Onze wereld kleurt bijlange nog niet groen genoeg. We zijn vooral met het kleur blauw bezig, het kleur van het liberale gedachtengoed en de economie. “It’s all about the economy, stupid” zei een Amerikaanse president ooit, en ik moet hem nog gelijk geven ook. De economie doet onze wereld draaien, en we zijn een klein onderdeeltje van die grote geldmachine.
Het begint al bij onze opvoeding en opleiding. Heb je je ooit afgevraagd waarom studierichtingen als dans en cultuur veel lager zijn aangeschreven dan wiskundige richtingen? Simpel, mensen die onze economie kunnen vooruit stuwen krijgen veel meer aandacht en aanzien dan mensen die daarbuiten vallen. Op TED heeft Sir Ken Robinson daar al verschillende pleidooien over gehouden.
Economie krijgt dus veel aandacht in onze maatschappij. En dat er dan een beetje meer aandacht zou gaan naar het groene gedachtengoed kan ik allleen maar toejuichen. Maar we moeten ook eerlijk zijn. De groene gedachte slaat nog niet aan en de groenen hebben een serieus probleem, en dat probleem is het groen fanatisme.
Zelf bewonder ik mensen die met hart en ziel voor hun zaak gaan, en je kunt initiatieven van heel wat mensen volgen, toch bereikt het niet het grote publiek. Wil men vanuit groene hoek meer aanhang krijgen, dan zal men een serieuze tand moeten bijsteken als het gaat over imago.
Imago bepaalt of je een doos waspoeder koopt of niet. Wast het witter? Doe ik er mijn voordeel bij? Zo denkt ook een kiezer als die in het stemhokje staat. Uiteindelijk gaat elke kiezer zijn/haar stem geven in de hoop de maatschappij veranderd te zien in eigen voordeel. Onbaatzuchtig stemmen bestaat gewoonweg niet.
Maar is het product dat de groenen ons verkopen iets waar we voordeel uit halen? Neen, voorlopig nog niet.
Wat een groene gedachte zou moeten zijn, is een wereld waarin we onze welvaart kunnen behouden, maar geleidelijk onze ecologische voetafdruk verkleinen. Weg met de kerncentrales en meer duurzame energie. Een mobiliteit waar mensen nooit lang moeten wachten op een bus en trein.
Een fiscaliteit die mensen met weinig kilometers gaat belonen. Groen denken is de bouwwetgeving aanpassen, zodat elke woning nu reeds verplicht passief is en waarbij je bij elke nieuwbouw kunt vragen dat het gros van de energie in of rond de woning zelf wordt opgewekt.
Helaas zie ik nog teveel groen als geitenwollensokken op een fiets, vegetarische sapjes, leven in de koude, zelf je eigen zeep maken, … clichés genoeg. Helaas worden de clichés ook vaak ingelost en kom ik vaak zo’n mensen tegen. Daardoor krijg je dat verhaal nooit verkocht aan het grote publiek. We moeten leren leven met een biodiversiteit aan mensen, waarbij er nu eenmaal gewoontes en gebruiken zijn, en een systeem dat veel energie vraagt.
Misschien is het zinvoller dat groene bewegingen zich engageren om druk uit te oefenen, zodat we op grote schaal duurzamer worden, zonder dat het diep in het vlees gaat snijden van de mensen. En dan pas zal er een grote aanvaarding komen van de groene gedachte. En met grote aanvaarding volgt meestal grote hefbomen die wel iets in beweging kunnen zetten. We moeten veel sneller evolueren naar een echt groene samenleving, en dan heeft het geen zin dat we zitten te rommelen in de marge.
Misschien heeft het ook meer zin om kleine wijzigingen aan te brengen die grote gevolgen hebben. Kunnen we niet bijvoorbeeld alle straatverlichting uitschakelen en met de overschot aan nachtelijke energie waterstof maken, die we vervolgens (zoals nu reeds in Duitsland gebeurt) in het aardgasnet mee injecteren? Kunnen we grote gebouwen, zoals luchthavens niet energie-efficiënter maken? Er zijn heel wat stappen die we kunnen ondernemen, dat ons comfort niet zal aantasten, maar op veel begrip kan rekenen van de mensen én een grote impact kan hebben, meer dan een paar bekeerlingen die vegetariër zijn geworden.
Kleine inspanningen zijn noodzakelijk, maar laat ons beginnen met het overtollige vet eerst weg te snijden, vooraleer we over de details beginnen. En geloof me, er zijn nog heel veel plekken waar er overtollig vet hangt.
