De Israëlische overheid definieert ons inmiddels als ‘hooligans’, ‘relschoppers’ en ‘vrienden van terroristen’. Dat is op zich niets nieuws, maar ik moet onwillekeurig denken aan het 12-jarige meisjes dat gisteren op de persconferentie was en de 72-jarige man die ook meegaat. De kwalificaties die Israël communiceert zijn op geen enkele manier op de groep van toepassing.
Sommige deelnemers willen Palestina bezoeken omdat ze door het vele nieuws met eigen ogen willen zien hoe ze leven. Dat is ook het uiteindelijke doel van de hele missie: samen met Palestijnen leven, eten, winkelen, naar school of een ziekenhuis en zien hoe dat gaat. Verder staan er veel culturele activiteiten op de agenda (oh gruwel, zelfs volksdans) en natuurlijk zijn er ook acties. Maar niemand van ons haalt het in zijn hoofd om af te reizen om ginder rel te schoppen en we houden allemaal teveel van het leven om ons hals over kop in een gewelddadige confrontatie met het IDF te laten meesleuren. We weten maar al te goed hoe weinig een mensenleven daar waard is.
De eerste moeilijke stappen worden de controles op de luchthavens van Zaventem en Frankfurt (waar we overstappen). De Israëlische regering heeft zowel de overheid van België als de diverse luchtvaartmaatschappijen voorzien van lijsten met activisten. Hoe ze daar aan geraakt zijn, is voorlopig een raadsel. Net zoals het ons een raadsel is wat de Belgische overheid of een luchtvaartmaatschappij met die informatie zou kunnen doen. We zijn niet van plan om op de luchthavens zelf actie te voeren, we willen al helemaal geen problemen in het vliegtuig en bij voorkeur zelfs niet in Tel Aviv. Maar het mag even duidelijk zijn dat we ons niet willoos zullen laten terugsturen of weigeren. Niet in Zaventem, niet in Frankfurt en al helemaal niet in Tel Aviv.
