De tweede performance van Luanda Casella in de driedelige ‘Spoken Thing’-reeks die ze voor Kunstencentrum De Werf in Brugge maakte, was al een stuk genietbaarder dan de eerste, toen ze met pianist Christian Mendozza en een tekst van Fernando Pessoa aan de slag ging. Deze keer werd ze begeleid door DJ Grazzhoppa, de Brugse turntablist met wie ze ook deel uitmaakt van de jazzgroep Electric Barbarian, en cellist Lode Vercampt, die vorig weekend op Brugges Festival te zien was in Wouter Vandenabeeles ‘Chanson pour la fin d’un jour’.
Waar ze de mosterd voor haar tekst gisteren vandaan haalde, weten we niet. Net als de vorige keer bleef De Werf heel karig met informatie, althans met informatie die ter zake deed. Ze vertelde een mysterieus verhaal over een soort archivaris van het onzichtbare die in een grote kamer 36 mensen met vreemde namen maar zonder identiteit ontmoet en daar ook commentaar bij levert. Arthur Bispo de Rosário werd erbij gesleurd, Gertrude Stein, Edgar Allen Poe en Bobby Brown, maar wát ze ons duidelijk wilde maken, ontging me.
Haar tekst, en vooral haar declamatie ervan, was eigenlijk muziek op zich. Casella heeft een mooie stem en haar perfecte dictie paste wonderwel bij de soundtrack die Grazzhoppa en Vercampt bij het gesprokene leverden. Deze laatste streek soms melancholisch, soms agressief over de snaren van zijn cello, terwijl de deejay met allerlei samples een gothic sfeertje wist te scheppen, ja toen er een hond aan te pas kwam, hoorde je ook een hond blaffen.
Grazzhoppa, met dat aan zijn hoofd vastgegroeide petje van hem dat op zijn dertigste nog wat coolness uit de tienerjaren moet suggereren, sleurt ondertussen geen platen meer met zich mee, maar heeft alles op een Apple staan, terwijl hij de draaitafels gebruikt om het doorgestuurde materiaal te bewerken en te scratchen, wat hij ook af en toe deed met de stem van Luanda Casella.
Het bleef niet bij spoken word wat ze deed. Af en toe zong ze ook wat of haalde acrobatieën uit met haar stem, zoals bij haar uitleg over ‘dead air’, een radioterm waarmee een onvoorziene onderbreking van de uitzending aangeduid wordt. Zo werden we gaandeweg meegesleurd in een muzikaal spektakel waarbij de tekst louter nog als klank dienst deed. En terwijl we zaten te kijken en te luisteren, konden we maar één iets concluderen: wat dit trio doet, is groot, groter, grootst. We kijken alvast uit naar de derde ‘Spoken Thing’ op 6 december in De Werf, waar ze met Fulco Ottervanger en Simon Segers ‘First is the Worst’ zal brengen.
Misselyk
