Voor de tweede keer in enkele maanden tijd kwamen mensen in Vlaanderen met velen op straat om actie te voeren tegen deze maatregel. Donderdag lieten actievoerders op het Martelarenplein in Leuven ballonnen op: daaraan was een niet mis te verstane boodschap gehecht, gericht tot Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet.
In de Centra voor Basiseducatie en in de Centra voor Volwassenenonderwijs (CVO) zorgt de maatregel van Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet voor heel wat beroering.
“Zowel de lesgevers als het administratief personeel worden door minister Smet in een rol van vreemdelingenpolitie gedwongen. Van onderwijzend personeel verwachten dat zij voortaan verblijfsdocumenten gaan controleren en mensen-zonder-papieren uit de lessen zouden verwijderen, is meer dan een brug te ver. De vertrouwensrelatie die we met onze cursisten opbouwen om kwaliteitsvol onderwijs te bieden, komt hiermee zwaar onder druk te staan.”
Te stom voor woorden
“Ik luister naar de radio. Ik hoor de minister spreken. Ik verneem dat er twee soorten mensen zijn, mensen met papieren en mensen-zonder-papieren.
Ikzelf ben een mens met papieren. Ik heb daarom recht op vanzelfsprekendheid. Vanzelfsprekendheid wil zeggen: ik kijk in de ogen van mijn medemensen en ik besta, ik spreek, ik word aangesproken.
Ik ga naar school, ik kom in de gang Gurung tegen. Gurung leert Nederlands in de onthaalklas voor anderstaligen. Ik zeg voor de eerste keer in 8 maanden ‘hallo’ tegen Gurung en kijk hem vriendelijk aan. ‘Dag mijnheer’, zegt Gurung en wordt, door het kleine mirakel van drie woorden, op slag vanzelfsprekend.
Gurungs vader is een mens-zonder-papieren. Gurungs vader leert Nederlands in Open School. Hij krijgt er les van mijn vrouw. Voor mijn vrouw is Gurungs vader vanzelfsprekend. Hij staat voor haar neus met heel zijn persoon en heel zijn verhaal van verwachtingen en problemen. Hij valt niet te ontkennen, hij bestaat.
Daarom geeft mijn vrouw hem les, omdat hij vanzelfsprekend is en dus recht heeft op wat men noemt de ‘mensenrechten’, die universeel zijn en aan geen andere voorwaarde gebonden dan dat men een mens is en geen dier of andersoortig wezen.
Ook voor de minister is Gurungs vader een mens, maar niet vanzelfsprekend. Hij is een mens elders, in een ander land, maar niet hier. Hier bestaat hij niet. Zijn arbeid voor de helft van het minimumloon bestaat niet. Zijn slechte behuizing voor een schandelijke huurprijs bestaat niet. Zijn pogingen contact te leggen met buren en andere Belgen bestaan niet. Zijn moeizame bestaan in een wereld van onverschilligheid en toenemend racisme bestaat niet.
Zijn zoontje, Gurung, bestaat wel. Niet dankzij, maar ondanks zijn vader. Daarom mag Gurung naar school, maar hoeft zijn vader zijn schoolagenda niet te begrijpen.”
Het is inderdaad te stom voor woorden.
Charles Ducal
