Vrienden,

Het was verbijsterend. Afgelopen maandag [nvdr: 15 maart] ging elk artikel op de voorpagina van The New York Times over het Tijdperk der Hebzucht, waarin een stelsel dat kapitalisme heet ons langzaam maar zeker verstikt:

Over de hebzucht van verzekeringsmaatschappijen: “Miljoenen naar beïnvloeding Democraten inzake gezondheidszorg”.

Over oorlogswoekeraars: “Privébedrijven ingezet bij pogingen om militanten op te sporen en te doden”.

Onze infrastructuur herstellen is niet lucratief: “Herstelkosten gebroken waterleidingen ontmoedigend hoog”.

Over de Chinese bank: “China zet regels van wereldhandel naar zijn hand”.

Of hoe het leven in Mexico er niet beter op geworden is sinds de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst: “Amerikaans consulaat in shock na twee drugsmoorden”.

Over wat ervan komt wanneer voedingsgiganten winst maken op de nek van onze kinderen: “Gedaan met lanterfanten tijdens de speeltijd”.

Tegenwoordig krijg je elke dag dergelijke nieuwsberichten over je heen – nu ja, wat heet ‘nieuws’, het zijn eerder de persafdelingen van grote ondernemingen die je met je neus onzacht op de onplezierige feiten drukken.

Je kent de lamentabele toestand van de scholen wel, en je weet dat Halliburton (nvdr: Een omstreden Amerikaans energie- en engineeringbedrijf dat tijdens en na de tweede Golfoorlog in Irak lucratieve contracten afsloot met de Amerikaanse overheid – http://www.halliburton.com/) voordeel haalt uit de oorlog en jijzelf nadeel. Je hebt geen krant nodig om te zien dat de wegen en de elektriciteitsleidingen en de lokale rioolwaterzuiveringsinstallatie er ellendig aan toe zijn.

En je hebt intussen wel al door dat je eigenlijk helemaal niets in de melk te brokkelen hebt, dat wat we het ‘democratische proces’ noemen een schertsvertoning is, mooie woorden die steeds weer herkauwd worden in de hoop dat we ze als zoete koek blijven slikken.

Maar we happen niet meer toe. Kom, zeg: de kiescampagnes van ‘onze’ Congresleden worden tot de laatste cent gefinancierd door Wall Street. Je wilt inspraak? Kom nou, je naam staat niet eens op de Forbes 400-lijst (http://www.forbes.com/fdc/welcome_mjx.shtml), kop dicht dus, en breng me nog een fles champagne.

Over enkele dagen stemt het Huis van Afgevaardigden over de hervormingswet voor de gezondheidszorg, die eerder al door de Senaat werd goedgekeurd. Het wetsvoorstel is een lachertje.

In plaats van de gezondheidszorg te hervormen, helpt het de gezondheidsindustrie haar zakken te vullen. Elke Amerikaan die niet oud of arm is, zal wettelijk verplicht worden om een ziekteverzekering af te sluiten als hij er geen krijgt van zijn baas.

Welk bedrijf zou niet jubelen als de regering de bevolking dwingt om zijn producten te kopen! Stel je voor dat er een wetsvoorstel komt dat iedereen verplicht om voor elk elektrisch toestel een verlengde garantieverzekering af te sluiten. Of een wet die het niet bezitten van een iPhone strafbaar maakt. Of wat zou je ervan zeggen als ik een wet laat goedkeuren die elke Amerikaan verplicht om mijn volgende film te gaan bekijken? Jiehaa! Wie zou niet tekenen voor zo ‘n mooi gearrangeerde buitenkans?

Welnu, moet je horen: de verzekeringsindustrie is niet te vinden voor het wetsvoorstel van de Democraten! Alleen al daarom zou je het moeten goedkeuren.

Je zou verwachten dat die dieven het wetsvoorstel zouden toejuichen, maar integendeel, ze verzetten zich ertegen. Waarom? Omdat het hen niet honderd procent geeft wat ze willen. Het geeft hen maar negentig procent! Pure hebzucht gaat nu eenmaal voor alles of niets.

De verzekeringsmaatschappijen verwerpen het voorstel omdat het hen een aantal beperkingen oplegt. Zes maanden na de goedkeuring van de wet zullen ze kinderen geen dekking meer kunnen weigeren wegens een bestaande aandoening. Oh, horror! Staatsinmenging! SOCIALISME!

Maar goed, tot 2014 zullen ze nog altijd de ouders van die kinderen kunnen weigeren! Dus, als een ouder ziek wordt en sterft tijdens de komende vier jaar, zal er wel iemand bereid worden gevonden om die reeds verzekerde wezen groot te brengen.

En hoe hoog zullen de boetes zijn als verzekeringsmaatschappijen een bestaande aandoening toch als reden inroepen om de kosten van een klant niet te dekken? Val niet achterover: honderd dollar per dag! Meer niet!

Dus als jij de verzekeringsmaatschappij bent, en Judy is een klant van je, en Judy moet een operatie ondergaan die honderdduizend dollar kost, wat doe je dan? Je betaalt de boete! Stel dat Judy nog een jaar leeft nadat jij haar ter dood hebt veroordeeld. Dan kost je boete van honderd dollar per dag je al bij al maar 36.500 dollar! Dat is een besparing van 63.500 dollar! En geloof me vrij, beste vrienden, dat is PRECIES wat er zal gebeuren.

