Die speech was trouwens ook de inspiratie voor het protest in België tegen de politieke impasse. Enkele weken geleden stond Raine weer de hele dag op de barricaden bij een massale protestactie tegen de besparingen in Groot-Brittannië.

Op zijn vijftiende al vergeleken met Barack Obama

Schooluniform onder een jongensachtige babyface. Als Barnaby Raine op ons toestapt aan de voet van Big Ben in hartje Londen zien we veeleer Harry Potter voor ons staan dan de nieuwe Barack Obama.

Maar dat beeld moeten we na twintig seconden al bijstellen als hij zijn mond opendoet. Zonder aarzelen springt hij van de welvaartsstaat van premier Clement Attlee in de jaren veertig van vorige eeuw over de antivakbondswetten van Margaret Thatcher in de jaren tachtig tot het chartisme in de negentiende eeuw. En dat allemaal in een vlekkeloos Queen Elisabeth-Engels.

Eén uur spreken we met hem, daarin is Raine 55 minuten aan het woord zonder ook maar één euh of één enkele verspreking. Met een gefundeerde mening gekruid met allerlei citaten en concrete voorbeelden. Hier kunnen veel politici een puntje aan zuigen.

Gaat u gerust zelf eens een kijkje nemen op YouTube. Als u zijn naam intikt, kunt u daar Raines speech bekijken die wereldwijd de ronde deed, van Al Jazeera tot De Zevende Dag en Reyers Laat.

“Politici durven in Groot-Brittannië niet meer op straat te komen omdat ze letterlijk uitgespuwd worden”

“Die speech had ik helemaal niet voorbereid”, verrast Raine meteen. “Ik zat op die conventie gewoon in het publiek te luisteren naar de andere sprekers. Maar op een bepaald moment kwam de voorzitter naar me toe. Dit is een bijeenkomst voor studenten. Het kan toch niet dat er geen student aan het woord komt. Wil jij dat niet doen, Barnaby? Je bent daar toch niet slecht in.”

“En zo stond ik even later op het podium. Het was mijn doel om de mensen te motiveren. Toen ik het achteraf terugzag, constateerde ik trouwens meteen dat er vele dingen beter hadden gekund. Ik haal mijn inspiratie vooral uit boeken en kranten. Sommigen hebben de gave dat ze heel goed kunnen sporten, anderen zijn goede muzikanten en ik kan goed met woorden jongleren.”

“Maar dat is niet belangrijk en niet moeilijk. Veel belangrijker zijn de mensen die in de kou op straat foldertjes uitdelen en zo de anderen mobiliseren. Daarvoor moeten we respect hebben.”

Telkens opnieuw komt hij daarop terug. De gewone mens in de straat, dat is zijn drijfveer. Over zichzelf wil Raine het liefst zo weinig mogelijk hebben. Wat vindt hij dan eigenlijk van die vergelijking met Obama?

(lacht) “Natuurlijk is het wel flatterend en leuk, maar veel aandacht besteed ik daar niet aan. Zolang de boodschap maar overkomt. Want daar gaat het om. Ik wil iets doen aan het onrecht dat mensen hier in Groot-Brittannië wordt aangedaan. Dat mensen die arm, homo of moslim zijn helemaal aan de kant geschoven worden en niet meer meetellen.”

“Aan de ene kant geven we wel miljarden ponden uit aan oorlogen in Irak en Afghanistan, maar aan de andere kant kunnen we er niet voor zorgen dat onze ouderen genoeg pensioen krijgen om te overleven. Als mijn posh accent ervoor zorgt dat de boodschap beter overkomt, is dat mooi meegenomen.”

“Als je op BBC de reacties hoort van echte mensen die letterlijk zeggen waar het op staat, hoe fucking – excuse me my French – gestoord het systeem wel niet is, wel dan worden die eens vreemd bekeken door de journalisten. Die hebben helemaal geen voeling meer met de gewone man in de straat, net zomin trouwens als onze politici.”

