De particratie voert al enkele decennia hoog tij. Dit brengt onze democratie in gevaar. De regeringssamenstelling op het federale niveau is de speeltuin van partijvoorzitters. Ze zadelen de formateur, de latere eerste minister, op met een onmogelijk team..

De koning duidt na een grondige consultatie een formateur, al of niet voorafgegaan door een informateur, aan. Hierbij moet hij zich enkele laten leiden door het resultaat van de verkiezingen. Hij kan, gelukkig maar, hier zijn persoonlijke voorkeur niet laten gelden, de kiezer legde de kaarten.

De formateur krijgt een regeerakkoord gesmeed met daarbij het aantal ministers met hun bevoegdheden.

Vroeger consulteerde de regeringsvormer de partijen en politici met wie hij het zag zitten om samen een regeringsploeg te vormen. Hij stelde “zijn” team voor aan de koning en de beëdiging volgde.

Vandaag verloopt dat anders. Iedere partijvoorzitter weet hoeveel postjes er voor zijn partij zijn en vult deze in. De formateur is degene die op het laatste moment weet wie tot de ploeg van ministers zal behoren en trekt daarmee naar de vorst.

Daar ik van voetbal hou maak ik hier de vergelijking:

De coach van de nationale ploeg, ook een regering is een nationale ploeg, vormt naar zijn inzichten een sterk elftal en gaat hiermee aan de slag. Afhankelijk van deze coach gaan sommigen zich gepasseerd voelen en anderen beloond. De coach wil immers een ploeg die rond hem zijn visie op het veld brengt.

De coach (eerste minister) van ons nationaal team, de ministerraad, heeft minder ruimte. Hij krijgt de door partijvoorzitters ministers, teamgenoten, toegewezen ook al heeft hij daar persoonlijk problemen mee. Met dit team trekt hij naar het staatshoofd.

Hoe kan je nu samen een beleid voeren met een team dat je niet zelf kunt samenstellen. Stel dat in het voetbal elke belangrijke club enkele nationale spelers mag aanduiden, wat een miskleun zou dat zijn.

Partijvoorzitters maken precies door hun macht de cohesie die er binnen een regering moet zijn onmogelijk.

Dit is geen conservatieve drang naar vroeger was het beter , wel een pleidooi tot het annuleren van de rol van partijvoorzitters.