In zijn persconferentie schuwde Elio Di Rupo de grote woorden niet. De nota-De Wever ontkent de Walen en Brusselaars, klonk het. Di Rupo gaf ook enkele concrete cijfers. Zo zouden Brusselse en Waalse gezinnen zwaar verliezen aan de splitsing van de kinderbijslag. De Wever stelt voor om een forfaitair bedrag per kind te berekenen, ongeacht leeftijd en categorie. De kinderbijslag is niet voor elk kind gelijk en hangt ondermeer af van de gezinsgrootte en de samenstelling van het gezin.

Volgens Di Rupo zouden Waalse gezinnen voortaan gemiddeld 70 euro per jaar minder krijgen, Brusselse gezinnen zelfs 150 euro.

De nieuwe financieringswet die De Wever voorstelt, zou dan weer de toekomst van de federale sociale zekerheid in gevaar brengen. De federale overheid zou na de gedeeltelijke regionalisering van de personenbelasting nog 30 procent van haar fiscale capaciteit in de personenbelasting overhouden.

Het is nochtans de federale overheid die zal moeten instaan voor het gros van de kosten van de vergrijzing.

Ook in het antwoord dat SP.A naar De Wever stuurde, staan wat cijfers. Wat het arbeidsmarktbeleid betreft, wil Bart De Wever evolueren naar een verdeling volgens financiële capaciteit en niet volgens behoefte. “Bij gelijkblijvende enveloppe betekent een verdeling naar financiële capaciteit een verschuiving van ongeveer 360 miljoen euro van het Waals en Brussels Hoofdstedelijk Gewest naar het Vlaams Gewest”, schrijft SP.A. De nieuwe financieringswet zou Wallonië nog eens een nadeel van 498 miljoen euro opleveren.

Het antwoord van SP.A bevat nog één merkwaardige bedenking over de overheveling van alle vormen van vrijstellingen en aftrekken in de vennootschapsbelasting. “De vraag is of het voorstel van de Koninklijk Verduidelijker niet zo ruim is dat ze bijvoorbeeld een regionaal
stelsel van notionele investeringsaftrek mogelijk maakt?” Ondanks die bedenkingen zei senator Frank Vandenbroucke: “We kunnen ons in bijna alle uitgangspunten herkennen.”