Anthony Braxton (67) is zo een van die ongrijpbare, moderne en dwarse muziekmeesters en al actief sinds de jaren zestig. In 1985 was hij op Jazz Middelheim te zien met trombonist George Lewis en bassist Mark Dresser. Zijn muziek is sterk beïnvloed door zowel John Coltrane, Ornette Coleman en Eric Dolphy, als door musici uit de cool scene als Paul Desmond en Warne Marsh. Maar ook 20ste-eeuwse componisten-beeldenstormers als Karlheinz Stockhausen en John Cage drukten hun stempel op Braxton.
Sciencefiction
Braxton ontwikkelde in zijn muziek een heel eigen wereld van mythen waarbij Afrikaanse bronnen en sciencefiction een belangrijke rol spelen. Zijn muziek is soms wat broos, maar ook streng en af en toe ondoordringbaar complex. Braxton, die honderden composities schreef, werkte samen met heel wat experimentele musici van over de hele wereld en beïnvloedde onder meer John Zorn, de pianiste Marilyn Crispel en de Europese avant-gardisten. Met kornetblazer, Taylor Ho Bynum, bracht hij een trouwe kompaan mee naar Jazz Middelheim 2013, een opvallend soepele speler die kleurrijk en met veel vuur musiceert. Het trio bracht een optreden in de aloude traditie van de jazzmuziek voor een publiek dat zichtbaar genoot.
Vlezige sound
Dat was ook zo bij het jazzspel van John Scofield, een van de toonaangevende jazz- en rockgitaristen van deze tijd. Scofield wordt vaak in een adem genoemd met Pat Metheny en Bill Frisell, als de grote drie van de hedendaagse jazzgitaar. Scofield kan zowel lyrisch, funky, rockachtig als experimenteel zijn. De muziek van Scofield is gemakkelijk herkenbaar. Hij heeft een vlezige, bluesy sound, waarbij hij vaak gebruik maakt van klankvervorming. Hij kwam naar Jazz Middelheim met een trio, waarmee de superbe gitarist helemaal kon opbloeien in een goed gevulde festivaltent. Met levende legende Steve Swallows, die de elektrische bas op zulke vloeiende manier bespeelt dat zijn instrument bijna als een gitaar klinkt en de onvervaarde drummer, Bill Stewart, bracht Scofield topkwaliteit naar het park. Meer moet dat niet zijn.
Koeienbellen
Eerder op de dag gaf de in Mumbai geboren percussionist Trilok Gurtu in gezelschap van de jonge Amerikaan Tigran Hamasyan een gesmaakt optreden weg. Trilok Gurtu is al meer dan drie decennia op Westerse podia te zien. Deze charismatische figuur omringt zich met een batterij percussie-instrumenten, tabla’s, gongs, boxen, ratels, koeienbellen en zelfs schelpen waarmee hij aan de slag gaat als een ritmisch wonder én rasperfomer. Hij is een meester van de dialoog. Hij prees de jonge Tigran en zei dat hij piano speelt als een raga, een Indisch raamwerk van vaste regels waarbinnen muzikanten improviseren. Hij wist zijn kompaan altijd in wilder water te drijven, waardoor ze samen garant stonden voor een prachtig muzikaal duet met scherpe kantjes en een (verwachte) onvoorspelbare afloop.
Goedlachs
En dan was er nog de jonge gelauwerde Belgische saxofonist Robin Verheyen die voor Jazz Middelheim 2013 een topkwartet van toonaangevende Amerikaanse musici samenstelde. Naast bassist Gary Peacock, bracht hij voor zijn concert op het jazzfestival de pianist Marc Copland en de goedlachse drummer Joey Baron naar Antwerpen. Vooral deze laatste werd al na de eerste nummers de lieveling van het jazzpubliek omwille van zijn niet zonder humor gespeend virtuoos drumspel.
Topniveau
Baron is een drummer die zowat alle genres melodielijnen uit zijn instrument kan puren in de wortels van de traditie, soms loeihard, dan weer stil en sereen, maar altijd fris en monter. Samen met het geraffineerde en delicate pianospel van Marc Copland en de lenige aanbreng van Gary Paecock, kon Robin Verheyen zich met zijn saxofoon volop laten gaan. Hevig, vurig en soms avontuurlijk bracht dit kwartet de tweede dag van Jazz Middelheim 2013 op topniveau. En zo werd op die vrijdag van 16 augustus 2013 de ‘natte’ droom van de ware jazzliefhebber om live authentieke jazz in hoge modus te kunnen meemaken in het Park Den Brandt alweer volop en ongebonden in de rijke traditie van dit jazzfestival voor een tevreden publiek waargemaakt.