opgedragen aan Peter Mertens (PVDA) en al het werkvolk dat wordt gekaapt in onderbetaalde en kwetsbare tewerkstelling.

Jan is sinds een maand terug werkloos. Hij werkte als leraar. De directie van de school waar hij was tewerkgesteld was op het einde van het vorige schooljaar  tevreden over Jans inzet. Maar ze konden hem onmogelijk terug aannemen. Jan beschikte namelijk niet over de juiste diploma’s. Hij werd aangenomen omdat er toen een tekort was. Maar voor het volgende jaar moest de directie eerst terug voorgang geven aan leerkrachten met het juiste diploma. Jan legde zich daarbij neer. Hij was deze gang van zaken immers al gewend. Met het aanbreken van het nieuwe schooljaar zou hij wel snel terug iets vinden. Maar de weken gingen voorbij en Jan vond maar niets. Gelukkig genoeg verdiende hij tijdens het afgelopen schooljaar nog extra bij als parkeerwachter en stagehand. Een kwestie van genoeg te verdienen om zijn gezin te ondersteunen. Zijn vrouw was immers ook werkloos en ze hadden pas een prachtige dochter gekregen. In afwachting van een nieuwe aanstelling op een school zou hij wel even dat werk doen.

Convoyeur au parking

Op een dag en op de laatste valreep belde het evenementenbureau Hands For Events hem op met vraag of hij binnen het uurtje kon gaan werken als parkingwachter bij een meeting van de AXA bank. Hij zou van 16h.30 tot 23 uur moeten werken. Net genoeg om iets meer te verdienen dan de dagelijkse uitkering waar Jan recht op had. Jan zegde toe en vertrok naar de plaats van tewerkstelling. Hij moest de bezoekers met hun dure auto’s naar de ondergrondse parkingplaats begeleiden. Een fluitje van een cent en die meeste rijkelui zijn nog vriendelijk ook. Zijn functie werd zelfs nog bedacht met de franse term van convoyeur au parking. Mensen arriveerden in hun nieuwste model van een Porsche, BMW, Jaguar of 4X4. Tegenwoordig hebben die modellen allemaal geblindeerde ruiten. Het moest wel chique volk zijn met een belangrijke functie.

Na twee uur was iedereen gearriveerd. Een toffe medewerkster en haar baas bedankte met grote glimlach Jan voor de bewezen diensten. Maar de manager vroeg aan Jan of hij eventueel morgen terug zou kunnen komen voor een nieuw feest van managers. Er werd bovendien ‘De minister’ verwacht. “Ik heb  flexibele mensen nodig”, voegde de manager er nog aan toe.

Maar met een iets assertieve stem antwoordde Jan: “luister, ik wil wel terugkomen, maar dan op voorwaarde dat ik meer uren krijg. Je moet wel weten dat ik met het werk voor vandaag, minder heb verdiend dan mijn dagelijkse uitkering.” Jan had inderdaad evengoed thuis kunnen blijven. De manager begreep dat wel en begon samen met zijn medewerkster hardop na te denken. “Ok, kom maar morgen terug rond dezelfde tijd. Je kunt dan eerst de gasten de weg wijzen naar de ondergrondse parking en daarna kan je met ons mee draaien in de zaal tot 24 uur”. Jan rekende snel uit dat hij aan 9,47 euro bruto/uur 7,5 uur kon werken. Dat leek hem voldoende om zeker terug te komen. Het was tenminste meer en beter dan thuis te blijven zitten, wachtend op een seintje van  scholen en andere bedrijven waar hij zijn sollicitatiebrief naar opstuurde.

De minister en geblindeerde autoruiten

De volgende dag is Jan terug ter plekke. Hij kreeg opnieuw instructies om de aankomende gasten de weg te wijzen naar de ondergrondse parking. Bovendien moest hij de manager ook even bellen als de minster zou aankomen. De hoge gast was Vlaams minister Phillipe Muyters van ruimtelijke ordening, sport, enzovoort. Maar het opwachten van de minister zorgde bij Jan voor verwarring. In welke auto zou die minister nu toch kunnen zitten? Al de auto’s die aankwamen waren immers meestal chique auto’s met geblindeerde autoruiten. Er zat voor Jan niets anders op dan eens af en toe vragen of de chauffeur geen minister bij zich had – tot grote hilariteit natuurlijk. Uiteindelijk kwam de minister aan in een chique Saab en stapte hij zelf uit. Jan herkende meteen zijn gezicht en wees hem de weg naar de ingang en gaf een seintje door aan de manager.

