Voor De Morgen is het al enkele dagen duidelijk dat niet de Open VLD noch de MR maar Di Rupo de grootste schuld heeft aan de formatiemislukking tijdens het weekend van 18-20 november. De grote kop op de frontpagina van 22 november luidde “Kan hij het wel?”. Vandaag is dat “Waar wacht Di Rupo op?”.
Gisteren, op 23 november mochten “acht toonaangevende Vlamingen” een open brief aan de formateur richten: vijf patronale topfiguren, een vrijzinnige, flamingantische filosoof (die de voorkeur geeft aan respect voor “eerder rechtse” eisen), een woordvoerder van Test-aankoop en een topman van de christelijke mutualiteiten manen Di Rupo aan tot spoed en schrijven of suggereren dat hij de moed niet heeft om de compromissen te sluiten die Europa en de liberalen hem opdringen. Heeft dan geen enkele redacteur door dat dit geen evenwichtig panel is? En dat bijvoorbeeld de liberale onderhandelaars minstens ook een aansporing tot redelijkheid verdienen?
Op pagina 6 van diezelfde krant van gisteren worden de liberale kopstukken wel bekritiseerd door Philippe Moureaux, die geen opiniestuk publiceert maar in een interview het standpunt van Di Rupo mag verdedigen (terwijl de redactie zeer goed weet dat diezelfde Philippe niet bepaald veel invloed heeft onder zijn lezers). En parallel daarmee wordt ook minister en toponderhandelaar Vincent Van Quickenborn geïnterviewd. Minister Quick, de snob van de Vlaamse politiek, wordt niet echt kritisch benaderd. Hij mag gewoon even zijn stokpaardjes berijden.
Gisterenmiddag stuurde ik onderstaande lezersbrief aan de redactie van De Morgen. Vandaag zie ik dat hij niet gepubliceerd is, daarom plaats ik hem hier – al betwijfel ik of mijn lang verwaarloosde blog veel lezers heeft:
“Waarom wordt Vincent Van Quickenborn (interview in DM van vandaag, p. 6) niet echt kritisch ondervraagd?
Zijn argument dat werkende mensen geen melkkoe (mogen) zijn zal door niemand worden tegengesproken. Maar als hij dan bij wijze van negatief voorbeeld afkomt met een maatregel (de 5% taks op roerende inkomsten) die “100.000 werkende Vlaamse gezinnen” raakt, wordt die potsierlijke redenering niet ernstig geanalyseerd.
Ten eerste gaat het bij dat voorstel, waarvan het effect is uitgerekend door De Tijd, niet over Vlaamse maar Belgische gezinnen en heeft Di Rupo zijn voorstel al zo gewijzigd dat het hoogstens over de helft van die gezinnen gaat. Dat laatste wordt wel schuchter opgemerkt door de vragensteller, maar een echt kritische journalist zou zich toch afvragen of het zo verkeerd is om een extra inspanning te vragen van de allerrijkste landgenoten.
Er zijn in België ongeveer 6,5 miljoen gezinnen of huishoudens. Als je een maatregel overweegt die de 5% rijkste ‘gezinnen’ zou treffen en 95% van de gezinnen spaart, dan ga je puur rekenkundig aankloppen bij 325.000 gezinnen. Kun je dan volhouden dat een maatregel die de 40.000 à 50.000 rijkste Belgische gezinnen treft een melkkoe maakt van de hard werkende Vlaming? Van demagogie gesproken…
Een kritische journalist zou ook opmerken dat de partij waarvoor Van Quickenborn een van de voornaamste onderhandelaars is, nu al weken aanstuurt op het binnenhalen van een grote vis (in de onderhandelingsstijl van N-VA) en dat die grote besparingsvissen – ofwel minstens één indexsprong, ofwel het symbolisch optrekken van de pensioenleeftijd, ofwel de afschaffing van het brugpensioen, ofwel de overheveling van langdurige werklozen naar het OCMW – stuk voor stuk aan de rijkste Belgen voorbijgaan. Om nog te zwijgen van een zoveelste fiscale amnestiemaatregel waar de liberalen weer openlijk over dromen.
Het klopt dat bijvoorbeeld een indexsprong op gemakkelijke wijze veel meer geld in het laatje brengt dan een reeks beknottingen van fiscale cadeaus, maar treft zo’n liberale eis dan niet (in grote aantallen en veel dieper) de werkende mens, die inderdaad al veel te lang de weerloze melkkoe en de pineut is?”
