (1 ster), full kolonel, luitenant-kolonel (Kolonel BEV is een gebrevetteerd kolonel, die praktijkstages doorlopen heeft, zoals ik er tussen mijn kantoorgenoten had toen ik onderzoek deed aan de KMS kort na mijn afstuderen); majoor, kapitein, luitenant. . Dan komen de onderofficieren (non-commissioned officers), de onderluitenant, de sergeant-majoor, de sergeant, de korporaal en de soldaat (private).

Dan heb je nog de natuurtalenten: de scherpschutters in hun functie van sluipschutter, en de azen in de lucht bij de dog fights. Bij wie de kunst van het oorlogsvoeren tot hoge niveaus klimt door aanleg te koppelen aan veel oefening en gevechtservaring.

In de burgerlijke maatschappij zijn er nationale politici en lokale, en geleerden. En zovele posities daartussen. Van de leraren secundair onderwijs, de onderwijzers m/v tot de slagers, schoenmakers en productiearbeiders. Om de langdurig werklozen niet te vergeten en de zieken. Ieder mens verdient respect en eerbied, de huismoeders niet in het minst.

Een generaal naar het front verwijzen is echter absurd. Beweren dat een staatsleider of een generaal zich aan het front zou moeten begeven en zijn hachje zoals de frontlijnsoldaten persoonlijk in gevaar moet brengen is je reinste onzin. Gewone soldaten weten niet wat ze moeten doen. Ze zijn verloren bij confrontatie met de vijand aan de frontlinie. Bekwame Leiding ontvangen is essentieel om de overwinning te kunnen behalen. Een bekwame leidinggevende is nodig voor succes in de strijd.

Een historisch verantwoorde reeks als Band of Brothers maakt dit duidelijk. Luitenant Winters, op het eind van de oorlog Majoor, heeft vele van zijn mannen het leven gespaard én hen naar vele overwinningen geleid, door zijn bekwame leiderschap en tactische inzicht in de gevechtssituaties.

[Hoewel er historische voorbeelden zijn van Prime Minsters en veldmaarschalken die graag het lot tartten door langs te gaan in de voorste linies, waar de granaten, bommen, kogels en mortieren neerkomen. Zoals Churchill en Bernard Montgomery. Of de generaal van de paratroepen van de 101st Airborne Division die tijdens operatie Market Garden een tijd in een klein tentje bij zijn mannen aan de frontlinie bij de Duitse grens kampeerde en daar zijn HQ had.

Voor Napoleon was niet alleen de ervaring van een generaal van belang, maar ook of hij “geluk had in de strijd”. Het doodslot schijnt in oorlog sommigen te sparen. Churchill heeft in de eerste wereldoorlog zijn strepen verdiend in de loopgraven aan het front. Hij ging er bij nacht op uit in het niemandsland en tartte de kogels van de Duitse mitrailleurs. Hij had in zijn dug out wel sigaren en whisky om zich het leven dragelijk te maken, genotsmiddelen die hij gul uitdeelde wat hem snel populair maakte bij de mannen van zijn compagnie. ]

Onbekwame veldheren, leiders van militaire operaties, dat bestaat, dat komt voor. Market Garden was voor een deel een mislukking. Het was een zeer ambitieuze operatie, nog nooit op die manier uitgeprobeerd, en erg gehaast en voorbereid. De bedenker, veldmaarschalk Montgomery, wilde de mislukking niet toegeven. In Arnhem stierven onnodig veel mannen. Veel veroverd terrein, zoals door de 83th, ging echter nooit terug verloren aan de Duitsers.Het optimisme was te groot geweest; het Duitse leger stortte allesbehalve in.

Uitzonderingen zijn schaars, mannen met strategisch inzicht die geen hogere officierstitel dragen. Adolf Hitler had politiek inzicht als de beste; maar hij heeft de militaire neergang van zijn natie flink bespoedigd door naar het einde van de oorlog toe zijn generaals een voor een grotendeels buiten spel te zetten, en zich met alles zelf te bemoeien. Hij was voor de beroepsgeneraals “die omhooggevallen Boheemse korporaal”.

