Deze morgen zette ik mij na de aankopen van voeding een kleine kilometer verder op het terrasje van de oude bruine Leuvense kroeg De Marengo. Wegens gezondheidsredenen neem ik tegenwoordig graag een déca en ik beperk het rookgenoegen volgens het adagium, wie voldoende sensitiviteit bewaarde, heeft geen sterke impulsen nodig om te genieten.

Plots zag ik aan de overkant van de Diestsestraat een lachende vrouw de heuvel omhoog komen en de wandelstraat indraaien.

Het was een moslima met hoofddoek. In mijn ogen had de vrouw een mooie glimlach. Zo mooi was dit beeld op deze herfstmorgen, dat ik even moest stil staan bij deze ervaring. Spontaan zei ik bij mijzelf, “En dan te bedenken dat sommige landgenoten deze schoonheid waarschijnlijk nooit zullen zien of waarderen.”

Ik kan mij niet van de interpretatie ontdoen dat een deel van de racistische en eigenwijze reacties op Marokkaanse Belgen, moslima’s en hijabs (hoofddoeken) een erg gewone reden heeft wat bepaalde gewone mensen betreft. Voor wie Zichzelf ziet als niet bijzonder goed geslaagd in het leven, is een goed geklede en glimlachende moslima, die altijd een sociaal-culturele rugzak, een handicap meedraagt, waarschijnlijk een lastige spiegel: zij zendt immers de boodschap uit:

“Als ik het heb kunnen doen
om hier
gelukkig en tevreden te worden,
waarom dan u
in ‘s hemelsnaam niet?”

Persoonlijk geloof ik overigens dat een van de oorzaken van voldoening bij deze mensen schuilt in een meer toegewijd zijn aan elkaar in familieverband, aan de Familie als Waarde.

Het zou wetenschappelijk interessant zijn na te gaan hoeveel immigrantenouders in vergelijking met “stamboomblanken” de kindjes naar de crèche sturen.

De mosterd

om zeer goed te leven,

Hij is soms niet alleen

in eigen
keuken

te vinden.

Waarom wij van huis uit eerder sympathie ervaren voor vreemde mensen (als die geen kwaad in het zin hebben), ik moet er niet ver naar zoeken. Vader en moeder hadden zeer veel gereisd en ook gewerkt, geleefd in andere landen. Zij hadden daar heel wat gastvrijheid en vriendelijke bejegening mogen ervaren. Voor wie nooit (met open geest) reist, geldt waarschijnlijk sneller “Onbekend is onbemind”.

De film “Reis om de wereld in tachtig dagen” naar het boek van Jules Verne heeft wat mij betreft reeds in de kleutertijd elk racisme helpen uitbannen: de trotse Londenaar Phileas Fogg, witte man bij uitstek, blijkt in dit avonturenverhaal immers niet ongevoelig voor de charmes van de Indische prinses. Hij neemt haar zelfs als vrouw, en we mogen ervan uitgaan dat zijn leven zo van veel krampachtige trots en eenzaamheid werd bevrijd. De Blanke kan best wat meer Liefde gebruiken, moet ik als vierjarige al hebben begrepen. Nu, als zestigjarige, ben ik nog alijd die analyse toegewijd.

Ook al heb ik op genuanceerde manier ook leren zien en waarderen hoe een leven met minder warmte en liefde, met meer ongebreidelde inzet om prestige en geld te verwerven, en resultaten neer te zetten via harde arbeid, ook zo zijn voordelen meebrengt, zowel voor het individu als voor de gemeenschap.

Een voorbeeld dat voor de hand ligt dezer dagen, is de performante sector van de wetenschap, de pharmacie en de ziekenzorg. Die toelaten dat covid bij ons veel minder draconisch moet worden aangepakt dan in China, waar de inheemse vaccins tekort schieten.