De drievoudige militaire actie van het Westen in Syrië in de nacht van 14 april mag een schoolvoorbeeld heten van een goed uitgevoerd en tijdig gebracht Schot voor de Boeg. Eentje voor de boeg van het Schip van het bestel van Bashar Al-Assad en zijn hulptroepen. Dit is een Waarschuwing. Een die nodig was. Die humanitair verantwoord en noodzakelijk blijkt. Omdat langere tijd van taal en teken, semafoor tussen de Schepen, niet in het minst de gewenste resultaten opleverde. Het doel van zulk schot voor de boeg van de vijandelijke partners, de tegenstanders, is per definitie: wakker schudden. Tot bezinning brengen. Tot een Gewetensonderzoek aanleiding geven, als dat kan. En daartoe dient het intermediaire doel, het bang maken. Het intimideren. Het werd absoluut hoog tijd om dat regime tot de orde te roepen.
Update op 16 april, zie Addendum onderaan
In spontane en toch doordachte en betrokken reactie op een sterk artikel van de onderzoeksjournalisten site Apache, dat als titel draagt “[Regime van] Assad blijft dodelijkste bedreiging voor Syriërs” schreef ik er dit over:
“Degelijk werk is dit cijfermateriaal en onderzoek hier bij Apache over het Syrische regime als grootse maker van (burger)slachtoffers. Dit artikel komt op een moment dat wij die info echt moeten kennen en mee in de balans moeten leggen. Vannacht zijn bombardementen en raketaanvallen gebeurd op zeer beperkte doelen in Syrië, door vliegtuigen en andere lanceerplatforms van Frankrijk (uit Jordanië), Engeland (vanuit Cyrpus) en Amerika (allicht vooral vanop het Vliegdekschip in kwestie dat in de Middellandse Zee waakt). Het eerste blokdiagram hier is onthutsend: zijn dat werkelijk de burgerdoden alleen gemaakt door het regime van Bashar Al-Assad? Het is gruwelijk. Almaar meer doden maken, almaar meer, almaar meer… Jaar na jaar na ontoelaatbaar jaar.
Dat is waanzin. In die zin is ons afzijdig houden als Westerse Wereld Schuldig Verzuim.
Een pluim verdient van mij daarom beslist premier Theresa May die iedereen van Onze Kant heeft wakker geschud. Je kan een vergelijking altijd op haar gebreken wijzen, maar verdorie, wie nu verwijt dat het Westen onterecht ‘de haviken’ laat het handelen bepalen, die is fout. Je kan niet altijd de Duiven volgen. Je moet als mens toch vooral voor ogen houden adequaat en Rechtvaardig te reageren op wat je meemaakt tijdens je traject? Als je kind het verdient, geeft je het een knuffel of een schouderklopje, maar als het over de morele schreef gaat, of zondigt tegen essentiële afspraken gemaakt in het gezin, dan geef je toch ook een sterk, en als het nodig is pijnlijk Signaal?
Een kind vraagt Opvoeding. Een wrede, dictator en uitbuiter die vraagt, liefst goed op tijd, een stevig signaal: “Zo niet!”. Een Poetin is als een gekwelde geest, die almaar meer slachtoffers maakt als je geen duidelijke signalen stuurt dat je hem gezien hebt, en zijn handelen niet kan goedkeuren. Voor Bashar a-Assad geldt dat zo mogelijk nog meer. Vergeten wij niet hoe Knack al zes jaar geleden een doorlichting van die figuur bracht.
al-Assad is de spin in het web van zijn clan, de ruimere familie, die het hele land in een maffiosi-greep houdt… op economisch gebied. Die familie doet het begane onvoorstelbare onrecht in de limiet voor het geld en de weelde!
Wie het wil weten is intussen ook al lang op de hoogte dat dit regime al meer dan een decennium in vele steden ondergrondse folterkamers onderhoudt. Waar mensen met al te afwijkende politieke meningen eraan mogen geloven. Ook al hebben zij naar onze normen geen vlieg kwaad gedaan.