Een wereldvreemde loopbaanbegeleidster

Tijdens de parkingwacht arriveerde er ook een vrouw op een fiets. Ze moest ook op dat feest van managers zijn. Ze glimlachte vriendelijk naar Jan en zei: “Wat een fun, jij hebt toch wel zeker een toffe bijverdienste. Mijn buurman doet net zoals jij…”  Maar Jan onderbrak de vrouw al snel.

“Ja mevrouw, heel leuk…” De vrouw antwoordde terug: “Ja zo heb je tenminste nog iets te doen…” Maar Jan antwoordde bitsig terug: “luister mevrouw ik sta hier niet voor mijn plezier. Ik heb een gezin te onderhouden! Dit is de enige job die ik heb kunnen vinden. Ik ben werkloos en met deze job verdien ik amper iets. Gisteren hebben ze mij al na twee uur terug naar huis gestuurd. En jij noemt dat dan fun?!”

De vrouw leek overduidelijk een wereldvreemde eend te zijn en niet te beseffen dat duizenden mensen zich tevreden moeten stellen met onderbetaalde en kwetsbare tewerkstelling.

“Maar sorry, ik kijk helemaal niet neer op je. Wat voor studies heb jij gedaan?” Misschien kan je hier nog wel banden smeden met managers. Er liggen overal kansen.”

Jan antwoordde geïrriteerd terug: “Het gaat mij er niet om dat je op mij neerkijkt, maar dat je denkt dat ik hier voor de fun sta, dat het gewoon maar een bezigheid is. Ik ben trouwens universitair geschoold.”

De vrouw begon Jan verder uit te horen en excuseerde zich voor haar opmerking en verklaarde dat ze werkte als loopbaanbegeleidster. Een wereldvreemde loopbaanbegeleidster dus.

Work and Get Lost!

Na drie uren van parkingwacht uur zat Jans taak er weeral op. Maar Jan had een slecht voorgevoel. Er was niet veel volk en hij zag al verschillende andere mensen in de zaal werken. Zou er nog wel werk voor hem zijn? Toch kon hij onmiddellijk aan de slag. Hij moest een zaal opruimen waar zonet een andere drink was afgelopen. De garçon die hem uitlegde wat hij moest doen, voegde eraan toe: “werk maar rustig en als je iets wil eten of drinken, dan doe je maar.” Jan antwoordde opnieuw een beetje van zich afbijtend: “ik kom hier om te werken en niet om mijn tijd te verdoen.” Jan begon onmiddellijk aan zijn nieuwe taak en met de gedachte in achterhoofd hard te werken. Wie weet zouden ze hem hier nog aannemen. De eerste indruk is altijd bepalend. Na een uurtje was de zaal helemaal opgeruimd en had Jan ook nog al het karton kapot gescheurd en in de papiercontainer gedeponeerd.

Hop, naar de volgende taak. Er waren nog 3,5 uren te gaan. Jan wendde zich naar de garçon. Maar de garçon die Bart heette, vertelde Jan dat hij naar huis kon gaan omdat hij er geen werk meer was. Kwaad vertrok Jan naar huis en onderweg rekende hij uit dat hij voor twee dagen werken één dag uitkering was kwijtgespeeld. Toen hij thuis aankwam, stuurde hij een sms naar de jonge baas van het evenementenbureau. Hij schreef: “belofte maakt schuld. Weeral gedaan. Ik pik dit niet! Jan”. Maar de evenementenman antwoordde niet terug. Welkom in de kille dictatuur van de flexibiliteit  – Work and Get Lost! Jan voelde zich sterk vernederd. Het gaat er zelfs nog erger aan toe dan toen hij zonder diploma’s jaren voorheen werkte als interimkracht en zelfs meer verdiende.