OFWGKTA (Odd Future Wolf Gang Kill Them All) is qua muziekstijl mijlenver verwijderd van WU LYF (voluit ‘World Unite! Lucifer Youth Foundation’), net zoals Manchester en Los Angeles twee compleet verschillende werelden zijn. Toch is er een duidelijk raakvlak: de waarde van het product dat deze collectieven voortbrengen wordt op hoogst vakkundige wijze opgebouwd en in stand gehouden door de artiesten zelf. Hoe jong ze ook zijn, hun doel is duidelijk: differentiatie en onafhankelijkheid

Of we hier te maken hebben met een nieuwe muzikale orde is lang nog niet duidelijk, maar WU LYF kent in ieder geval z’n klassiekers. Hun debuutalbum, Go Tell Fire to the Mountain, komt vandaag uit in eigen beheer. Interviews? Vergeet het maar. Uitgebreide promotournee? Ze speelden vaker over de plas dan in de UK zélf.

Enkel één buitenstaander collaboreert met het project, en dat is niet toevallig een vroegere medewerker van Tony Wilson. Jawel, de geest van Madchester en Factory Records heeft nog steeds erfgenamen. Veel tromgeroffel en dus hooggespannen verwachtingen. Terecht?

Het zou 2011 niet zijn, mocht het antwoord op deze vraag niet ambigu zijn. Geheel volgens de huidige Zeitgeist is er op het debuut van WU LYF veel sprake van wilskracht, idealen, goede bedoelingen en spirit. Maar we hebben hier niet met een debuut in de rangorde van Funeral (Arcade Fire) of De-loused in the Comatorium (The Mars Volta) te maken. Wegblazen zal Go Tell Fire to the Mountain dus niet doen. De reden hierom is simpel: WU LYF klinkt iets te braaf. Ondanks hun poging anders te zijn dan de anderen is WU LYF een ‘normale’ band.

Braafheid terzijde heeft WU LYF zeker en vast een album voor de eindejaarslijstjes gemaakt. Epische tracks als opener ‘L Y F’ en afsluiter ‘Heavy Pop’ lieten op WU LYF’s prachtige website al het allerbeste vermoeden. De rest van het album is eveneens van hoog niveau, ondanks de meer voorspelbare drumpatronen en herkenbare Afropop gitaren op ‘Cave Song’, of de dreiging van aandachtsverlies bij songs als ‘Summas Bliss’ en ’14 Crowns for me and your Friends’. Neen, we verwijzen naar ‘Such a Sad Puppy Dog’, ‘Concrete Gold’ en ‘We Bros’ als hoogtepunten die we nog niet eerder kenden. ‘Dirt’ vormt dan weer een mooi verlengstuk van het al eerder bekende en briljante ‘Spitting Blood’.

Postrock, psychedelica en vroege garagerock zijn nooit ver weg. Het zorgt voor een weinig origineel, maar toch vernieuwend geluid, dat bij wijlen doet denken aan een verbeterde versie van Akron/Family. Dit komt doordat WU LYF old school is qua instrumenten en uitvoering, terwijl het op vlak van songpatronen, teksten en klankkleur volledig in de indieklank van deze eeuw mag staan. Daarnaast moet dit de minst Brits klinkende Britse band in jaren zijn.

Wel zorgt de geslaagde Tom Waits-imitatie van zanger Ellery Roberts voor een vocale prestatie met weinig bereik en dus een zekere ééntonigheid. Zijn arrangementen op orgel en piano zijn dan weer feilloos, en de productie van de plaat is verrassend gepolijst. Getuige daarvan vlaggenschip ‘Heavy Pop’. De band kondigde zich nochtans meer overstuurd, agressiever en ontoegankelijker aan. 

Go Tell Fire to the Mountain verdient voor alle duidelijkheid weinig kritiek. WU LYF’s debuut is één brok rauwe energie, creatieve onafhankelijkheid en minimale voorspelbaarheid. Wie dit weekend naar Pinkpop keek op Nederland 3, weet vast dat zoiets toch al wat betekent dezer dagen.

WU LYF staat op het (uitverkochte) Pukkelpop op 19 augustus. Go Tell Fire to the Mountain komt vandaag in eigen beheer uit en kan besteld worden via hun officiële website (zie link hieronder).