Het sociaal klimaat in Europa wordt steeds drukkender, naarmate de crisis uitzichtlozer wordt en de onzekerheid groter. In veel lidstaten is één jongere op twee werkloos. 115 miljoen Europeanen, dat is 23,5 % van de bevolking, dreigt slachtoffer te worden van armoede of sociale uitsluiting.

De ongebreidelde bezuinigingsdrift van Europa om de lidstaten aan te sporen steeds meer te besparen, steeds meer sociale verworvenheden op de helling te zetten en strenge loonmatiging te eisen, maakt sommige werkgevers blijkbaar dol. Zeker als in die aanvallen op de sociale verworvenheden, Europese bureaucraten, zonder democratische controle hun gang kunnen gaan, bij het catalogeren in goed en slecht presterende lidstaten.

In eigen land wordt de druk van dit conservatief Europa misbruikt door werkgevers om dogmatische aanvallen op de index te organiseren, door besparingen in de sociale zekerheid en in de overheidsdiensten te eisen, maar ook door meer en meer de vakbonden en de syndicale werking aan te vallen.

Het economisch debat stelt steeds meer twee stromingen scherp. Enerzijds diegenen die de lessen van Keynes niet vergeten zijn en waarschuwen dat een doorgedreven bezuinigingsbeleid, in tijden van recessie, tot een uitzichtloze crisis zal leiden. Anderzijds de neoliberalen die, ondanks de lessen uit het verleden, beweren dat meer bezuinigingen ons uit de crisis zullen helpen. Dit is precies het debat dat in de jaren dertig gevoerd werd.

Helaas doet ook de sociale realiteit op het terrein in een aantal gevallen aan de sfeer van deze donkere tijd denken. Als vakbonden naar het stakingswapen grijpen om zich te verzetten tegen onrechtvaardige beslissingen, wordt er een heuse antivakbondscampagne georganiseerd via de media. Vakbondsafgevaardigden worden  geconfronteerd met een agressief patronaat dat er niet voor terugschrikt om delegees te ontslaan, waarbij misbruik gemaakt wordt van het beëindigen van het mandaat van de vorige sociale verkiezingen. Anderen doen een beroep op dwangsommen om sociale conflicten te beslechten.

Vorig weekend beleefden we een hoogtepunt in het patronaal geweld toen de directie van de Duitse auto-onderdelenfabrikant Meister een knokploeg inzette tegen werknemers die zich verzetten tegen een mogelijke delokalisatie naar het buitenland. In plaats van de sociale dialoog aan te gaan, stuurde de directie een gewapende knokploeg om arbeiders die hun werk verdedigen uit de fabriek te ranselen. Men hoeft geen doemdenker te zijn om de link met taferelen uit het prefascistische Duitsland van de jaren dertig te leggen.

Dergelijk primair antisyndicalisme is een flagrante schending van de rechtsstaat en  van ons sociaal model. We wachten op een duidelijke afkeuring van dit wangedrag door de werkgeversorganisaties. Het is ongehoord dat sommigen proberen om dit geweld goed te praten door de actie van een fascistoïde knokploeg en de kortstondige opsluiting van de lokale directie door de werknemers op gelijke voet te plaatsen. Opsluiting die het gevolg was van pure frustratie omdat de directie bleef weigeren overleg te plegen.

Terwijl de werknemers probeerden om een sociale dialoog af te dwingen, wou de gewapende militie de werknemers voor voldongen feiten plaatsen en elke dialoog onmogelijk maken.

Het ABVV wil maatregelen om dergelijke praktijken onmogelijk te maken en eist van de regering dat alle mogelijke juridische stappen gezet worden om de daders en de organisatoren van dit geweld te veroordelen.

Rudy De Leeuw is voorzitter van het ABVV