In Leuven heeft tijdens de maandelijkse gemeenteraad op maandagavond, terwijl bij ons thuis het leven zijn weg zocht, het bestuurscollege beslist in zee te gaan met instituten en bedrijven zoals Imec en Option, om op drie locaties snuffelpalen te planten die allerlei gegevens gaan opnemen. Deze Orwelliaanse gesteelde ogen worden voorgesteld als een bonus om vlotter den otto te kunnen parkeren. Het is nog niet duidelijk of vanaf morgen mannen die lekker in de open ruimte een plasje maken, op deze manier zullen geviseerd en beboet worden. Onze bezwaren gaan echter dieper. Een wereld met meer technocratie kan ons alleen maar op een dwaalspoor zetten. Kan in de limiet alleen maar meer depressies, uitputting, zinloosheidsgedachten, zelfmutilatie en eenzaamheid bevorderen. Dit is ook een Struggle for Pleasure. De pleidooien die ons voorhouden, “jullie kunnen niet meer gewoon pret maken samen, zoals de mensen van generaties geleden”, winnen elke dag aan geloofwaardigheid. 910 woorden.

Dit is het persbericht, zoals dat onder anderen door De Morgen, Knack en VRT is gedeeld:

“Binnenkort start een eerste experiment met technologie van het Leuvense bedrijf Option. Het gaat om sensoren die geplaatst worden op lantaarnpalen om allerlei dingen te meten, zoals de luchtkwaliteit en het al dan niet bezet zijn van parkeerplaatsen. De resultaten daarvan worden doorgestuurd naar zowel stedelijke diensten als naar de smartphones van individuele gebruikers. Ze zullen in eerste instantie geplaatst worden op de Grote Markt, het station en de Leuvense ring, en na een positieve evaluatie ook op andere locaties in de stad.

De stad zal samenwerken met de KU Leuven, Leuven Mindgate, IMEC, de hogeschool UC Leuven-Limburg en de bedrijven Cronos en Commscope. Leuven verwacht na de goedkeuring van de breed geformuleerde intentieverklaring voorstellen van bedrijven om verdere proeftuinen op te zetten. Het kan zowel gaan om projecten ter verbetering van de gezondheidszorg, de mobiliteit, de luchtkwaliteit, de handel en de dienstverlening aan de burger. Het uiteindelijke doel is volgens schepen Mohamed Ridouani (sp.a) een duurzamere omgeving te creëren waar het aangenaam is om te wonen, te leren, te werken en te ontspannen.”

Wat moeten wij hier van denken?

Is het niet zo dat lokale politici zich hebben laten ringeloren en op sleeptouw nemen door gehaaide handelaars en al even gehaaide & monomane, lichtjes autistische ingenieurs?

High tech elektronica en Big Brother aanwezigheid, dat lijkt mij op kapitale wijze in strijd te zijn met de mooie doelstellingen die schepen Mohamed Ridouani op het einde van het technocratische verhaaltje als toekomstwaarden schetst.

“Aangenaam wonen, leren, werken en ontspannen”…

Ik geniet zelf, na vijfendertig jaar tv kijken, bijvoorbeeld meer van de tonen van mijn staande klok, dan van tv. Die tele -visie heb ik heel bewust niet vernieuwd, toen hij drie jaar geleden uitviel. Die beelden met commentaar geven mensen alleen maar een vals idee, de wereld, te mens, zichzelf te kennen en te begrijpen. Hele volksstammen kwetsbare mensen raken trouwens van streek.

Is het intussen niet zo dat de historici gelijk hebben als zij stellen, “de wereld draait almaar sneller”? En dat dit scenario naast een aantal toffe kantjes mee te brengen, vooral veel mensen voortbrengt die gelijken op kippen zonder kop? Die zich geen mens meer weten….

Die ‘data’ die met deze nieuwe snuffelpalen de wereld zullen worden ingestuurd, lijken mij vooral de geschetste mallemolen te zullen smeren… Dat betekent gewoon nog meer “Zotte Morgen”… (Jef Vanuytsel, in de jaren zeventig!).

Eerlijk gezegd, ik zou veel liever zien dat de heer Ridouani wat meer typisch ‘Marokkaanse waarden’ zou trachten introduceren in de stad die de schone (maar wat lastige, ik geef het toe) eer heeft gehad mij te zien geboren worden. Meer kansen op echte gastvrijheid, intense en trage ontmoeting, meer schapen (ik ben vanmorgen weer gaan genieten van de kleine kudde op de Keizersberg), meer tijd om te praten boven de thee, minder materiële rijkdom, meer open ruimte, meer echt avontuur, meer stilte en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

“In het Hoge Noorden hadden wij de tijd, hier heeft de Tijd ons!”

stelde mijn vriend Kees Verspeek o.m.i. (oblaat van Maria), die een kwarteeuw werkte met de Inuït in Sugluk, Labrador. Hij is zijn laatste decennium hier bij ons in het klooster op de berg in Korbeek-Lo komen leven. Hij kon het weten.

Nu dat er terecht kritiek komt op vijf ministers van onze gemeenschap/natie die naar Ivoorkust gaan, zou ik graag, ik ben ne wringer ik weet het, voorstellen Mohamed Ridouani eens op studiereis naar het Hoge Noorden te sturen. En meteen daarna misschien naar de Kalahari, de ! Kung San gaan aanvoelen in hun levenskunst, en naar vergelijkbare landschappen en naties in verre landen.

Ik ben het beu mijn stad te zien afglijden  naar een wereld gedomineerd door handel en utilitarisme.

 

Alles moet doeltreffender. Het is nu al merkbaar, niet alleen aan de langer wordende lijsten inmates in psychiatrische hulphuizen, dat het fout gaat: vele mensen kunnen niet meer gewoon in stilte samen zitten. Kunnen zich niet meer amuseren zoals onze grootouders, zonder dat het een hap geld moet kosten, een “verre verplaatsing” (wat een zelfbeeld gaat er overigens schuil achter zo een woord om een reisje aan te duiden!?) of een activiteit met grote ecologische voetafdruk, waarbij eigen geluk een stuk goed leven van toekomstige mensen en dieren en bomen kost.

Zo niet!

Stef Hublou Solfrian

Historicus, Native Leuvenaar

PS. Hoe sluw en geslepen kan je eigenlijk als verkoper van elektro en ICT-snufjes zijn, om je producten van staal en glas en elektro te slijten onder de noemer “Proeftuinen”? Van taalmisbruik gesproken. Spindoctors…