Toen ik dit schreef, wist ik nog niet dat jij de verliezer was. Wel ja, het is naar de bliksem. Voorbij. Jij bent de schlemiel geworden. De verwarring moet bij jou nog groot zijn en misschien besef je niet goed wat je overkomen is. Ben je verdrietig? En krijg je wel genoeg troostende schouderklopjes van je omgeving.

Je zit vast met vragen? Elke goede verliezer moet zich afvragen wat hij fout gedaan heeft. Het antwoord is meestal niet meer of minder dan de winnaar. Laten we het maar houden op een teken van God.

Misschien had je wat meer over je zwakke punten moeten vertellen. Dat je verschrikkelijk onhandig bent, ’s ochtends enorm uit je bek stinkt en dat je een onweerstaanbare drang hebt om toiletpapier te stelen. De kiezer stemt namelijk liefst op iemand waar hij zich in herkent.

Ik heb altijd van de schoonheid van het verlies gehouden. Misschien omdat ik mezelf wel herken in het verliezen. Te veel last van gramschap is niet goed. Hoewel ik het best begrijp dat je nu een zekere drang voelt om de winnaars te onthoofden, in te vriezen en hun hersens op te lepelen.

Je moet er niet te veel over piekeren. Buiten de politiek kan het leven ook goed zijn. En denk niet dat al die folklore voor niets is geweest. Ook al kreeg je nachtmerries van je eigen gedram om kiezers te overtuigen. Ook al werden flyers bij het uitreiken vlak voor je neus weer verscheurd, in plaats van netjes in de vuilbak gegooid.

Maar goed, het is voorbij. Pas gewoon op dat je niet in het zwarte gat valt. Want geloof mij, het zal stil worden. Je zult weer kunnen uitslapen. Je zult fantoomgerinkel van je gsm horen. Je zult misschien voor het eerst een echt gesprek met je poetsvrouw voeren. Maar je macht is voorlopig onvindbaar. Mensen zullen minder naar je opkijken en je erotisch gehalte zal weer onder zeeniveau zakken.

Dan denk ik dat het snel tijd wordt om te ontnuchteren. Er is zoiets als politiek na de verkiezingen. Denk aan een comeback. Kim Clijsters deed het met een spreidstand, Herman Van Rompuy met een gedicht en Lance Armstrong door intimidatie en bedrog. Frank Vandenbroucke ging na de Agusta-affaire een jaar bezinnen in Oxford. Zijn comeback werd een succes. Zou bezinning niet iets voor jou zijn?

Niet in Oxford, dat is veel te elitair. Ga op bezinning in de straten. Terug van onderaan beginnen. De beste politicus is degene die ook de onderkant kent. In het begin zal je nog onderaan de voedselketen staan. Doe het misschien met een stappenplan. Eerste fase: Je hangt een beetje werkloos op straat, raapt papiertjes op en helpt de ouderen over te steken. Tweede fase: Je gaat met jongeren duimen draaien. Wat chillen, wat voetballen.

Maar als je goed naar hen luistert, zal je integratie vlot verlopen en ben je een van de weinigen die de jongeren snapt. Zie alleen dat je hormonen op straat niet op hol slaan. Voor het naroepen van vrouwelijke kiezers, kun je een GAS-boete krijgen. Na het duimen draaien kun je jezelf aanbieden om als vrijwilliger bij een voedselbank te werken. Zo ontdek je verdoken armoede en sociale uitsluiting.

De derde fase is dagen en nachten bij daklozen, junkies en illegalen door te brengen. Een ware politicus mag daar niet voor terug deinzen. Na je bezinning ben je de meest geloofwaardige politicus en kun je alleen nog maar aan je comeback denken. Als ik jou was, zou ik niet te lang treuren en meteen de straat op gaan.

Vriendelijke groet,

Fikry El Azzouzi