Meteen na de dramatische aankondiging van de collectieve ontslagen bij Carrefour struikelden de politici haast over elkaar om als eerste te reageren. Zowel de eerste minister als de minister van Werk betuigden hun steun aan de werknemers en verklaarden al het mogelijke te willen doen om hen te helpen. In afwachting van de ontmoeting van deze namiddag zijn de vakorganisaties sceptisch. De regering betreurt zogezegd ten zeerste het op handen zijnde sociale bloedblad, maar heeft wel al die tijd mee het graf gegraven van (de kwaliteitsvolle tewerkstelling in) de handel … Kijk maar naar de resem maatregelen die in de handelssector werden genomen of nog op stapel staan sinds deze regering aan de macht is: uitbreiding van de flexi-jobs, versoepeling van studentenarbeid, van nachtwerk, van deeltijds werk, enz.
De vakorganisaties zijn diep verontwaardigd door de uitspraken in de media van sommige politici vanmorgen: zij spraken zich al meteen uit over mogelijke oplossingen voor de betrokken werknemers van Carrefour. Zo werd de mogelijkheid van SWT (het vroegere brugpensioen) door minister van Financiën Johan Van Overtveldt al meteen van tafel geveegd omdat dit in het geval van Carrefour “een slecht signaal” zou zijn.
Volgens hem zijn er meer dan genoeg vacatures (zogezegd 300.000 hoewel in alle cijfers die we daaromtrent al hoorden sprake is van zo’n 145.000): die kunnen gerust doorgespeeld worden naar de werknemers die bij Carrefour afgedankt worden. Die “jobs, jobs, jobs” (die blijkbaar vacant zijn en waarmee de regeringsleden maar blijven uitpakken), welke zijn dat dan? Tweederangsbanen, substatuten, met onzekere contracten en minimale arbeidsvoorwaarden …
Bovendien hebben die banen meestal niets van doen met de profielen in de grootdistributie. We moeten realistisch zijn: je maakt van een kassierster niet een-twee-drie een apothekeres. Voor die jobs zijn specifieke profielen vereist. Net nadat we de schok van die aankondiging te verwerken kregen, houden we aan deze uitlatingen een misselijk gevoel over. In onze oren klinken ze als een nieuwe, weerzinwekkende inmenging van de politiek in een proces dat nochtans uitsluitend tot het sociaal overleg behoort. De bedrijfsonderhandelingen zijn de zaak van de sociale partners.
De vakorganisaties waren vandaag 26 januari om 16.30 uur in de Lambermont op de afspraak om met een aantal leden van de regering (de ministers Peeters, De Block, Van Overtvelt en de eerste minister) te praten. Ze trokken er zonder grote overtuiging en met een duidelijke boodschap naartoe.
Elke steun aan de werknemers van Carrefour is welkom. We moeten nu de informatie- en raadplegingsfase op zijn beloop laten. De bestuurders van Carrefour moeten het strikte kader van de wet-Renault volgen nadat ze zich op de ondernemingsraad van gisteren beperkten tot een kille mededeling van zeer minieme informatie. De werknemers hebben nu recht op volledige informatie en verduidelijking. De sociale partners moeten hun werk kunnen doen. Er mag niet langer vooruitgelopen worden op eventuele oplossingen en evenmin mogen mogelijkheden al uitgesloten worden.
Gedaan met de hypocrisie en met twee tongen te spreken. Wat de regering moet doen, is gunstige voorwaarden scheppen voor jobcreatie en ophouden met de kwaliteitsvolle tewerkstelling in de handel langzaam de nek om te wringen. Dit betekent ook sancties treffen voor gewetenloze bedrijven zoals Carrefour, de cowboys van de grootdistributie die winst maken, dividenden aan de aandeelhouders blijven uitkeren, maar tegelijk de ene ontslagronde na de andere inlassen.
