En stilletjes ging hij voorbij. Als een dief in de nacht, niemand die hem zag. Een moment dat vele levens zou veranderen bleek uiteindelijk niet meer dan een gigantische bubbel te zijn, die voortijdig werd doorgeprikt..
En waar heb ik het toch over? Het feit dat men deze vraag nu, in de zesde zin, nog stelt is allesomvattend voor het falen van de gebeurtenis. Ik heb het over de nacht van 20 april op 21 april, de duisternis die de dagen geluidloos in elkaar over laat gaan.
Op deze avond zou men Kony beroemd gaan maken! Weet u nog? Kony? De rebellenleider die zoveel mensen heeft laten vermoorden/verkrachten/verminken? Hij die van zoveel jongens kindsoldaten maakte? Een lulhannes pur sang, die gestopt moet worden.
Inmiddels is de film over Kony, gemaakt door Jason Rusell, al zo’n honderd miljoen keer bekeken. Zeker de eerste dagen na 5 maart, toen de viral werd geplaatst, vond het werk zijn weg op het wereldwijde web. Via de social networksites als Facebook, Twitter en verschillende blogs hadden al snel zo’n 70 miljoen mensen de film bekeken.
Mocht je dit zelf nog niet gedaan hebben, dan raad ik het je ten zeerste aan. Het speelt ontzettend in op de menselijke emoties. je bent bereid eigenhandig die Kony zijn nek om te draaien. Maar bovenal had het als doel om Kony bekend te maken, zodat hij kon worden gearresteerd. Helaas zitten ze in Den Haag nog steeds te wachten op de persoon die Kony het International Crime Court (ICC) binnen brengt. Dat is geen verrassing, want men is al 25 jaar op zoek naar hem. Maar dit filmpje zou daar verandering in brengen, zo was althans het idee.
En 20 april was het dan zover. Over de gehele wereld zou men Kony in het straatbeeld een gezicht gaan geven. Posters ophangen, stickers plakken, gaan met die banaan.
Maar de nacht van 20 april ging geruisloos over op de vroege morgen van 21 april. En waar de film suggereert dat de hele wereld op 21-04 behangen zou zijn met Kony’s bolleke, bleek dat niet het geval te zijn. Het enige wat ik zag op zaterdagmorgen waren de smerige pisvlekken van dronken nachtbrakers en posters voor hardstylefeesten (voor mij staan die twee dingen tevens gelijk aan elkaar, maar dat is iets puur subjectiefs). Het barbaarse hoofd van Kony was nergens te bekennen.
Hoewel de sociale media ons toch voldoende hebben geprobeerd aan te zetten tot actie. Facebookpagina’s, twitteraccounts, mailinglijsten etc.. En hiermee is het bepalende beestje bij zijn naam genoemd: social media. Facebook bepaalt meer en meer onze identiteit, iedereen die iets te melden heeft beschikt over een Twitter account en mensen die graag schrijven doen dit op hun eigen blog(s). Niks mis mee hoor, want anders zou ik mezelf een gigantisch minderwaardigheidscomplex aanpraten, als een fervent gebruiker van deze mediavormen.
Maar laten we social media alstublieft niet te groot maken. Cases als deze maken dat alleen maar duidelijk. Er is geen selectieproces binnen social media. WIJ (lees: leken) bepalen de inhoud, er is geen redactie die alles screent alvorens het online te plaatsen. De klassieke media besteedden weinig aandacht aan Kony 2012. Er stonden wel wat artikels in de kranten (on/offline) maar echte doorgang vond het niet in de mediawereld die wél als gatekeeper fungeert voor de buitenwereld. En daar heeft Rusell de boot gemist denk ik. Hij gokte erop dat de sociale media mensen aanzetten tot actie. Maar andermaal is gebleken dat de social media leuk en handig zijn, maar niet zonder de klassieke media kunnen om ook daadwerkelijk een rol van betekenis te spelen. Had het daadwerkelijk een grootse, wereldwijde implicatie moeten hebben, dan hadden de kranten en televisiestations dit over moeten nemen. Dat is uitgebleven, op enkele gevallen vlak na de lancering daargelaten.
Dit is niet een volledige verklaring voor het barsten (of: zorgvuldig leeglopen) van de Kony-bubbel, maar het is wel tekenend voor de situatie waarin we nu zitten. Social media nemen steeds meer de wereld over, maar zijn nog lang niet volwassen genoeg om voor vol te worden aangezien.
