Zuidelijk Afrika wordt bijzonder hard getroffen door de klimaatverandering. De regio warmt tweemaal zo snel op als het wereldwijde gemiddelde en is vooral aangewezen op de productie van kleine boeren die volstrekt afhankelijk zijn van de steeds minder onvoorspelbare neerslag. De regio kende in de voorbije vijf jaar maar één normaal oogstseizoen. 

“Deze hongercrisis voltrekt zich op een schaal die we nog niet eerder hebben gezien en alles wijst erop dat het nog erger zal worden”, zegt Lola Castro, regionaal WFP-directeur voor Zuidelijk Afrika. “Het jaarlijkse cycloonseizoen is begonnen, en we kunnen ons een herhaling van de vernielingen van vorig jaar gewoon niet veroorloven.”

Droogte en stormen

“Het meest dringend zijn de miljoenen mensen die behoefte hebben aan onmiddellijke steun, maar het is ook essentieel om de veerkracht te verhogen van nog veel meer mensen tegen droogtes en stormen die niet alleen erger maar ook frequenter worden.”

Nu het moeilijke seizoen steeds langer wordt, moet de internationale gemeenschap de noodhulp opschroeven, zegt het WFP, dat voedselhulp vrijmaakt voor 8,3 miljoen mensen in acht van de hardst getroffen landen: Zimbabwe, Zambia, Mozambique, Madagaskar, Namibië, Lesotho, Eswatini en Malawi.

Zimbabwe

Zimbabwe heeft het van al die landen het zwaarst. De helft van de bevolking van het land – 7,7 miljoen mensen – kampt met ernstige voedseltekorten. In Zambia, vroeger de graanschuur van de regio, gaat het om 20 procent van de bevolking. 

In een regio die al kampte met ondervoeding, ongelijkheid en hiv/aids vormt de toenemende honger een acuut probleem. De snel stijgende voedselprijzen, verlies van vee en toenemende werkloosheid maken de situatie erger. In de hele regio eten gezinnen minder en minder vaak, stoppen kinderen met school en worden waardevolle bezittingen verkocht of schulden aangegaan. 

Het WFP pleit voor meer middelen om de crisis aan te pakken. Momenteel beschikt het over amper 205 miljoen dollar van de 489 miljoen die nodig zijn om de 8,3 miljoen mensen van voedselhulp te voorzien. “Als we de nodige middelen niet kunnen verzamelen, zullen we verplicht zijn om minder mensen te helpen en met minder hulp”, zegt Castro. “We zullen ook de inspanningen op langere termijn niet kunnen doen die nodig zijn om de dreiging van de klimaatverandering het hoofd te bieden.”