In België mogen diezelfde lonen sinds kort maximaal 290.000 euro bedragen.

De riante loonsverhoging werd meegedeeld tijdens het strategisch seminarie dat afgelopen donderdag en vrijdag zeventig Dexia-kaderleden samenbracht in het kasteel van Saint-Just in de Oise. Strategisch bankieren vereist blijkbaar meer dan enkel geestelijke inspanning. Sauna, hammam, binnenzwembad en sportzaal moesten de hardwerkende kaderleden de nodige en zuurverdiende ontspanning bieden. Kostenplaatje van de bijeenkomst: 20.000 euro.

De directie van Dexia staafde de loonsverhoging met het argument dat de ontmanteling van Dexia ‘specifieke competenties’ vereisen. Wat die competenties dan wel mogen zijn, daarover tasten we in het duister. Overigens kregen de drie desbetreffende kaderleden geen nieuwe of bijkomende verantwoordelijkheden toegeschoven, maar was men bij Dexia van oordeel dat hun toetreding tot het directiecomite volstaat om de exuberante extra verloning te motiveren.

Belonen = motiveren

Astronomische managerlonen worden doorgaans omschreven als noodzakelijk om mensen in verantwoordelijke en leidinggevende functies te motiveren. Tegelijkertijd moeten ‘gewone’ werknemers zich tevreden stellen met een loonmatiging, een loonstop of een indexsprong.

Studies wijzen evenwel uit dat de relatie tussen loon en motivatie of productiviteit afneemt naarmate het loon stijgt. Topmanagers en hogere kaders worden dus niet extra gemotiveerd door meer loon, in tegenstelling tot de bediende of de arbeider.

Debacle zonder boete

Wanneer het debat over toplonen oplaait worden woorden in de mond genomen als ‘titanenwerk’ en ‘enorme verantwoordelijkheid’. Een subjectieve en ideologische omschrijving, aangezien men zich redelijkerwijs kan afvragen waarom dan niet iedereen die hard werkt en verantwoordelijkheid draagt op dergelijke riante verloningen kan rekenen.

Opvallend is dat de toplonen in kwestie niet of nauwelijks aangepast worden bij slechte bedrijfsresultaten. Tijdens de economische crisis boekten heel wat ondernemingen belabberde resultaten. Toch kwam niemand op het idee de CEO’s hiervoor verantwoordelijk te stellen en hen aan loon te laten inboeten.

Ooit stond Dexia bekend als de grootste kredietverstrekker ter wereld voor lokale overheden, maar de bank werd ontmanteld nadat ze twee keer in vijf jaar tijd gered moest worden, een debacle dat aan zowel de Franse als de Belgische belastingbetaler al een slordige 6,6 miljard euro heeft gekost, als we de berekeningen van het Franse Rekenhof mogen geloven.

Tot zover de mythe dat goed betaalde managers zichzelf terugverdienen door middel van goede bedrijfsresultaten. Slechts bij vier van de negentien Belgische beursgenoteerde bedrijven is er een positieve relatie waar te nemen tussen de verloning van de CEO en de prestaties van het bedrijf.

Afslanken = bedanken

Intussen krijgt het Dexia-personeel in het kader van de verdere ontmanteling van de bank een nieuw ondernemingsplan voorgeschoteld, met ‘natuurlijke afslanking’ als sleutelwoord. Werknemers die wegvallen worden niet vervangen, maar hun taken worden overgenomen door collega’s, die zo dus met een loodzwaar takenpakket worden opgezadeld, en dat voor hetzelfde loon. Zij hoeven blijkbaar niet gemotiveerd te worden.