Dus ook louter uit menselijk mededogen, is krachtig en daadwerkelijk optreden tegen zulk regime echt wel verantwoord. Het bestel onder Bashar Al-Assad is letterlijk on-menselijk. Zo iemand laten begaan, aan onze deur, dat is een smet op het blazoen van onze meest dierbare waarden.
Zoals het recht om niet gefolterd te worden, om je mening te ventileren, om eerlijk behandeld te worden, om te mogen leven in vrede en vrijheid en een goed leven na te streven (vgl. de fameuze passage in de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring van 1776), het recht om niet willekeurig gevangen gezet te worden…
Dit laatste was overigens een van de hoofdmotivaties voor het uitbreken van de Franse Revolutie tegen de Franse absolute despoten, ook al zat in de praktijk in 1789 zo goed als niemand meer in de symbolisch zeer beladen Bastille.
Ik vestig vandaag graag de aandacht op een interessante en zeer humane evolutie die een jaar of vijftien geleden, ten tijde van de Yoegoslavische oorlog, ingang begon te vinden in het internationaal recht: ‘R2P’. “The Responsability to Protect”.
Is het niet beschamend genoeg voor de mannelijke westerse leiders, dat een ‘vrouwelijke’ politica heeft moeten de stem verheffen na zo veel heimelijke wreedheid bij beide dictators?…
Verantwoord risico
Op een pad starten dat tot een bloedige en materieel verarmende oorlog van langere duur en met vele partijen kan leiden, het is geen lichtvaardig te nemen beslissing.
Maar ik kan alleen maar eerbied en goedkeuring opbrengen voor het Woord, de impuls van Theresa May en de gevolgen die eraan zijn gekoppeld tot op vandaag.
Is het overigens niet tekenend voor een heel vreemde, wrede kenmerk van de geest die eigen is aan de Russische manier van handelen van Russische politieke én militaire leiders sinds een paar eeuwen, dat het Kremlin nu uit de lucht valt wanneer Europa en de USA dat als struikelsteen en als onaanvaardbaar beschouwt?
De Russen lijken er zowaar wel van uit te gaan dat een onschuldige ziel op wrede wijze ombrengen gewoon bij de beleidsvoering van een groot en trots land hoort…
Zie mijn vorige artikels waarin ik wijs op de onaanvaardbare sluipmoord op de bekwame, dappere en integere reporter Anna Politovskaya.
Misschien is het in die zin toch onvermijdelijk dat wij onze vinger opsteken op een bepaald moment en lastige, maar moreel noodzakelijke, pertinente vragen stellen bij dat aspect van de Russische ‘identiteit’…
Hoewel wij natuurlijk zelf als politiek-militair bestel geen koorknapen zijn. En matiging en nederigheid in onze reactie dus ten zeerste op hun plaats blijven. En we moeten het goede in de andere partij blijven zien, naast de punten die absoluut kritiek verdienen.
Stef Hublou Solfrian
Addendum
Enkele bijkomende krachtlijnen voor Interpretatie en voor de beste houding in de komende tijd
Op maandag 16 april tref ik diverse degelijke duidingen aan in De Morgen en De Standaard.
Een visie op de gerichte aanvallen op doelwitten in Syrië die het best aangeeft hoe wij deze best kunnen begrijpen, en die intussen gelijk krijgt wat het geruststellende karakter ervan betreft, hoorde ik zondag al van de senior journaliste van De Standaard Mia Doornaert op Radio Een, de ochtend na de dag van de aanvallen. “Met deze ‘strike’ geeft de westerse alliantie twee dingen aan: 1. Wij zijn in staat zeer gericht toe te slaan 2. Voor ons, de bevolking, houdt de actie een geruststelling in, de beleidsmensen en generaals geven ermee aan: “Wij gaan ons niet echt in de zeer ingewikkelde toestand in Syrië mengen”. [Daar kunnen wij niets zinvols gaan betekenen]. Verder hoor ik Doornaert op overtuigende wijze begrippen hanteren als het feit dat de westerse mogendheden, zoals alle mogendheden, graag “aan machtsuitstraling willen doen” met deze aanval die rijk is aan symbolisch gehalte.