Grosso modo heb je expertise nodig in hogere functies. Zoals ook een arbeider respect verdient, maar geen benul heeft van het beheer van het bedrijf als geheel. In de strijd om de klant, om de productiviteit, te midden van de dalende en stijgende conjunctuur en inflatie, in relatie met de wet van vraag en aanbod, en met concurrerende bedrijven, in een klimaat van groei of van krimpende economie, met multiplicator effecten of de puntelasticiteit van de prijs.

Uiteraard zijn er zowel bij leidinggevenden als bij ondergeschikten geregeld profiteurs en valsspelers, free riders en carrotiérs plantrekkers. Belastingontduiking komt op vele niveaus voor.

Wie een standpunt over aanvoerders die maar naar voren moeten gaan ventileert, zoals Guido hierboven, maakt echter meteen zijn niet-eindigende infantiliteit duidelijk.

Zijn ouderwets simplistisch-populistische jaloezie en haat naar leidersfiguren ook wellicht. We kregen een voorbeeld van de “ondoordachte” stijl van ongecultiveerde stoethaspels, van, ja, kletsmajoors. De stoere simplismen van mensen die nooit echt leerden het woord voeren met verantwoordelijkheid.

Ieder man moet zijn plaats kennen. Het uitblijven van Oorlog lijkt een bepaald soort chaos meer en meer endemisch te maken. Zoals op het vlak van gebrek aan eerbied voor expertise, voor moed en voor autoriteit.

____________________________________________________________

“De meest blijvende woorden over WO I”

Winston Churchill was als historicus en biograficus geïnteresseerd in publieke gebeurtenissen, niet in private levens. In 1921 schreef hij zijn studie “De wereldcrisis” in drie delen over de eerste wereldoorlog in een stijl zonde ironie of understatement, die sommigen zoals Lytton Strachey, (een befaamde gay schrijver die aan bod komt in de speelfilm Carrington), toen ouderwets vonden. Zijn essentie is echter tijdeloos gebleken; hij vond zijn grootste publiek in 1940 toen hij een hele natie bewoog, maar die essentie leeft voort tot op vandaag in allusies en dagelijkse taal.

Churchill schrijft bijvoorbeeld over het ophanden zijnde offensief van de Britten in 1916:

“A sense of the inevitable broods over the battlefields of the Somme. The British armies were so ardent, their leaders so confident, the need and appeals of our Allies so clamant, and decisive results seemingly so near, that no human power could have prevented the attempt.
All the spring the French had been battling and dying at Verdun, immolating their manhood upon that anvil-altar; and every chivalrous instinct in the new British armies called them to the succour of France, and inspired them with sacrifice and daring… The British Generals… were quite sure they were going to break their enemy and rupture his invading lines in France. They trusted to the devotion of their troops, which they knew was boundless; they trusted to masses of artillery and shells never before accumulated in war; and they launced their attack in the highest sense of duty and the strongest conviction of success.”

En na de Somme:

“A young army, but the finest we have ever marshalled; improvised at the sound of the cannonade, every man a volunteer, inspired not only by love of country but by a widespread conviction that human freedom was challenged by miltary and Imperial tyranny, they grudged no sacrifice however unfruitful and shrank from no ordeal however destructive. Struggling forward through the mire and filth of the trenches, across the corpse-strewn crater fields, amid the flaring crashing, blasting barrages and murderous machine-gun fire, conscious of their race, proud of their cause, they seized the most formidable soldiery in Europe by the throat, slew them and hurled them unceasingly backward. If two lives or ten lives were required by their commanders to kill one German, no word of complaint ever rose from the fighting troops. No attack however forlorn, however fatal, found them without ardour. No slaughter however desolating prevented them from returning to the charge. No physical conditions, however severe deprived their commanders of their obedience and loyalty. Martyrs no less than soldiers, they fulfilled the high purpose of duty with which they were imbued. The Battlefields of the Somme were the graveyards of Kitchener’s Army. The flower of that generous manhood wich quitted peaceful civilian life in every kind of workaday occupation, which came at the call of Britain, and as we may still hope, at the call of humanity, and came from the most remote parts of her Empire, was shorn away for ever in 1916. Unquonquerable except by death, which they had conquered, they have set up a monument of native virtue which will command the wonder, the reverence and the gratitude of our island people as long as we endure as a nation among men. ”

(The World Crisis, III, p. 170; 197 – geciteerd in Manchester, The last Lion, dl1, p. 818-819).