Hoe gaat het?

Het gaat met ons land, anno 2019, echt niet goed. Er is crisis en dit niet alleen op financieel vlak!
Er is het negatieve gezicht van de crisis: het ineenstorten van wat was. Maar mogelijks is er ook een positieve kant: het begin van iets nieuws, een verandering.

Ik maak ik mij veel en grote zorgen om wat er heden ten dage gaande is.

• In onze hoog technologische maatschappij verdwijnt het sociale aspect zienderogen.
• De politieke klasse maakt ons veelal blaasjes wijs en doet allesbehalve wat ze belooft.
• Het beleid bouwt de door de jaren moeizaam verworven sociale vangnetten voor de zwaksten in onze maatschappij met een sneltreinvaart af.

Samen met lotgenoten klaag ik al jaren het wanbeleid i.v.m. het gehandicaptenbeleid dagelijks aan. We vinden hoogstens een luisterend oor, nooit een concrete zinvolle beleidsactie op het terrein.
Een van de verwijten die beleidsmakers mij en mijn geestes- en lotgenoten aanwreef was: ”Bekijk alles eens vanuit beleidsogen en dan snapt u wel dat we onze uiterste best doen. Trouwens alles is met alles verweven.”
Ik nam deze opmerking ter harte. En inderdaad de problemen in de gehandicaptensector hebben vooral met keuzes en met heel veel centen te maken. En natuurlijk staat gehandicaptenbeleid niet los van de rest van het beleid. Daarom breidde ik mijn ‘actieveld’ uit.

En wat valt mij op?

Inclusie overal: in het onderwijs, in de gehandicaptensector en op alle plaatsen.
In theorie lijkt dat allemaal prima, maar in de praktijk gaat het goed fout in het gehandicaptenbeleid binnen de sectoren zorg en onderwijs.
in feite is het de bedoeling van de beleidsmakers dat er zo weinig mogelijk door de gemeenschap moet geïnvesteerd worden in de sociale problematieken.
Correcte politieke keuzes kunnen het tij keren, maar ook ditmaal heb ik er niet veel hoop op … Want politici komen steeds af met: “u moet begrijpen dat …” En dan weet je het wel!

Gekonkel overal: in de politiek, in het recht, bij financiën en in de economie.
Ik heb mij dus ook in die vier grote problematieken verdiept en die wat uitgespit.
In de reeks artikelen over het politiek bedrijf:

• maak ik een harde analyse van de politieke klasse. Dit zijn mijn vaststellingen.
• bied ik constructieve oplossingen aan, door anderen of mezelf bedacht. Dit zijn mijn remedies.

Bij de ‘vaststellingen’ binnen elke rubriek

• wijs ik Jan en Mieke Modaal op wat de politieke wereld bewust verzuimd om te doen;
• confronteer ik de politici met hun bewust wanbeleid en dat is heus geen fraai beeld.

Meteen is het duidelijk waar partijen voor staan en wat individuele politici waard zijn.
Bij de ‘remedies’ binnen elke rubriek:

• geef ik recepten om een sociaal-ethisch beleid te verwezenlijken;
• wil ik Jan en Mieke Modaal aansporen politici aan te porren tot zo’n sociaal-ethisch beleid. Want enkel onder zware burgerdruk zal de politieke klasse die remedies noodgedwongen aanvaarden.

En politici moeten niet afkomen met:

• de materie is veel te complex om zoiets aan Jan en Mieke Modaal over te laten;
• Jan en Mieke Modaal moeten leren denken vanuit het beleid;
• de recepten die Jan en Mieke Modaal voorstaan zijn veel te eenvoudig voor de complexiteit van de problemen.

Allemaal onzin! Politici die bovenstaande en soortgelijke uitspraken verwoorden, zijn:

• ondemocratisch;
• willen dat alles bij het oude blijft;
• zorgen ervoor dat zij en hun ‘lieve vrienden’ niets van hun onrechtmatige verkregen privileges zouden verliezen.

Voor hen zal het welzijn en het welbevinden van Jan en Mieke Modaal worst wezen.

Hoe aanpakken?

Er zijn 2 houdingen tegenover de huidige problematiek in Vlaanderen, België, Europa en de wereld:

• je kan zeggen: “Het zal mijn tijd wel duren!” En bij een ietwat gevorderde leeftijd is dat letterlijk wel zo.
• je kan ook weigeren op te geven en verraad aan de toekomst te plegen, zodat je achteraf niet moet zeggen: “Zie je nu wel, ik heb het toch voorspeld … maar er niks aan gedaan …”

Ik kies voor dit laatste.

De ‘doe-het-zelf’ en ‘doe-het-samen-met-anderen’ mentaliteit is universeel en biedt een antwoord op pessimisme en verzuring. Het betekent flexibel omgaan met moeilijke, veranderende omstandigheden en daar slim op inspelen. Engagement is immers een combinatie van vrijheid, participatie en verantwoordelijkheid.
Daarom probeer ik waar het kan, samen met medestanders, redelijkheid en verstand te laten zegevieren boven emotie en perceptie.

Wordt vervolgd in de artikelenreeks ‘politiek bedrijf’ waarin deze grote thema’s aan bod komen: kiezen, migratie, levensbeschouwing, onderwijs, dienstbaarheid.