En het historische kader dat de journaliste hanteert is ook interessant: Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk zijn imperiale mogendheden geweest. De Wereldorde verandert, er zijn nieuwe grote spelers buiten Europa. Maar beide landen “beschouwen zich niet als kleine landjes”. “Zij beschikken over de Uitrusting om militair op te treden op het wereldtoneel”. Dat wat de Britten betreft, de psychologische gesteldheid, de emotie van het vrij recent verliezen van de status van imperiale mogendheid in de beslissingen van de politiek een rol speelt, is ook al door andere commentatoren overtuigend aangegeven, ook in de kwestie van de Brexit. Het is voor de Britten niet gemakkelijk, zich schikken naar anderen (Europese Unie), gezien dat verleden. Zoals Dominique Moïsi, de hoogleraar internationale relaties in Parijs overtuigend uiteenzet in “De geopolitiek van de emotie”, moeten diplomaten en commentatoren terdege rekening houden met dit soort “collectieve emoties”, om de handelwijze van naties en regeringsleiders goed te begrijpen. Zoals Amerika lijdt aan het verlies van invloed en macht, in essentie een bijna continu hellend vlak naar beneden sinds de triomf van het verslaan van het Derde Rijk in 1945, zo bepaalt de gekrenkte nationale trots een deel van de politiek van het U.K. Hetzelfde zien wij gebeuren in Rusland, na het uiteenvallen van de USSR in 1989. “When heroes go down, they go down fast”, zingt Susan Vega. De “trage achteruitgang” kan als zeer vervelend ervaren worden. Hier ligt o.i. een centraal gegeven om ‘schaakspeler’ Wladimir Poetin te begrijpen, iets dat aan de orde van de dag is. Mijn idee is daarom dat een belangrijke houding deze kan zijn van “het uithouden”. De pijn van vernedering zal immers slijten met de tijd. We moeten escalatie op militair vlak trachten vermijden. Daarom was de driedubbele aanval goed bekeken: Rusland hoeft een minimum aan gezichtsverlies te lijden. Er zijn oorlogen gestart wegens gezichtsverlies en gekrenkte trots.
Ook de positie die premier Charles Michel inneemt, met verwijzing naar de Harmel doctrine, dat het vitaal is communicatiekanalen te blijven open houden, ook met wie wij niet graag hebben, getuigt van wijsheid die onze toekomst kan bepalen. Vele oorlogen, zo getuigde een blinde vooraanstaande intellectueel uit Zuid-Afrika mij ooit tijdens een treinreis, zoals deze tussen krijgsheren in het Grote Merengebied, gaan los, nadat de generaals geen tijd hebben willen maken om naar elkaar te luisteren.
Persoonlijk voel ik veel respect voor de fijn gedoseerde en vakkundig uitgevoerde politiek-militaire actie die Macron, May en Trump, in overleg met de betreffende Strijdmachten hebben uitgevoerd. Die actie beantwoordt aan een andere centrale (Americaanse ) doctrine uit de internationale politiek:
“Spreek zacht, maar houdt een stok vast om te slaan en te dreigen”.
Als christen moet ik bovendien ingenomen zijn met het geven van een “Neen, zo niet!”-signaal aan topmannen die mensen martelen en vergassen graag tot het politieke arsenaal behouden.
Andere blogs over dit onderwerp:
Delen binnen de Creative Commons norm moedigen wij aan.
Vermeld de bronsite en de auteur, en breng geen wijzigingen aan.
