In oktober 2016 werden nog 21 meisjes vrijgelaten, waaronder een meisje met een baby. Ondertussen zijn nog steeds 195 van de 270 Chibok-meisjes spoorloos. De toenmalige ontvoeringsactie van de Nigeriaanse terreurgroep Boko Harma leidde in april 2014 nog tot wereldwijde verontwaardiging kon rekenen. Zelf Michelle Obama nam toen deel aan de #BringBackOurGirls hashtag-campagne op sociale media .

Twee van de bevrijde meisjes vertelden hun verhaal op het tweedaagse forum over onderwijs, Global Skills and Education Forum, dat op 18-19 maart 2017 doorging in Dubai.

Sa’a en Rachel (pseudoniemen) omschreven hun kidnapping als een “pijnlijke episode die de wereld niet mag vergeten”. Zij hebben tevens hun vader en drie broers verloren aan het geweld van Boko Haram.

“Het enige wat wij nu willen is de wereldleiders vragen om de overgebleven meisjes terug te halen. We kunnen niet meer doen dan onze stem laten horen”, zei Sa’a. Zij kon na enkele dagen ontsnappen door van een rijdende vrachtwagen te springen, nadat de groep haar school in de staat Borno had aangevallen en de schoolboeken hadden verbrand.

Sa’a woont niet langer in Nigeria en studeert nu in de VS. “Geen enkele student zou zoiets mogen meemaken. Elk kind moet naar school gaan. We mogen dit voorval niet vergeten tot op de dag dat het laatste meisje terug in veiligheid is. In april 2017 zijn de meisjes geen drie dagen weg, maar drie jaar. Dat is zo pijnlijk.”

Sa’a vertelt dat ze die fatale dag in april 2014 onder schot werd gehouden en samen met andere meisjes op een vrachtwagen moest klimmen. Toen die zich eenmaal in beweging had gezet, sprong zij er samen met een vriendin af. Haar vriendin geraakte daarbij gewond. Dankzij de hulp van een herder konden ze daarna veilig terug thuiskomen.

“Boko Haram slaat vaak toe in scholen of kerken”, zegt Emmanuel Ogebe, mensenrechtenadvocaat van de organisatie Education Must Continue Initiative. Hij heeft al verschillende minderjarige slachtoffers van Boko Haram verdedigd in Nigeria en in de VS. “In duizenden religieuze gebouwen zijn de geestelijke leiders vermoord. Meer dan 600 leerkrachten hebben hetzelfde lot ondergaan”, zegt hij.

“Het is bijzonder pijnlijk wat er met de meisjes is gebeurd, vooral omdat er van tevoren signalen waren dat de terroristen zouden toeslaan. Dat gegeven wordt ook bevestigd door het feit dat de leerkrachten al waren gevlucht uit de school op het moment dat Boko Haram toesloeg. De Chibok-meisjes waren daar alleen. De overheid heeft hen niet beschermd, ook al was ze op de hoogte dat er iets ging gebeuren”, zegt Ogebe.

Sa’a kon haar schoolcarrière weer opnemen met de hulp van het Education Must Continue Initiative. Deze organisatie heeft al 3000 kinderen die om verschillende redenen niet meer naar school gingen, opnieuw op de schoolbanken gekregen. “Het is mijn droom om arts te worden en terug naar mijn thuisland te gaan”, zegt Sa’a.

Ook Rachel, die opnieuw naar school gaat in Nigeria, wil dokter worden, al voegt ze daaraan toe dat ze momenteel vooral een hooggeplaatste militair zou willen zijn, nu ze weet wat er is gebeurd met haar vader en haar broers. “Ik wil bijdragen aan een beter land. Ik lijd nog altijd onder wat ik heb gezien. Sommige meisjes zijn er zo erg aan toe dat ze zelfs niet naar school kunnen gaan. Dat is erg.”

Tot 2014 woonde Rachel met haar familie in het noordoosten van Nigeria. Haar vader was politieagent. Hij had zijn gezin net verhuisd naar een kleiner dorp waarvan hij dacht dat het veiliger zou zijn. Zijn taak bestond erin om de lokale kerk te bewaken. Haar moeder werkte voor de educatieve dienst van de kerk. In het najaar vielen de terroristen van Boko Haram de kerk aan. Rachels vader vluchtte toen naar huis om zijn gezin in veiligheid te brengen. Tijdens hun vlucht stootten ze op een groep terroristen. Ze schoten toen Rachels vader en drie jongere broers van veertien, twaalf en tien jaar in koelen bloede neer.

“Het is belachelijk dat we in deze tijden van kennis en technologie nog altijd niet weten waar de gekidnapte meisjes zich bevinden”, zegt Vikas Pota van Varkey Foundation, organisator van het Global Education Forum in Dubai. “Het toont aan dat dit ons in feite niets kan schelen. Hoe is het mogelijk dat we dit tolereren? Wereldwijd zouden overheden moeten helpen om deze situatie op te lossen. De terreur van Boko Haram reikt trouwens verder dan enkel deze kidnapping van de Chibok-meisjes”, geeft hij nog mee.