Er werden de voorbije jaren al heel wat morele bakens verlegd, en niet in de goede richting. Vlaams minister van Wonen Matthias Diependaele is fier zijn reeds zwaar leegbespaarde budget voor het sociaal woningbeleid niet eens op te krijgen.

Hij zoekt ijverig met een haarfijne luizenkam naar die enkele zeldzame profiteurs, terwijl duizenden anderen niet eens hun rechten krijgen, waaronder veel gezinnen die door precaire huisvesting gedragsproblemen hebben met hun kinderen (zie Proefballon minister Diependaele (N-VA) voor privatisering sociaal woonbeleid is laf en vals).

Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) nam een departement over dat er al niet goed bijliep. Hij slaagde er na vier jaar in het nog erger te maken – door onder andere zwaar in te leveren op middelen en mensen die kinderen met gedragsproblemen op school kunnen opvangen. De leegloop en het tekort aan leerkrachten, de achteruitgang van de taalvaardigheid …

Begin dit jaar lanceerde hij zelfs het idee om ouders van kinderen met taalachterstand te bestraffen. (Zie Weyts probeert zijn vel te redden door uit te halen naar anderstalige ouders). En Vooruit-voorzitter Conner Rousseau voegde hier vanuit de Vlaamse oppositiebanken het idee aan toe om ouders die het niet goed doen met hun kinderen hun kindergeld af te nemen.

Wie deze ministers en hun partij van incompetentie en/of domheid verdenkt, vergist zich. Dit past in de ideologie van de N-VA: de overheid hoort geen sociale taken te hebben, laat staan verplichtingen; rechten behoren alleen hen toe die er het geld voor hebben, kortom neoliberalisme van het hardste soort.

Concreet betekent dat privatisering van het onderwijs en volledige overdracht van elke vorm van woningbouw aan de privé-sector (waar dan wél gulle overheidssubsidies wachten).

Hun partijcollega Zuhal Demir is Vlaams minister van Omgeving, Justitie en Handhaving, Toerisme en Energie (dit is wel degelijk haar echte titel, geen pythoneske ironie). Zij vult haar beleidsdomeinen in met dezelfde ideologische filters. Daarnaast is ze heel actief in het voeren van oppositie tegen de federale regering, een wel zeer specifieke invulling van het federalisme.

Tu quoque, CD&V?

Kortom, het idee om ouders gerechtelijk te bestraffen voor misdrijven die hun minderjarige kinderen plegen hoeft voor een N-VA-minister niet te verrassen. Anders ligt dat voor haar collega Hilde Crevits (CD&V), Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, een titel die al heel wat coherenter klinkt dan die van haar collega, waarmee zij nu samen dit idee lanceert.

De CD&V heeft als Vlaams regeringspartner reeds ingestemd met de beleidsbeslissingen van haar N-VA-collega’s hierboven, én daarnaast met die van haar Open-VLD-collega’s, zoals Vlaams minister van Mobiliteit en Openbare Werken.

Die laatste is voor het ogenblik de openbare vervoersmaatschappij De Lijn aan het kapot onderfinancieren, een openbare dienst die armere gezinnen met kinderen net zo broodnodig hebben.

Van een partij als Open Vld, die net als de N-VA meent dat de overheid geen sociale verantwoordelijkheid heeft en dus in feite geen openbare diensten moet organiseren, is dat eveneens een vrij logische keuze. Ik vergeet hier even het debacle van onze woonzorgcentra waar minister Crevits zelf verantwoordelijk voor is.

De CD&V heeft met andere woorden al heel wat morele bakens verlegd door aan deze Vlaamse meerderheidscoalitie mee te werken. Met het voorstel om ouders te bestraffen voor hun ‘criminele kinderen’ – zakken Hilde Crevits en haar partij echter door een bodem die zelfs in deze tijden ongezien is.

Er valt tegen het idee om ouders te bestraffen zoveel te zeggen. Ik ga niet trachten hier samen te vatten wat experten in talloze rapporten reeds veel beter hebben uitgelegd. Als ouder en grootouder kan ik alleen maar mijn diepe walging uitdrukken.

De overheid heeft reeds heel wat instrumenten om jeugddelinquentie aan te pakken. Het gerecht heeft zelfs de middelen om, als dat echt noodzakelijk is, ouders hun ouderschapsrechten te ontzeggen, een zeer belangrijk prerogatief dat een van de meest essentiële mensenrechten – het recht op eigen kinderen – kan uitschakelen. Misbruik van eigen kinderen, fysiek of psychisch, wordt nu reeds bestraft (tenminste, als de diensten hun werk goed doen en niet worden kapot bespaard).

De onuitgesproken premisse van dit nieuwe voorstel wordt oorverdovend stil gehouden. Dit idee is gericht tegen de armere onderlaag van de bevolking en daarbinnen specifiek tegen de niet-wit gekleurde armere bevolking.

Dit is met andere woorden een idee dat de ‘goede verstaander’ wel begrijpt. ‘Uiteraard is dit alles – knipoog – niet voor u bedoeld, beste middenklasser (en iedereen daarboven)’.

Voor een partij die het gezin als centrale basiswaarde en essentiële bouwsteen van ons maatschappelijk bestel beschouwt (of dat toch beweert), voor een minister die letterlijk ‘Gezin’ in haar bevoegdheidspakket heeft, is dit de schaamte voorbij. U lanceert dit idee bovendien net nu, terwijl de maatschappij nog natrilt van verontwaardiging over het Sanda Dia verdict.

Zelfs als dit maar een ‘proefballonetje’ of een ‘werkidee’ blijkt te zijn dat binnen enkele dagen wordt afgevoerd ‘na ernstig beraad’, dan nog blijft het feit dat u, mevrouw de minister, dit idee mee heeft gelanceerd een moreel dieptepunt.

Is dit electorale paniek nu uw partij, die nog tot 1999 incontournable was in elke regering en ooit nog de helft van alle Vlaamse kiezers vertegenwoordigde, flirt met de psychologische ondergrens van een percentage met één cijfer (onder de 10 procent)?

Ik hoop dat het dat is. Niet dat ik het daarom begrijpelijk zou vinden. Ik vrees echter dat u en uw partij wel degelijk denken dat een dergelijk idee het overwegen waard is.

Tu quoque, CD&V?