Het wetsvoorstel bevat een aantal goede elementen. Kinderen zullen tot hun zesentwintigste op de polis van hun ouders ingeschreven mogen blijven. Een paar dingen van die aard. Keur die wet dus maar goed.

Maar beledig mij en nog 300 miljoen andere Amerikanen niet door dit een ‘hervorming van de gezondheidszorg’ te noemen. Al goed dat jullie het niet meer over ‘universele gezondheidszorg’ hebben. Die komt er in de verste verte niet.

Ik zou willen dat de president en de Democratische regering er gewoon voor uitkomen: “Het spijt ons, Amerika. We hebben datgene waarvoor jullie ons gekozen hebben, niet kunnen waarmaken. We zijn zwak en bang en we slagen er niet in de simpelste boodschap te communiceren naar de Amerikaanse bevolking.

Daarom zullen twaalf miljoen mensen onder jullie dankzij ons wetsvoorstel nog altijd GEEN ziekteverzekering hebben. En dat komt omdat we besloten hebben om ons systeem in handen te laten van de hebzuchtige private verzekeringsindustrie. Vergeef ons dit, en vergeef ons dat we blijven toestaan dat winstbejag bepaalt of je als patiënt al dan niet geholpen wordt.”

Komaan, Democraten, voor de dag ermee, en keur dan dat flauwe afgietsel van een wetsvoorstel goed. Keur het goed, want als president Obama hierover struikelt, weet ik niet of hij nog overeind zal kunnen krabbelen. En in dat geval zal er helemaal NIETS veranderen. Dat mag niet gebeuren. En dank je wel, Dennis Kucinich, om voet bij stuk te houden en als enige van de 435 parlementsleden de vreselijke waarheid te durven zeggen (nvdr: Hoewel Kucinich in november 2009 nog tegen het wetsvoorstel stemde omdat het volgens hem niet ver genoeg ging, heeft Obama op 17 maart uiteindelijk toch nog zijn steun kunnen verwerven – http://kucinich.house.gov/News/DocumentSingle.aspx?DocumentID=176730).

Gisteren was de voorpagina van The New York Times helaas nog maar eens gedagtekend met ‘Flint, Michigan’. Het ging erover dat dokters patiënten beginnen te weigeren die afhangen van Medicaid, de openbare ziekteverzekering voor minderbedeelden (nvdr: http://www.cms.hhs.gov/home/medicaid.asp).

Dat betekent dat tienduizenden armen niet meer naar de dokter kunnen gaan. Vorig jaar verbood de staat Michigan dokters al Medicaid-patiënten met aandoeningen aan het gezicht, gehoor, de voeten of de tanden te aanvaarden. In een zestien county’s tellend gebied ten noordwesten van Flint zul je binnenkort in geen enkel ziekenhuis meer terecht kunnen om te bevallen als je Medicaid geniet. Officieel zijn er 27 procent werklozen in Flint (officieus veeleer 40 procent).

Dit is een Amerikaanse tragedie. En – ik waarschuw jullie er al jaren voor – deze tsunami komt jullie kant uit, als ze al niet toegeslagen heeft.

Ik heb zopas mijn nieuwe iPhone aangezet. Het toestel raadt me enkele ‘applicaties’ aan. Een ervan heet ‘Scanner’. Daarmee zal ik over heel het land politiescanners kunnen afluisteren. Ik koop de applicatie. Ik ontdek dat de politiescanner van Flint er ook tussen zit. Ik stem er op af uit nieuwsgierigheid.

En dit is wat ik hoor, om één uur ‘s nachts: een vrouw wordt afgeranseld door haar echtgenoot … Iemand is een woning aan het binnendringen (“zestienjarige zwarte man, met een witte muts”) … Een kind is vermist sinds deze middag … Nog een vrouw die door haar vriend wordt afgeranseld … Een zwaarlijvige diabeticus heeft ademhalingsmoeilijkheden en moet in allerijl naar het ziekenhuis overgebracht worden (in de komende uren zullen nog drie zwaarlijvige diabetici de revue passeren; de hele stad is ziek) … Weer een andere vrouw die belt en om hulp schreeuwt, “agenten aangemaand tot voorzichtigheid …”

… Enzovoort, enzoverder. Daar heb ik naar geluisterd voor het slapengaan. Ik voel me wanhopig en hulpeloos als ik mijn voormalige buren (nvdr: Moore is geboren en getogen in Flint, Michigan) zo om hulp hoor roepen. Ik haat het. Ik moet het uitzetten. Ik begin te huilen. Dank je, iPhone. Dank je, Democraten. Ik zal beter slapen nu ik weet dat jullie over ons waken.

Klootzakken.

Michael Moore
 
De rest van de dag zal ik ronddolen in de zalen van het Capitool, gewapend met knuppel en behangen met klavertjes, in een poging om er in de geest van Saint Patrick de slangen te verjagen. Duim voor me, wil je…

(Vertaling uit het Engels: Annelies De Hertogh)