“Heb je ons parlement al eens gezien? Dat is toch geen vertegenwoordiging van onze bevolking. Het zijn allemaal oude, grijze mannen die elkaar dan ook nog eens aanspreken met Honourable. Hoever kan je van je kiezers staan? Ze durven trouwens niet meer op straat te komen omdat ze daar letterlijk uitgespuwd worden door hun kiezers. Ik weet niet hoe het in België zit, maar ik denk dat er daar toch nog een beetje respect is voor politici.”

Raine zelf groeide op in een rijke familie en studeert in Westminster aan een van de meest prestigieuze middelbare scholen van Engeland. Iets wat hem vaak verweten wordt. Hoe kan hij nu spreken voor en over de gewone man?

“Ik had het mezelf heel makkelijk kunnen maken en gewoon achterover kunnen leunen, wetende dat ik me toch nooit zorgen moet maken. Het geluk dat ik heb, wil ik net gebruiken om het op te nemen voor die mensen die geen stem hebben in de samenleving.”

“Weet je, als ik de macht zou hebben, zou ik onmiddellijk beslissen dat mensen als mijn ouders meer belastingen moeten betalen. Zo kunnen we tenminste een rechtvaardige samenleving uitbouwen, waar iedereen menswaardig kan leven.”

“Als ik de macht had, dan besliste ik meteen dat mensen als mijn ouders meer belastingen moesten betalen”

Zijn overgrootouders waren een van de redenen waarom Raine voor het activisme koos. “Zij zijn in het begin van de twintigste eeuw vanuit Polen en Rusland naar Engeland gevlucht. Als ik die foto’s zie van hoe zij hebben moeten leven, dan prijs ik me gelukkig, maar begrijp ik ook wat anderen doormaken.”

“Op mijn achtste werd ik voor de eerste keer geraakt door het protest tegen de oorlog in Irak. Ik zag de oudere leerlingen op straat komen en voelde meteen dat er iets niet juist was. Een paar jaar later begon ik me dan te engageren. Ik was de enige van mijn klas.”

“Mijn vader heeft me van kleins af aangespoord om alles in vraag te stellen, zeker als het van mannen in pak-en-das komt (wijst naar zijn eigen schooluniform en lacht). Maar ik ben geen wereldvreemde, hoor. Bij tijd en wijle houd ik ook wel van een videospelletje.”

Raine heeft nu zoveel naam gemaakt dat hij over tien jaar wel een dikbetaalde bankier zal zijn, die zich niets meer aantrekt van zijn eerdere ideeën. Dat zeggen criticasters.

“Je weet dat natuurlijk nooit. Maar ik een dikbetaalde bankier en dan niet alles weggeven aan goede doelen? Nee, dat zie ik echt niet gebeuren. Elke dag weer kom ik meer voorbeelden tegen die me duidelijk maken dat er iets verkeerd is aan dit kapitalistische systeem.”

“Dat een Poolse econoom naar Engeland komt om hier zijn kans te grijpen en dan uiteindelijk beddenlakens moet wassen en de kamers van rijke studentjes moet schoonmaken, dat stuit me tegen de borst.”

“En ja, dan heb ik het over mijn eigen school. Ik ruim zelf altijd mijn dingen op zodat hij niet te veel werk heeft (glimlacht). Zelf ben ik een socialist. Ja, je mag mij zelfs marxist noemen. We moeten de publieke diensten weer sterker maken zodat iedereen met evenveel kansen aan het leven kan beginnen. Voor die verandering wil ik mee helpen zorgen.”

Aan zijn woordenstroom komt pas een einde als de jonge Londenaar naar huis moet. Op je vijftiende vergeleken worden met Barack Obama is zonder enige twijfel overdreven, maar er wacht deze kerel ongetwijfeld een gouden toekomst. Barnaby Raine: een naam om te onthouden.